Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Νανούρισμα

Ξάπλωσε στην αγκαλιά μου άγγελέ μου, όποιος και αν σε κυνηγά, θα φύγει. Φιλί στα μαλλιά σου, μου έχουν πει πως είναι φυλαχτό. Ξορκίζω πληγές και αφαίσου στην σιωπή της νυχτιάς. Φύλλα να σε σκεπάζουν, να νιώθεις ανάλαφρος. Την ματιά σου μην κρατάς σε μένα, σκέψου το πρωινό σε φως που αποζητάς και τα όνειρα θα σε βρουν, πριν καν θελήσεις άλλη βραδιά. Φεγγάρι να είναι στο πλευρό σου, καθώς θα σε πείθει ο μορφέας για ένα ακόμα ταξίδι. Μην φοβηθείς την στιγμή, που όλα θα μοιάζουν πιο έντονα και από ένα φιλί.

Ένα χρώμα σε χαρακτηρίζει, αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Όσο ψάχνω, θα μου ζητήσεις να σου απαγγείλω ένα ποίημα για σένα, αλλά εγώ θα θέλω να στο δώσω ραβασάκι, ενώπιόν σου, αλλά κρυφά, να ανοίξεις και να βρεις εσύ την λέξη που γυρεύω. Μιλάς σωστά και γλυκά, θαρρώ πως ακούω την ανάσα σου στην ψυχή μου, να σιγοντάρει για την στιγμή. Χρώμα στην μορφή σου, το όνομά σου. Κάπως, κάτι πρέπει να σημάνει ο ουρανός που κοιτάς, να σε κατευθύνει εδώ, θησαυρέ. Πρέπει να με κάλεσες, να με επικαλέστηκες για να στέκομαι στην άκρη της γης για σένα.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Πως είναι στην αγκαλιά σου; κοπάζει το αγιάζι, φιλάς ήσυχα την καρδιά σου και στην ψυχή σου αφήνεις να μιλά μόνο η νυχτιά; Πλαγιάζεις και κοντοστέκεσαι σε ουρανό, το φως λες και έπεσε μέσα στην θάλασσα και σε μάγεψε πάλι. Σκιαγραφείς εικόνες και την ματιά σου, καρφωμένη στον παλμό μου. Δάκρυσα για να μπορέσω να κλείσω το βλέμμα μου σε δική σου παρουσία. Πως είναι να καταλαγιάζουν όλες οι έννοιες δίπλα σου, αρκεί;
Ας ήταν μια στιγμή, θα το πεις; φεύγει η βραδιά, δεν θα κρατήσει η αναπνοή ως την αυγή. Μην φοβάσαι, θα έχω καεί, θα έχω σωπάσει στα χείλη σου.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Κάπου είναι το λάθος, κάποιος έχει φταίξει. Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα και το τίποτα μαζί, μίλα και ας είναι αργά. Είναι εύκολο να τελειώνει η σιωπή; την βλέπεις να κατηφορίζει στον δρόμο σου και απλά παρατηρείς το μονοπάτι της, δίχως λαλιά. Φέγγεις με το φανάρι στο σκοτάδι, να αναγνωρίσεις από μακρυά τον ήχο που σε πλησιάζει, θα αλλάξει κάτι; θα είναι δίπλα σου και ας μην το αντιληφθείς. Αργό το περπάτημα, σαν να έχει χάσει το λίκνισμα στο τραγούδι το κορμί και θα σου θυμίσει μια μελωδία πως είναι να νιώθεις.
Ψέμα στο φιλί, μορφέα, είσαι εσύ;

Πρέπει να βρεις κάτι για να ελπίσεις, όνειρο, ένα φως, μια ψυχή και να πιστέψεις πως όλα γίνονται και ας το έχεις βολέψει μέσα σου, πως για σένα δεν υπάρχουν. Βαδίζεις και ας κλείνουν όλα εμπρός σου, τόσο πολύ πρέπει να σε φοβίζουν όλα; μια βουτιά σε καλοκαίρι θα ήθελες, μια στιγμή να βρεις σε ανάσα και να φύγουν έννοιες.
Θα σε ακολουθήσει μια κραυγή, καθώς θα πέφτεις και ανακουφίζεσαι. Πιες, έτσι κάπως όλα ξεχνιούνται και μπερδεύονται στου μυαλού τις κατακόμβες.
Φεγγάρι, λάθος, φως.

