Δολιοφθορά

Σαν κάτι που ήθελες να κάνεις, αλλά δεν έβρισκες τον τρόπο, έτσι μοιάζει και το τώρα. Δικό σου είναι, μα τι να το κάνεις;! κουρνιάζεις και ευλαβικά θα εκλιπαρήσεις να μιζεριάσεις για να περάσουν οι σκέψεις ή το κενό. Απλός άνθρωπος σου λέει, δεν ζητά, δεν ζητιανεύει και τι καταλαβαίνει; πως περνά τα βράδια του απορώ!
δεν είναι όλοι σαν και εσένα, δεν αδικείς κανέναν και όλοι θα σε αδικήσουν, γιατί πολύ απλά περιμένεις το δίκαιο, ελπίζεις σε αυτό, πόσο άδικο!
Πρέπει να γράψεις βιβλίο, κι αν δεν σε φτάσει, τρέξε και κρύψου, όλο και κάποια τρύπα θα σε δεχτεί.
Περαστικά σου, σαν κάτι να ήθελες να κάνεις, μα δεν έβρισκες τρόπο να πεις, να πράξεις και στο τέλος να ξεχαστεί ο καημός για αυτόν τον αγώνα. Έχει σημασία; έχει πληγή το μαχαίρι κρυμμένη ή το δάκρυ σου είναι πολύ αλμυρό για τα δικά σου γούστα;
Νοσταλγείς την στιγμή που έκλεινες τα μάτια και χανόσουν.

Προσμονή

Θα ερχόσουν με φιλιά στα χέρια και εγώ θα σου έδινα έναν κόσμο που δεν θα είχε αμιχές. Το ελάττωμά σου ποιο είναι; να είσαι ειλικρινής και ίσως να είναι καλοί μαζί σου και οι θεοί. Ήξερες το τέλος σου; με βέλο στάθηκες δίπλα μου, αλλά μου είπες πως ήταν το δώρο σου, εσύ απλά δοκίμαζες. Δυο φιλιά στον λαιμό σου κρέμονται για να κλέψουν ανάσα και να πετάξουν στο διπλανό σύννεφο, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Γλυκό το πιοτό σου και εγώ θα σε φίλευα για να έχεις δυνάμεις σαν βγεις να αντιμετωπίσεις το κοινό σου. Σε αναμένουν όλοι, έχουν απαιτήσεις, να διεκδικήσουν και από ένα κομμάτι του εαυτού σου, μα άσε σε μένα να λέω πως κατέχω την ψυχή σου, σαν ιδέα, ως μια ρωγμή στην δική μου προέκταση.
Απλώσαμε τα χέρια μας, αλλά προέκυψε αγκαλιά, εσύ όδευες προς την έξοδο, εγώ στεκόμουν εκεί για την ευλογία της εικόνας.
Θα ερχόσουν, θα έδινα, θα ήσουν, θα φίλευα και στο παρόν υπάρχουμε τόσο όσο για να βασανίζεται η μοίρα που όλο λέει να κλάψει, αλλά κρυφοκοιτά τα φιλιά.

Δικαίωμα

Αν και οι δυο μας δεν είχαμε χρόνο, τότε ποιος θα περίμενε αυτός ο χρόνος να κυλήσει για να ειδωθούν οι ματιές; να προσμένει άφιξη και να γεμίζει το κενό του ενός με όνειρα και φιλιά που προσδίδουν ένταση, πόθο και μια αθώα αγάπη, που δεν την νοιάζουν οι οιωνοί, παρά μόνο η ψυχή, αν είναι όπως και όταν ήταν παιδούλα.
Αν και οι δυο μας ζούσαμε στο παρόν, τότε ποιος θα περίμενε αυτός ο χρόνος να κυλήσει και να είναι ανάμνηση και να είναι η σπίθα για το μέλλον; να τρέξει, να προφθάσει και να ανοίξει την πόρτα πριν από το κουδούνι και να σε αγκαλιάσει, με τόση χαρά, που δεν θα την νοιάζει αν μπορεί, παρά μόνο το θέλω που η ψυχή δεν μοιάζει να ξεχνά.
Είμαστε εδώ, μακρυά και ακουμπά ο ώμος σε αγκάλη, ποια νύχτα να είναι ζηλευτή και ποιος ουρανός! δεν είναι αρκετός ο χρόνος, απλά τον ξεγελάς, γιατί βρήκες τον τρόπο, να έχει σημασία ένα φιλί και όχι μια ρυτίδα σε επιδερμίδα ζεστή, οικεία.
Όλα ίσως έχουν την αξία τους, αλλά εσύ πιο πολύ, δικαιωματικά!

