Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Προσευχή στα βλέφαρά σου τέτοια ώρα, να πω, να σωπάσω και να τα φιλήσω για το δικό μου γιατρικό. Αγκαλιά στο δικό σου κορμί, να φτιάξω μια κουπαστή και να θελήσεις να μείνεις για το δικό σου πείσμα. Κοιμάσαι, μια σταλιά παιδί γίνηκες και εγώ σε τι να συνεισφέρω;! παραμύθια δεν θέλεις, νανουρίσματα σου έταξαν πολλοί και άλλα δάκρυα δεν θες πια. Να ζωγραφίσω τα μονοπάτια του μορφέα προσπαθώ, να μην χαθεί τίποτα και να σε βγάλουν σε αγγέλου φτερά. Σκιαγραφώ τους παλμούς μου σε ένα χαρτί, εσύ να ακούσεις, εγώ να σωπάσω στην προσευχή σου.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010


Σε αυτό που δεν ξέρω είμαι εγώ και κρυφτό σε ήλιο και φεγγάρι στους αιώνες, γύρω από σένα. Λάθος να πεις πως στο σκοτάδι δεν ξεχωρίζεις τις ματιές και αν δάκρυα κυλούν σε πρόσωπα γνωστά σου. Σε αυτό που αναζητώ είμαι εγώ και κρυφτό σε γη και ουρανό στους αιώνες, γύρω από σένα. Αλήθεια να σκεφτείς πως δεν θα γνωρίζεις ποτέ το σωστό ή το ψεύτικο, γιατί την ψυχή σου πως να νανουρίσεις, όταν όλα στέκονται μακρυά σου, απέναντι, αντίκρυ, ενώ ζητάς την αίσθησή τους. Σε αυτό που γράφω είμαι εγώ και κρυφτό σε όνειρα και εφιάλτες στους αιώνες του μορφέα, γύρω από σένα.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010


Δεν θα ζητούσα, δεν θα γινόμουν επαίτης για αυτά που είναι αυτονόητα, για όσα μπορεί κανείς να θέλει να αποδεχτεί για τον ευατό του. Ξέρω όσα με κατέχουν και όσα θα με αποφεύγουν αιώνια να μπουν σε δική μου ψυχή. Δεν θα σε καλούσα να μοιραστούμε στιγμή σιωπής σε απόγευμα ,την ματιά σου να ζεστάνω, γιατί θα το αποζητούσες μόνος σου. Την λύτρωση που μπορεί να σου δώσει αυτή η εικόνα, όχι εγώ. Πιστεύεις; σε τι;

Οπαδός άλλης εποχής, ονειροπόλος φευγαλέος πόθος και την στιγμή πως να αφήσεις, όταν χείλη θαρρείς πως χαϊδεύεις και γεύση στην γλώσσα σου ζωντανεύει! Ζωγραφιά στα σχέδια του μορφέα που θα σε παραπλανήσει για να έρθεις στην αγκαλιά του πριν σκεφτείς πως την νύχτα θέλεις να ζήσεις. Είναι αργά για να πείσεις τον άγγελο να γείρει συνάμα σου και να χάσεις τον δρόμο για το ξημέρωμα. Οπαδός σου πως να μείνω, στον κόσμο του ονείρου όλα μοιάζουν αληθινά, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από αντικατροπτισμούς άλλων εποχών.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Σε στεναχωρεί η ψυχή ή η σκέψη; σε λυπούν τα μάτια ή οι ματιές που δεν βλέπουν πως τις κοιτάς, που αγνοούν πως καταλαβαίνεις πλήρως τον απόηχο που σου αφήνουν; γιατί να ξαφνιάζεσαι από κάτι που περίμενες και να αφήνεις σημάδι σε δέρμα; Δάκρυ ή απλά υγρασία σε χαρτί; λάθος να ρητορεύεις και να σιωπάς όταν όλοι ζητωκραυγάζουν δίπλα σου. Δεν ζητάς, αλλά θα προτιμούσες να μην ερχόταν κανείς στο νησί σου, τίποτα να μην φαίνεται, να μοιάζει, να φέρνει σε κάτι επιτηδευμένα άγνωστο.

