Είναι εντάξει να αφήνεσαι σε αγκαλιά να κοιμηθείς, όταν παραμονεύει η μοναξιά; μαθημένος αλλιώς, μεγαλωμένος με τα πρότυπα του εξωτερικού, αναζητάς αυτό που προστάζει η ψυχή, όταν η ματιά χανεται σε ορίζοντα σκοτεινό.
Είναι συνετό και φρόνιμο να μην κρύβεις σκιές, όταν περιμένεις τέλος, όχι επειδή δεν θέλεις, απλά γιατί δεν μπορείς να δεχτείς, να νιώθεις παλμούς να χαζεύουν μια μορφή.
Εδώ σταματώ, πολλά λέχθησαν και εγώ το μόνο που ξέρω, είναι να ταξιδεύω σε όνειρα, να ζω στο παρόν και να αφήνω φιλιά σε γνωρίσματα δικά σου.
Μπορεί να είμαι δυνατή, αλλά μόνο για μένα. Τα όριά μου τα ορίζω εγώ, τα ξεπερνώ, τα γκρεμίζω, τα οριοθετώ κι ας προσδιορίζονται από σένα.
Είναι ίσως αφελές να πεις πως είναι ασφαλές να αφεθείς, έχεις εγγυήσεις για την φυγή.