Δεδομένο

Συζήτηση υπό το μηδέν, κάποιος έπρεπε να νοιάζεται για να μην υποβιβάζεσαι σε ένα απλό γύναιο κρυμμένο στην μαυρίλα και τον καπνό, αλλά όλο εκεί καταλήγουν όλα. Επισκέψεις δίχως αιτία και φιλιά που μοιάζουν να παίρνουν κάτι από την σάρκα σου. Μεταμορφώνεσαι σε κάτι ρηχό, που απειλείται η ύπαρξή του, από την αλλαγή της διάθεσης του καιρού.
Σκέψεις υπό την απουσία της ουσίας και της αίσθησης της ψυχής. Έπρεπε να στέκεσαι ακίνητη στον χρόνο και να σε αρπάζει η στιγμή του άπειρου, όχι μια κενή ματιά, αλλά όλα εκεί καταλήγουν. Πενθείς, χτυπάς το πρόσωπο και εκείνο σου ανταποδίδει δέρμα για ενθύμιο από όσα δεν προέκυψαν, να τα ντύσεις σε κάτι πιο οικείο, από ότι ένα δάκρυ.
Ήθελες, μα δεν σου επέτρεψε κανείς να υπάρχεις σε κάτι άλλο πέρα από την μαυρίλα και τον καπνό. Αν αυτή η εικόνα μοιάζει να σε πνίγει, σκέψου πως είσαι σε βυθό, το οξυγόνο δεν είναι απαραίτητο.

Λάμψη διαύγειας

Ο τρελός ονειρεύεται την αλήθεια του, αλλά αδυνατεί να ξυπνήσει στην πραγματικότητα των άλλων. Θα σου πουν πως είναι ευτυχία, μα πως να αντέξεις τον διαχωρισμό και την αλλοίωση του εαυτού σου, σε έναν κόσμο που καταπιέζει τα όνειρά σου;
Χρόνος περνά, αλλά δεν μετράς, καταγράφεις. Έχεις απώλειες, αλλά με έναν μαγικό τρόπο, δεν σε νοιάζει και πολύ, αρκεί να έχεις την ίδια θέα, όπως πάντα και να έχεις ορίζοντα τόσο ειδυλλιακό που να αλλάζει, αναλόγως τα κέφια του.
Ο τρελός υπομένει στην αλήθεια του, μιας και έχει τις απαντήσεις του για όλα και για όλους. Θα του πουν πως τα δεδομένα είναι διαφορετικά, μα πως να θελήσει να διαγράψει κάτι, που τον κρατά στο δίχτυ ασφαλείας;
Κάτι πρέπει να αλλάζει, δεν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς!

Στο απόγειο

Βρήκες την κατάλληλη στιγμή και άναψες το τσιγάρο σου. Απέναντι από έναν κόσμο σκοτεινό και εσύ καλά κρυμμένος από τον Θεό, ανώφελο. Το καστανό παραμένει το αγαπημένο σου χρώμα, φυσικό, έτσι αγγίζεις την γη, αυτό θυμάσαι να αναζητήσεις. Γερό πιάσιμο, τα μαλλιά σου πίσω και η κίνηση είναι γρήγορη, όχι βιαστική. Η στάχτη πέφτει, κάτι θα κάψει για να ξυπνήσεις από τον λήθαργο. Μου ανήκεις ή απλά δεν βρήκα τον τρόπο να φύγω;
Είσαι στα καλύτερά σου, εσύ και μόνο εσύ και δεν σου φτάνει η θαλπωρή της στιγμής και άναψες φωτιά, να φανεί και να ξέρει ο κόσμος την εικόνα και την ψυχή σου.
Μαρτυράς και θα είναι η μόνη αλήθεια. Καλή διασκέδαση!

