Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Δεν θα έρθει ποτέ, όσο κι αν περιμένεις, όση δύναμη κι αν έχεις, θα βρίσκει τρόπο να σε πονά και να σε κάνει να νιώθεις όλο και πιο μόνη. Ένα όνειρο ξετυλιγμένο και μαζεμένο σε μια γωνιά και το κοιτάς από μακρυά..Το επεξεργάζεσαι φοβούμενη να σκεφτείς τι είναι και από ποίον. Είναι δασκαλεμένη η σκέψη μην θορείς πως αντιδρά σε εικόνες. Δεν θα έρθει το χάραμα, όσο κι αν χαζεύεις σε παράθυρα, ουρανό. Ανταλλάσσω την μέρα με την νύχτα για γιατρικό. Νιώθεις να θέλεις να κάνεις σκανταλιά, μικρό παιδί, αλλά σου έχουν πει να κάτσεις ήσυχα σε μια γωνιά, ίσα ίσα να αναπνέεις. Μην ξεχνιέσαι,,,αναπνοή και  ακίνητη. Αγκαλιάζεις την σιωπή πιο έντονα από ποτέ, εσύ που μίλαγες πάντα. Δεν θα έρθει, όσο κι αν περιμένεις. 
Πως έχεις αφήσει να σε πληγώνουν τόσα πολλά! από φόβο; από ενοχή; από την σιγουριά του ευατού σου; θα σημειώσεις μια γραμμή και θα πεις καληνύχτα στην ψυχή σου, όσο πιο γλυκά αντέχεις.

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Ανταλλάσσοντας εικόνες,παγιδεύεις το όνειρο, πριν προλάβει ο μορφέας να στο κλέψει. Σκαλίζεις και ταξιδεύεις σε ορίζοντα , δίχως να αναζητάς ψέμα και αλήθεια, παρά μόνο την στιγμή. Κάπου μέσα στο σκούρο του ουρανού, θα δεις χρώμα, την αντίθεση του νου και θα επιστρέψεις στο παρόν, στην στροφή. Κάπως έτσι περνούν τα δευτερόλεπτα και γίνονται ώρες και η μέρα κυλά, αλλά είναι ακόμη νωρίς για να χουζουρέψεις. Δεν αρκεί που την ματιά σου θέλω να δω;!

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Μια ματιά αρκεί για να δεις πως πονώ, μια ματιά αρκεί να νιώσεις την ψυχή μου. Διάλεξες δρόμο να φανείς από εμπρός μου και μονοπάτι που κανείς δεν κατείχε, ζωή. Πέλαγος η καρδιά, σπαράζει σε κύματα, μα δεν ξεσπά στο μέσο του πουθενά. Καράβι που απλά ατύχησε και βρέθηκε σε φουρτούνα, δίχως να προλάβει να αντιδράσει. Πως τον πόνο να κοπάσεις και να ξεχάσεις, στιγμές, λόγια και σιωπές και των ματιών σου την προσμονή. Μονολογώ και τραγουδώ πάνω σε σκιές, τάχα μου πως νιώθω χάδι και ξέρω πως θα ξεχαστώ σε φεγγαριού αγκάλη.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Ξάπλωσα με ανοιχτό το παντζούρι. Χαζεύω τα λαμπιόνια, τις ψυχές που ξενυχτούν και κοιτάζουν αντίκρυ το νησί, πόσες σκέψεις κάνουν! Ήθελα μέρες να ξεκουραστώ και να δουλέψω με μεράκι τον εαυτό μου. Εικόνες φτιαγμένες και ακουμπισμένες με προσοχή σε μάρμαρο. Μια κουβέντα να ξεκινήσω μαζί σου, θαρρώ πως πρέπει να βρω κουράγιο, να έχω ιδέες, να έχω ανακαλύψει τον σίγουρο τρόπο να σε φέρω εδώ. Απέκρυψα την αγκαλιά, τάχα μου πως αφαιρέθηκα. Χαζεύω από μακρυά τα λαμπιόνια και ας είναι θολά, κάτι ισορροπούν.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Στιγμές και κάπως αλλιώς σκέφτηκα να το ξεκινήσω, ίδιες λέξεις μην σου πω, αλλά εσύ κάθεσαι και με χαζεύεις περιμένοντας απλά τις κουβέντες μου, να ακούσεις μελωδία και να ιντριγκάρεις στις σκέψεις. Μόνο με παύση, λέγοντας πως κάπου εδώ, θα έπρεπε να υπάρχει το ηλιοβασίλεμα, τα βλέφαρα να κλείνουν και να μένεις σε τούτη την στιγμή για δευτερόλεπτα, αιώνες, και να έχεις χάσει απλά το μέτρημα. Κάνε μου την χάρη, το χατίρι έστω, και φύλαξέ μου μια γουλιά από το φιλί σου, όσο σου απαγγέλλω τα λάθη μου, που για σένα κράτησα. Ξέρω βράδιασε, χάραξε και εγώ ακόμη σε σένα αναφέρομαι, κάποτε θα γινόταν και αυτό.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Είχα μια ψυχή, αλλά κάπως θα τα βγάλω πέρα, κάπως θα τα βολέψω. Με δανική θα τριγυρνώ, κάτι από σένα, να ξεγελάσει το σκοτάδι. Είχα όνειρα, αλλά τώρα βυθισμένα κοιμούνται και όσο ταξιδεύουν οι πνοές του πάνε όπου και ο ωκεανός. Συγκυρίες όλοι οι ψίθυροι, μην κοιτάς σαν ξένος, αλλά σαν από ότι υπήρχε. Στην επόμενη φυγή, υπάρχει έξοδος; λόγια χιλιοειπωμένα, πάνω σε χίλια μίλια, κάτι σημαίνουν. Πρέπει να πονά, ξέρω πως το νιώθεις και ας μην έχουμε ανταλλάξει λαλιά. Ίσως σταθείς πιο τυχερός από εμένα και μπορέσεις να πεις προσευχή, να δεις και ετούτη την αυγή.
Όλα γίνονται γοργά, αλλά σταθερά νωχελικά.