Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010


Πέφτω πάνω σε βήμα σου. Χαμηλωμένο βλέμμα σε τόσο σκοτάδι να μην χάσω, μην βρεθώ μακρυά σου. Είναι η άμμος υγρή, χώμα θα μου πεις, μην μπερδεύεσαι και συνεχίζω σε μονοπάτι. Φιλί σε χείλη και με προδίδει το δάκρυ, υγρασία θα σου πω, μην μπερδεύεσαι και προχωράς ανυποψίαστος σε γραμμή. Σκιαγραφώ, σκερτσάρω διαλόγους πάνω σε φύλλα, σε φύλο, σε φίλο, σε φιλί. Μάγεψέ με, χάρη σου ζητώ. Μεταμόρφωσέ με, με σύνεση να μην ξελογιαστώ. Σου χαρίζω ένα αγαπημένο μου κομμάτι, σε πικ άπ πάντα να το ακούς, να φαίνονται οι γραμμές, οι χαραμάδες, τα κενά. Θα είναι οι παύσεις, ματιές. Φίλα με, ακόμα πίσω σου είμαι, γύρνα, θα σε συναντήσω.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τόση αγάπη αλλά και τόσος πόνος, μια πληγή που αιμορραγεί ακατάπαυστα ...
Επειδή σ΄αγαπώ θα σ΄αφήσω να φύγεις. Αυτή θα είναι η περίτρανη απόδειξη της αγάπη μου, για σένα ...

Καλημέρα μ' ενα θλιμένο χαμόγελο

Εvgenia Tr είπε...

:)

Ανώνυμος είπε...

Και η νύχτα έπεσε απλώνοντας το πέπλο στης στέγες των σπιτιών σιγομουρμουρίζοντας το πιο γλυκό παραμύθι...Μια φορά και ένα καιρό σε μια χώρα μακρινή....... εκεί στην χώρα του ονείρου ..TROKTIKO