Hannibal

Δεμένοι να έλκονται από κάτι κοινό κι αν έχουν μπερδέψει τον σκοπό! προσπαθούν να κατανοήσουν ή απλά να διαπιστώσουν αυτό που είναι. Απλός εγωισμός και μια μάχη για την πρωτιά, δίχως να σκεφτούν πως θα απομείνουνν χωρίς αντίπαλο, χωρίς συνοδοιπόρο. Και τότε για ποιον το θέαμα; για ποιον το έργο και η διδαχή; 
Αντάλλασαν λόγια αποφεύγοντας το κοίταγμα στα μάτια, παρά μόνο στο αντίο, παρά μόνο όταν έπρεπε να υπολογίσουν την επόμενη κίνηση.
Ξέρεις ποιο είναι το μυστικό μου; και αν ναι τότε γιατί δεν το ξεστομίζεις ενώπιόν μου, να δεις τι αποτέλεσμα θα έχει;
Απλά μια περιέργεια για κάτι που σου μοιάζει με μια επίγευση πικρή, όσο κι αν έμοιαζε να είναι οικεία και προσιτή.

Ενθαρρύνοντας το μυαλό να δραπετεύσει....

Σε ποια στροφή, σε ποια πορεία είναι η στιγμή κατάλληλη για να ξεκινήσεις το φευγιό σου; με δική σου μουσική, με δική σου μαεστρία. Δεν είναι λίγες οι φορές που μοιάζεις απόμακρος και αυτό όχι επειδή είναι προμελετημένο, αλλά επειδή πρέπει κάπου να δείξεις και αυτή τη ρότα.
Είσαι φτιαγμένος από χώμα, όχι από πέτρα και η έλξη σε ωθεί στην τροχιά.
Σε αγγίζει, σε ποθεί και είναι πολλά αυτά που θα σε κάνουν να ξεφύγεις και να πεις πως το φιλί είναι πιο δυνατό από την σκέψη σου.
Να σε πλησιάσω να χαθείς; να σε αφήσω να έρθεις;

Finally

Ένας κόσμος που φθείρεται στα μάτια σου και μένουν μονάχα οι ανάσες της ψυχή σου. Ζηλεύεις το φεγγάρι, όχι το πιο φωτεινό άστρο και αυτό σου δίνει προσμονή. Αν εκείνο έχει και την φωτεινή του πλευρά, σε εκείνο να μοιάσεις, λες και δεν έχεις σκοπό στην ζωή;!
'Ενας κόσμος που δεν βρίσκει αξία σε συναίσθημα, την δύναμη να κλάψει, δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Κοιτάς ψηλά, να μην ξεφύγει η αδυναμία και φανείς μικρός, ίσως και ασήμαντος.
Πάνω στις λέξεις θα τα πεις όλα; κράτα βρε πουλάκι μου κάτι, οικονομία λέγεται και δεν κοστίζει.
Τρεις μέρες κρατάει όλο κι όλο και ό,τι είναι θα φανεί και ό,τι δεν αξίζει θα φύγει, θα ξεθωριάσει.
Δεν πιστεύω σε άνθρωπο, μόνο σε ψυχές!

The other side

Στην πλευρά της αισιοδοξίας δώσε χαιρετίσματα και πέστης πως άμα κάνουμε καιρό να ανταμωθούμε μην στεναχωρηθεί, δίπλα μου κάθεται, πόσο δύσκολο να γίνει;
κι όσο δεν θέλω να απομακρύνομαι, τόσο συμβαίνουν πράγματα που με κρατούν μακριά της και είναι τόσο ευαίσθητη!
Πάλι καλά που υπάρχει και το συναίσθημα και συνειδητοποιώ κάποιες φορές πως υπάρχουν και άλλοι, οι προεκτάσεις του είναι μας και κάπως σώζεται η κατάσταση. Παρεμπιπτόντως μιας και βρεθήκαμε, να σου δώσω και τα μπεσκέσια να τα πας στην κυρά σου, να χαρεί και εκείνη. Δεν το λες και λίγο τώρα, κοτζάμ υπεράσπιση και δυο τρεις μανούβρες διπλωματικές.
Στην μεριά μου, πέρα από φεγγάρι δεν  αποζητώ ουρανό, μήτε μάτια να δω, για αυτό να μην στεναχωριέται, κάποια στιγμή θα την σκεφτώ.

