Στο τέλος

Πλησίαζε τον οικτρό μικρό εαυτό του στην άκρη του γκρεμού. Πιο πυκνός ο καπνός κι ας γύρευε ένα τσιγάρο να φουμάρει, τον πνίγει έντονα. Θα κινηθεί προς το νερό, να το ρίξει πάνω του να απομακρυνθεί η φλόγα από το κορμί του. Σε ποια ιδεολογία να σταθεί αντάξιος, σε ποιο αφεντικό να δηλώσει παρών, όταν βρίσκεται μόνος του στην άκρη της ζωής;!
Δεν φοβάσαι το προσωπείο που κολλάει πάνω σου και δεν μπορείς πια να το βγάλεις; δεν θα αναγνωρίσεις το φρικιό που γελά όσο παλεύεις να σωθείς. Μάταιο είναι; στάζει ο ιδρώτας και η κάψα για το αύριο σαν να έσβησε. Στο τώρα οι ελπίδες κοπάζουν, μιας και ο χρόνος περιορίστηκε ξαφνικά ή εδώ απλά έδωσαν ραντεβού οι μοίρες σου και εσύ τις υπάκουσες. Ξέρεις την δύναμή τους, αλλά παρά την όψη τους πλησιάζεις τον μικρό ευατό σου στην άκρη του γκρεμού. 
Θα απλώσεις τα χέρια όχι στον ουρανό, αλλά προς τον ορίζοντα και θα θελήσεις να δηλώσεις και να υποδείξεις τη θέλησή σου.
Είσαι φυγάς, δεν έκλαψες, απλά αποχώρισες όπως τόσες φορές.