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Δάκρυα, βρες έναν τρόπο να τα σταματήσεις και ας χρειαστούν αγκάθια να βάλεις κόντρα. Χαμόγελο, βρες μια στιγμή να το φυλακίσεις και ας χρειαστούν άσπονδες ευχές μοναξιάς. Μονοπάτια και σχισμές, θάρρος στην λογική θα ανταμώσεις; της ψυχής σου το θέλω και να κάνεις πράξη; περνά η ώρα και αφαιρείσε, όταν πιαστείς από την κλωστή του ουρανού. Την ματιά σου είδα, όπως την θυμάμαι. Φόβος, γιατί το μυαλό σχεδιάζει δίχως μορφή.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010


Ζω μονάχα μια στιγμή, στιγμές και η εικόνα σπάει. Βροχή σε παγωμένο πρόσωπο σημαδεύει και γλυστρά σε κορμί. Όποιος σου πει πως ζει, ψεύτης. Όποιος σου δείξει εδέμ, παραίσθηση. Θα ήθελες εδώ ο δρόμος να μην σε είχε βγάλει και να κοίταζες στεριά από μακρυά. Φιλιά να καίγονται, αισθήσεις να χάνονται, κάπως πρέπει να επιβιώσεις. Φοβάμαι το αποτύπωμα, αυτό που έχει μείνει μέσα μου, δεν μπορώ να το αποχωριστώ, γιατί είμαι εγώ και εσύ μαζί. Χαμμένη, γνωρίζω τα λάθη, αλλά γυρίζεις πίσω;

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Σπιναλόγγα




Το φεγγάρι να κοιτάς μάτια μου και εγώ θα είμαι αντίκρυ. Μην λυγίζεις, στα όνειρα να πιστεύεις. Εκεί θα σε βρίσκω, την ψυχή μου να νιώθεις πιο έντονα από την μορφή μου. Ανάσα να παίρνεις όταν αποχωριζόμαστε, ο πόνος να κόβεται ως την αντίπερα όχθη. Πες μια προσευχή και θα είμαι εκεί για το άκουσμα του ψιθύρου σου εκείνη την στιγμή. Να είσαι δυνατός, κουπί να αντέχεις στα χρόνια, γιατί τέλος δεν υπάρχει για μας. Όταν οι σκέψεις σου γίνονται θολές, να με συγχωράς, γιατί δεν φταίω.
Στην καρδιά μου θα έχω το χάδι σου και ας με αγγίζει αλμύρα.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Τι προτιμάς; δυο λέξεις ή φιλί; τι με ρωτάς, σαν κλείσω μάτια προσπαθώ να σκαρφιστώ τόσους τρόπους για να μην το καταλάβεις και να φτιάξω την εικόνα του. Τόσα αισθήματα, πρωτόγνωρες στιγμές, αρώματα και μια αίσθηση ονείρου στο σώμα. Θα ομολογήσω ζαβολιά, ηθελημένα, να χαμογελάσεις που δεν το άγγιξες, αλλά το ένιωσες.
Τι προτιμάς; ένα άγγιγμα ή δυο ματιές, ολάκερες και από μέρα;

Γιασεμί λαχταρώ και μια ζακέτα σε τούτο το μπαλκόνι. Πριν ξημερώσει, να έχω κοιμηθεί στην αγκάλη σου, ομορφιά μου!