Φευγιό

Μάτια κουρασμένα παραπατούν βραδιάτικα σε ξένα μονοπάτια, να αφουγκρασθούν πόνο και να εκφραστούν. Δεν άκουγαν λόγια, αλλά την μελωδία και ένιωθαν μόνα, την μοναχικότητα της ψυχής. Κάθισαν σε σκαλοπάτι υγρό και ακούμπησαν το κεφάλι τους στον ώμο του διπλανού. Μοιράστηκαν καπνό και επέτρεψαν στον εαυτό τους μια κοινή ανάμνηση, εφόδιο για τις επόμενες νυχτιές.
Να σου πω; να με ακούσεις με προσοχή και εγώ θα σου αφήσω δυο τάλαρα, ένα για τον κόπο σου και ένα για τον πόνο μου.
Πέρασαν τόσο γρήγορα οι σκιές; τέλειωσε ο χρόνος μου και πρέπει να προχωρήσω; πάνω στη νότα ακούστηκε καημός, αν δεν σε ένιωσε, ξέχνα, μα άσε τα χέρια σου να σε οδηγούν εδώ τα βράδια, γιατί τα καημένα θα περιμένουν.
Δεν άργησαν να κλείσουν  τα βλέφαρα και δεν πρόλαβαν να δουν το φευγιό του.
Τους έμεινε ο ρυθμός να κρατά τα ίσα και τις αποστάσεις.

Σε όσα έρχονται

Σε κλείδωσε ο χρόνος, ίσως επειδή δεν έδωσες πολλά; ίσως επειδή άφησες πολλά σε άλλους. Να κοιτώ φωτογραφίες  να μην ξεχνώ, να σε αναζητώ. Μια πένα κρατώ στα χέρια και δεν προχωρώ, δεν απομακρύνομαι, αλλά παραμιλώ με τις σκέψεις μου, ψελλίζω το όνομά σου. Είσαι καλά; κι αν τα όνειρα δεν θα είναι αρκετά; θα βάζω στο πικ-άπ τα λόγια σου, θα σβήνω το τσιγάρο για χάρη σου, ίσως έτσι να καταφέρω να κλειδώσω τον χρόνο, όχι την θύμησή σου.
Πάνε μέρες που σε είδα και είχες χαμόγελο, να ήσουν έτσι και δίπλα μου για όσα δεν θα καταλάβω ποτέ.
Σε καληνυχτώ, γιατί έτσι με είχες μάθει, να είμαι ευγενικός ακόμη και στον πόνο μου.

Αποφώνηση

Ας πούμε δυο κουβέντες εμείς οι δυο κι ας μην έφτασε η ώρα της αποφώνησης. Μένω εδώ, πηγαινοέρχομαι μέσα στα σκοτάδια, αλλά εδώ είναι η αρχή όλων. Πρέπει να σκεφτούμε πως θα βρούμε την διέξοδό σου, γιατί εγώ εδώ μένω.
Δεν ξέρω τι σε τράβηξε και τι είναι αυτό που αποκαλείς φως, μιας και δεν έχω λέξεις να βάλω στις εικόνες σου. Ένα φιλί είναι αυτό που με κάνει να βγω τα βράδια, μα η ψυχή μου λαχταρά για την σιωπή της απομόνωσης. Για αυτό ας φανούμε συνετοί κι ας θεωρηθεί ως μια παύση αυτή η στιγμή.
Λιτή και απέριττη όπως άρμοζε, με μάτια να με κοιτούν με απορία, μιας και η μέρα έμοιαζε να ζυγώνει νωρίς.
Ένα φιλί είναι αρκετό για να λυθεί η παρεξήγηση για όσα δεν πιστεύουμε;