Προχωράς δέκα βήματα μέσα στον ίσκιο σου και ξαναγυρνάς στις σκέψεις σου μονάχος σε έρημο σπίτι. Δεν θα αναγνωρίσεις πρόσωπα τέτοια στιγμή, ούτε καν τον φίλο που σου μιλάει ώρες στο ακουστικό. Σκοτάδι; να δεις τι; λάθος ψυχή θα καλέσεις πάλι και στο ενδέκατο χτύπο, θα θυμηθείς την λήθη και το άδοξο παρελθόν σου. Μελαγχολικές φυσιογνωμίες ριγμένες σε ένα αδειανό μπουκάλι, αλλά ακόμη πίνουν τους καημούς που τους έχουν ξεχάσει αιώνες στο ίδιο μπαράκι. Προχωράς και δεν θα γυρίσεις ποτέ πίσω, αλλά ηθελημένα θα κάνεις κυκλική πορεία, στον ίσκιο σου.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Θα ήθελα να γράψω για σένα, αλλά άδεια η αγκαλιά μου στέκει και δεν περιφρονεί, περιμένει. Μάτια κλειστά ετούτη την ώρα και να τρυπώσεις μέσα στα όνειρά του θα πρόσμενες. Θα ήθελα σε παρελθοντικό χρόνο να είχα πιστέψει στην ματιά σου και τίποτα να μην είχε ραγίσει και έως σήμερα να μπορούσα να άκουγα, πως γλυκά νανουρίζεις και ψιθυρίζεις λόγια στον μορφέα για να μείνει, όσο διαρκεί η βόλτα του φεγγαριού.
Λάθος ουρανό χαζεύεις και εγώ ακόμη θα ήθελα να γράφω για σένα.
Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω!

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Σε δική σου φυλακή, γιατί ζητάς να μπω και να πιω φαρμάκι που αρνείσαι να απαρνηθείς και χαμόγελο στα χείλη σου να φανεί; να ταλαιπωρήσεις θες μια ψυχή για όσα έχεις ζήσει, δίχως μια στιγμή να σκεφτείς, πως καλώντας με στο πλάι σου, δεν θα δεχτείς στην αγκαλιά σου να με βάλεις έστω για ένα λεπτό. Μόνο ένα ποτήρι θα πιω να σου ευχηθώ για την αγάπη που κλαις και δεν μπορείς να δεις στα μάτια μου την ελπίδα. Συγνώμη μην ζητάς, λάθος δικό μου. Σφάλμα που ήρθα στο κάλεσμά σου και τον πόνο σου άκουσα. Δέσμιος μείνε του μυαλού σου και εγώ της καρδιάς μου.

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Βάλε ένα τέλος στις πληγές σου και έλα κοντά, στην αγκαλιά μου. Δεν θα μιλήσω ποτέ για τους καημούς μου, δεν θα θελήσω ποτέ το παρελθόν και θα ορκιστώ πως την ματιά σου θα αναζητώ, γιατί ξέρω πως το μπορώ. Ξεκίνα τώρα που ακόμη θέλω να σε νιώσω σε στιγμές, στις πιο δύσκολες, στις πιο απόμακρες και να μείνω στο σκοτάδι σου, με ένα κερί. Σβήστο όποτε πείσεις τον εαυτό σου πως αντέχεις, όποτε πειστείς πως άγγελος δεν θα γίνω ποτέ, πως από καιρό τα έχω αφήσει στην ψυχή σου τα φτερά μου, εσύ να είσαι πιο δυνατός και ας λυγίσω χίλιες φορές, γιατί ξέρω πως αντέχω την πνοή σου να είναι το πιο μακρινό μου όνειρο.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Δεν μπορώ να απολογηθώ για αυτό που είμαι, συγνώμη που συγκρατώ τον εαυτό μου και σε δάκρυα ξεσπώ. Δεν θέλω να κλάψω μπροστά σου, δυνατή με αποκαλείς, στήριγμα για τον οποιοδήποτε, ικανή να αντέξω και να μην λυγίσω. Με ξέρεις; θέλεις να μπορείς να με κατέχεις; φύγε την στιγμή που μιλώ, την στιγμή που θα προσπαθήσω στην αγκαλιά σου να μπω και το πρόσωπό σου χαράξω με φιλιά. Δεν μπορώ να απολογηθώ για αυτό που είσαι, συγνώμη μην ζητήσεις, απλά γίνε θύμηση, μια εικόνα του παρελθόντος στο τώρα.

Δικαίωμά σου να σκορπάς φιλιά, δικαίωμά μου να φυλακίζομαι σε αυτά και να απομακρύνομαι. Εξακολουθείς να μου μιλάς, αλλά δεν σε αναγνωρίζω, δυστυχώς τα όνειρα έχουν σωπάσει, οι ελπίδες έχουν κοπάσει και δεν μπορώ να εγγυηθώ για τις πληγές σου.
Ψέμα το να αγαπάς, ρηχός καημός και την θάλασσα και πάλι νιώθω να με κερδίζει. Αφορμή για να σε ξεχάσω, η ματιά σου, που δεν τολμάς.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010