Μοίρα στον άνεμο, σαν χάδι αφημένο, στο βλέμμα σου χαμένη, οι στιγμές που ζω. Ανάσα σε πρωινό που καλεί αγκαλιά, αλλά μόνη μένεις. Θα πάρεις απόφαση να κάνεις δυο βήματα σε χνάρια σβησμένα και θα καθίσεις να πιεις γουλιά καφέ με κλειστό παντζούρι. Έχεις εικόνες, μυρωδιές και τόσα φιλιά. Λες αλήθειες και η ψυχή πονά, πάλι θα κλειστείς, σε αυτό που φοβάσαι, τον εαυτό σου. Μίλα μου, μια σταλιά παιδί να μετρά ως το εκατό, να φανείς και ας χάσω.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010


Πέφτω πάνω σε βήμα σου. Χαμηλωμένο βλέμμα σε τόσο σκοτάδι να μην χάσω, μην βρεθώ μακρυά σου. Είναι η άμμος υγρή, χώμα θα μου πεις, μην μπερδεύεσαι και συνεχίζω σε μονοπάτι. Φιλί σε χείλη και με προδίδει το δάκρυ, υγρασία θα σου πω, μην μπερδεύεσαι και προχωράς ανυποψίαστος σε γραμμή. Σκιαγραφώ, σκερτσάρω διαλόγους πάνω σε φύλλα, σε φύλο, σε φίλο, σε φιλί. Μάγεψέ με, χάρη σου ζητώ. Μεταμόρφωσέ με, με σύνεση να μην ξελογιαστώ. Σου χαρίζω ένα αγαπημένο μου κομμάτι, σε πικ άπ πάντα να το ακούς, να φαίνονται οι γραμμές, οι χαραμάδες, τα κενά. Θα είναι οι παύσεις, ματιές. Φίλα με, ακόμα πίσω σου είμαι, γύρνα, θα σε συναντήσω.

Μπορείς να μου εξηγήσεις; μικρό παιδί είμαι. Αδυνατώ να αφομοιώσω και να κατανοήσω ενέργειες ατόμων που θέλουν να αποκαλούνται "άνθρωποι".
Σε αγαπώ, σε νιώθω, σε λατρεύω σαν θεό, δεν είναι κάτι απλό; και εσύ να λες "δεν μπορώ". Να αποδεχτώ προσπαθώ για να βρω τον τρόπο να στερέψω δάκρυα, να πείσω μυαλό να μην στροβιλίζεται και να σου πω εγώ, πως μπορώ να αποχωρήσω, γιατί απλά, πονώ.
Μου λείπεις, αλλά ξέρω πως είσαι παιδί.



http://www.youtube.com/watch?v=WsCSQYH-PEA&feature=related

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010


Σε μια οθόνη χωρά η ζωή και πιο είναι το ψέμα, να το βρεις και να το πεις, μην φοβηθείς. Προσπαθείς να σταθείς απέξω, περπατάς, αλλά μένεις στάσιμη. Βαγόνι, παραπεταμένο να ξεχαστεί από τον χρόνο, αλλά θα δεις καταφύγιο για την καταιγίδα που στα μάτια σου φυλακίζονται αστραπές. Δυστυχής συγκυρία το φιλί που δεν το νιώθεις. Πόσο ακόμη; αντέχεις; όνειρα ζεις στην ψυχή σου και δεν έμεινες ποτέ μόνη, ψεύδεσαι, μην δακρύσεις μπροστά μου. Ράγες στα πόδια σου, στα χνάρια σου φωτιά και κερνάς τον εαυτό σου πιοτό, να δροσιστείς και να σβήσεις αποκαΐδια. Ναι, νιώθω, το κενό!

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Περιμένω με αγκάλη σε ανοιχτά πελάγη και ονειρεύομαι μια ύπαρξη γαλήνια. Πέρα από τον ορίζοντα θαρρώ πως είδα μια μορφή και πως το όνειρο έβγαζε σε ακτή, μαγεμένη, μακρυά από όλα. Ξάπλωσα σε ακροθαλασσιά και άφησα το κύμα να με παρασέρνει, να νιώθω χάδι. Δεν μιλάς για να μην χαθεί η στιγμή που ακουμπώ τα χείλη σου. Περιμένω σταματημένη σε αδειανή αγκάλη και παραμιλώ για ονόματα που δεν κατέχω. Έκλεισα τα μάτια μου για μια ανάσα και γύρισα σε γνώριμο μονοπάτι, σε ξηρά.