Το πρώτο ψέμα

Τα λόγια πίσω από την πλάτη και οι στιγμές πίσω από την πόρτα. Δεν δίστασες κι ας ήταν το τελευταίο σου όπλο και ας ήταν η άμυνά σου. Πρέπει να ανταπεξέλθεις στην εικόνα σου και να τους βγάλεις ασπροπρόσωπους, έτσι δεν συμφωνήσατε; όταν σου άφηνε το χέρι, όταν δεν ήλπιζες για φεγγάρι, αλλά για αναστεναγμό;
Λοιδορήσε από το κοινό και στιγματίζεσαι από την κριτική τους, δεν είσαι αυτό που νόμιζαν, δεν θέλεις να είσαι το ίδιο με τους ομοίους, αλλά μια Μπουμπουλίνα για την επανάσταση της ψυχής σου και μόνο αυτό.
Η πυρά σε περιμένει και τι θα κάψει; για πες, ως κατήγορος ξέρεις πολλά και τίποτα. Η ώρα περασμένη, αλλά η φλόγα ειδάλλως δεν θα είχε ένταση, δεν θα έφερνε σκιές, δεν θα σε προσέγγιζαν ξένοι και όμηροι.
Τα λόγια αν είχαν δύναμη μπορεί και να είχαν μείνει, αλλά το γραπτό είναι η κρυπτογράφηση, η καλύτερη κρυψώνα για τις αποδείξεις σου. Δεν υπάρχει λόγος να μαθευτεί το κακό, δεν υπάρχει αφορμή για την εξομολόγηση.

Αρμονία

Σε λευκό καμβά πετάς μαύρο και θα βγει ουρανός. Νουθεσίες, προοπτικές και η νότα από  το χθες θα σε επηρεάσουν. Το έργο σου, μια πρόθεση, μια ανάθεση καθήκοντος από ποιους και γιατί, θα αναλυθεί, θα εξευτελιστεί από την προσπάθεια. Δεν σκεφτόσουν κανέναν όσο αυτοσχεδίαζες, δεν αναριωτιόσουν για τις συνέπειες, αλλά επέμενες να γεμίζεις αυτό που σου έμοιαζε αδειανό, λειψό, ταιριαστό, πρέπον.
Όταν τελειώνεις, αφήνεις πανί πάνω τους να μην σκονίζονται, να μην φθείρονται και σαν κειμήλια, θα μείνουν αιώνια, αλλά δίχως πραγματική εκδοχή υπόστασης. Τι κι αν χαρακτηριστούν από κορυφαίους, την δικιά σου ψυχή δεν θα ακούσουμε να βγαίνει αβίαστα και να υποδηλώνει το παρών της, αν και θα βρίσκεται ενώπιον νεωτεριστών και συντηρητικών. Φτιάχνεις για να ξεφύγεις, όχι για να μείνεις, γιατί απλά δεν ταιριάζεις, δεν στοιχειοθετείς υπόθεση εναντίον σου και αυτό το παλεύεις με όσα μέσα βρίσκεις.
Σε μεταχειρισμένο καμβά πετάς χρώματα και θα βγει αρμονία.

Χνάρι

Τα φιλιά μην ξεχάσεις, τα δυο σημάδια στον λαιμό σου. Έχουν περάσει βράδια, έχουν λησμονηθεί οι ώρες και δεν κοίταξα να δω αν ο Μορφέας περιμένει ακόμη,κάτω από την κολώνα, με το τσιγαριλίκι του για παρηγοριά
Ξέρω πως δεν κερδίζω τίποτα, ξέρω πως οι σκέψεις περαστικές είναι κι ας μοιάζουν άπειρες σε τροχιά μικρή, να επαναλαμβάνονται αδιάκοπα.
Δεν βαριέσαι να κλαις; δεν αγκωμαχάς για το ατελείωτο πόθο και την σπιρτάδα στο βλέμμα; δυο κομμάτια ισόμερα και κοφτερά, τα απομηνάρια και την ψυχή δεν τρέφουν, αλλά την δηλητηριάζουν, σαν περάσει η μέρα και δεν φανεί το συνεταιράκι.
Όλα είναι δωσμένα όπως πρέπει, δίκαια πράμματα κανείς να μην θιχτεί και έρθει και σου ζητήσει μερτικό για τον ξεχασμένο.
Αφηρημένη από τον κόπο άφησα παραπέρα το αντίο και κάθησα κοντά στο παραθύρι να χαζεύω τους κρυστάλλους να κλείνουν την θέα, μέχρι την πρωινή λιακάδα κι ας μου έχουν πει, πως εδώ δεν ξημερώνει, πως εδώ χάνεται το χρώμα.
Δικό μου αγαπημένο, το μαύρο.

