Χνάρι

Τα φιλιά μην ξεχάσεις, τα δυο σημάδια στον λαιμό σου. Έχουν περάσει βράδια, έχουν λησμονηθεί οι ώρες και δεν κοίταξα να δω αν ο Μορφέας περιμένει ακόμη,κάτω από την κολώνα, με το τσιγαριλίκι του για παρηγοριά
Ξέρω πως δεν κερδίζω τίποτα, ξέρω πως οι σκέψεις περαστικές είναι κι ας μοιάζουν άπειρες σε τροχιά μικρή, να επαναλαμβάνονται αδιάκοπα.
Δεν βαριέσαι να κλαις; δεν αγκωμαχάς για το ατελείωτο πόθο και την σπιρτάδα στο βλέμμα; δυο κομμάτια ισόμερα και κοφτερά, τα απομηνάρια και την ψυχή δεν τρέφουν, αλλά την δηλητηριάζουν, σαν περάσει η μέρα και δεν φανεί το συνεταιράκι.
Όλα είναι δωσμένα όπως πρέπει, δίκαια πράμματα κανείς να μην θιχτεί και έρθει και σου ζητήσει μερτικό για τον ξεχασμένο.
Αφηρημένη από τον κόπο άφησα παραπέρα το αντίο και κάθησα κοντά στο παραθύρι να χαζεύω τους κρυστάλλους να κλείνουν την θέα, μέχρι την πρωινή λιακάδα κι ας μου έχουν πει, πως εδώ δεν ξημερώνει, πως εδώ χάνεται το χρώμα.
Δικό μου αγαπημένο, το μαύρο.