Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Παρεάκι

Δεν άλλαξε ακόμη η μέρα και διάλεξε πλευρά και όνειρα. Δυο λογάκια πριν την άφιξη του μορφέα. Παρεάκι καλό και αγαπητό από όλους. Θα δεις εικόνες, μορφές, θα μεριμνήσεις για όλες τις λεπτομέρειες και θα είναι ίδιος, δικός σου. Δεν πέρασε ο χρόνος και ακόμη μιλάς για εκείνον. Η μελωδία της φωνής του, ο ήχος που κλείνει την ψυχή σου στα μυστικά του. Ξέρω να σου πω για τα πάντα και θα προτιμήσω να είμαι πλάι σου, στην αγκάλη σου.
Αν περάσει η νύχτα, πες το μου με τα χείλη σου, με την γλυκιά σου θέρμη.
Τα όνειρα δεν μένουν μισά, απλά εμείς ξυπνάμε. Εκείνα διαλέγουν σενάριο και πάνε στα όρια της μέρας για να ξεκουραστούν.
Να τελειώσουμε  την κουβέντα μας αύριο και να αφεθούμε στο κύμα απόψε, κανείς χαμένος.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν ξέρω!

Δεν ξέρω αν η μοναξιά έχει όρια περιθώρια, αν σου δίνει το περιθώριο. Σε σπάει, σε κρατάει και δεν θα σε ρωτήσει αν υπάρχεις,αν ζεις στο μεταίχμιο του ορίζοντα. Μιλάς αγαπάς και σωπαίνεις και αυτό γιατί ξεθάρρεψες, μάλλον χάρηκες στο ανέμελο μιας σκέψης ζεστής και νωχελικής. Να σε προδίδουν όλοι; μα όλοι να σε πληγώνουν; και εσύ πως το άφησες να γίνει; δηλώνεις μόνη αφού.
Κάτι ψιλά πριν η ώρα δείξει παρά....και πεις πως  δεν προλαβαίνεις για το όνειρο να κοιμηθείς ή για το κορμί που διαμαρτύρεται;
Ειλικρινά, δεν ξέρω πως οι έννοιες πιστοποιούνται και στεριώνουν πιο βαθιά και από την ρίζα δέντρου, αλλά μάλλον δεν είχε ποτέ σημασία και έτσι έμεινε η αράδα κάποιου.
Θύμισε μου να σημειώσω, να υπογραμμίσω και να περιφράξω τα όρια της τρέλας και της νοσταλγίας για κάτι τόσο απλό όσο η μοναξιά. Να θέσω συρματόπλεγμα και προπαντός ηχομόνωση. Και μάλλον κάπου εκεί χαλάει το θέμα, γιατί εσύ δεν ζήτησες, αλλά κάποιος άλλος γυρεύει για σένα.
Δεν ξέρω, γιατί πρέπει να σου λύσω το άλυτο, να είμαι υπάκουη και παρούσα σε κάτι που δεν με αφορά. Δηλώνω μόνη και επιθυμώ να καταχωρηθεί στα πρακτικά και να δοθεί τέλος σε ό,τι κι αν έχεις σκεφτεί. Στην τελική, δεν με νοιάζει και ούτε έπρεπε να σε απασχολεί.