Απομόνωση

Να προσέχεις, να είσαι καλά, να προστατεύεις τον εαυτό σου. Αν η απομόνωση δεν μοιάζει να είναι αρκετή, κράτα μου το χέρι και θα παγώνω για να μην παίρνεις συναίσθημα, να μην αντιλαμβάνεσαι διαφορά με τον έξω κόσμο.
Να βρέχεσαι, να στέκεσαι στο αγιάζι, να αφήνεσαι σε αέρα και καταιγίδα, όλο και κάπου αλλού θα σε βγάλει και θα καταλάβεις πως εκεί που ήσουν, δεν μπορείς να γυρίσεις και αυτό γιατί δεν θα έχεις πυξίδα πια.
Τα αστέρια να κοιτάς, να μην ξεχνάς την εικόνα του ουρανού και εκεί να θες να φτάσεις, στεγνός και αδειανός από σκέψεις και άνοια. Να τα πράξεις όλα αυτά για να λαμβάνω γράμμα. Να περιμένω στην άκρη του τετραγώνου το μαντάτο κι ας είναι μοναχό, δίχως καρτ-ποστάλ, δίχως φιλί κόκκινο στην υπογραφή.
Να προσέχεις τον εαυτό σου στην προσευχή σου, μην ξεφύγεις και ψελλίσεις όνομα, μην τυχόν και πεις την μορφή που δεν θα μπορείς να αντιστρέψεις και δεις καθρέφτη και δεις ζωή.
Να μου κρατάς το χέρι και εγώ θα παγώνω, οι στάλες μην φτάσουν την ύπαρξή σου και την σκοτοδίνη σου.
Ένας από τους δυο μας ας είναι βιαστικός, ας είναι ένας μας ο λογικός και ο μάντης, που δεν θα δει, αλλά θα έχει νιώσει τα πιο πολλά.

Στο τέλος

Πλησίαζε τον οικτρό μικρό εαυτό του στην άκρη του γκρεμού. Πιο πυκνός ο καπνός κι ας γύρευε ένα τσιγάρο να φουμάρει, τον πνίγει έντονα. Θα κινηθεί προς το νερό, να το ρίξει πάνω του να απομακρυνθεί η φλόγα από το κορμί του. Σε ποια ιδεολογία να σταθεί αντάξιος, σε ποιο αφεντικό να δηλώσει παρών, όταν βρίσκεται μόνος του στην άκρη της ζωής;!
Δεν φοβάσαι το προσωπείο που κολλάει πάνω σου και δεν μπορείς πια να το βγάλεις; δεν θα αναγνωρίσεις το φρικιό που γελά όσο παλεύεις να σωθείς. Μάταιο είναι; στάζει ο ιδρώτας και η κάψα για το αύριο σαν να έσβησε. Στο τώρα οι ελπίδες κοπάζουν, μιας και ο χρόνος περιορίστηκε ξαφνικά ή εδώ απλά έδωσαν ραντεβού οι μοίρες σου και εσύ τις υπάκουσες. Ξέρεις την δύναμή τους, αλλά παρά την όψη τους πλησιάζεις τον μικρό ευατό σου στην άκρη του γκρεμού. 
Θα απλώσεις τα χέρια όχι στον ουρανό, αλλά προς τον ορίζοντα και θα θελήσεις να δηλώσεις και να υποδείξεις τη θέλησή σου.
Είσαι φυγάς, δεν έκλαψες, απλά αποχώρισες όπως τόσες φορές.