Το μαύρο στο ρούχο μου μην φοβάσαι, αλλά το μαύρο της ψυχής μου. Στο χαμόγελο πόσα βλέπεις άγγελε μου. Μπορείς να κρυφτείς για όσο θελήσεις, αντιλαμβάνομαι τα σημάδια και ξέρω να σου πω με λόγια σιωπηλά πως εγώ δεν φεύγω, ταξίδι αν θες να χαράξεις ευπρόσδεκτος είσαι, αλλά κράτα για σε όσα φοβάσαι να ψιθυρίσεις στου αγγέλου σου την αγκαλιά. Όναρ στου μορφέα τα βράδια πως να φτιάξεις και να σου πει πως το είχε ανάγκη, πως ήταν το μόνο που θα τον γαλήνευε. Είμαι πολύ μικρή για να σε συμβουλεύσω, αλλά μην πεις πως δεν στο είπα, το μέλλον δεν βλέπω, το παρόν όμως κατάματα κοιτώ.

Λάθος να πεις και να σκαλίσεις για αυτό που δεν κατέχεις. Δώσε ένα πεντάλεπτο για να μην μαλώσετε ποτέ, ένα χαμόγελο για το μυστικό που κρατά. Κάθισε δίπλα μου, αντίκρυ και αφηγήσου πως θέλεις την αγκαλιά, το φιλί, δύο μάτια στο ίδιο δειλινό και εγώ θα καταγράφω, θα δημιουργώ, αλωνίζοντας στις ζωγραφιές μου. Θα συλλογιστείς την ίδια ματιά και θα σκεφτείς να δωρίσεις, αλλά μην το πράξεις. Φυλακή σε λόγια, σε σκέψεις. Μπορείς να τα σβήσεις όλα, κάθισε δίπλα μου και εγώ δεν θα κοιτώ ποιος κλέβει στο παιχνίδι.

Επιμονή στα ίδια λάθη, στα ίδια πάθη, πείσμα στην ψυχή που θα πιστεύει για πάντα πως όσα θέλει θα τα έχει και ας καεί. Ξεχνιέται σε μελωδίες άλλων, σε λέξεις πιάνεται και η κλωστή πάει ως το φεγγάρι. Όλοι με ένα ψέμα θα σε πλησιάσουν και εσύ θα δεις μόνο την χάρη των ματιών, την θλίψη στην ψυχή και θα θελήσεις να αγκαλιάσεις την πνοή τους και ας γίνεται κόμπος η κάθε στιγμή, γιατί την αλήθεια τους ξέρουν. Μην φοβάσαι, βρίσκομαι πιο μακρυά από όσο φαντάζεσαι, από όσο δεν θα ήθελες να γνωρίζεις, γιατί την μοναξιά δεν αντέχεις να δεις.

Πες μου τι θα κερδίσω αν κλάψω, αν σε κοιτάξω στα μάτια, αν σου μιλήσω, αν πλαγιάσω στον ουρανό σου, αν όνειρο σε δω και πιστέψω πως υπάρχεις; τραγούδι για να γράψω, πρέπει να ηχούν όλα μέσα μου, να νιώθω το σκοτάδι και να το προσελκύω σε χορό δίχως αύριο. Για να πλέξω στιχάκια, θα πρέπει να ζωντανεύουν εικόνες στα μάτια μου και την καρδιά μου να μην ακούω, παρά μονάχα τα δάκρυα. Τι θα χάσω, αν δεν μιλώ, αν κοιτώ σε έναστρα δειλινά, αν δεν κοιτώ δίπλα μου, παρά μόνο ψυχή και καημούς;
Ένα κοχύλι στην ακροθαλασσιά σου.

Στο τέλος εγώ, στην αρχή εσύ, λάθος στιγμή να διαλέξεις και θα πάρω την ρότα την σωστή να φύγω από το δικό σου μονοπάτι. Θάλασσα εγώ, αέρας εσύ και ποτέ δεν άγγιξες την ψυχή μου, γιατί στον πυθμένα ούτε φως. Στροφή, καμιά οπτική επαφή με το τι έρχεται. Στην επιφάνεια για λίγο, αναπνοή, ανάσα, αέρας, ειρωνικό και συνεχίζω την καθοδική μου πορεία σε ό,τι πιο σκοτεινό και απόμακρο. Σταυροδρόμι σε παράλληλες γραμμές, το παράλογο όλων.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010


Αν κάποιος μπορεί να σου ορκιστεί πως είναι ικανός να σε πληγώσει, άστον, κανείς δεν τηρεί υποσχέσεις άλλωστε. Θα είναι κάτι γνώριμο, πόνος και θλίψη, ίσως θέλεις να νιώθεις πως έχεις αισθήματα, γιατί ούτε και εσύ αγαπάς. Αν μπορεί κάποιος να σου υποσχεθεί πως ήρθε την λάθος στιγμή, άστον, να υπάρξει στα δάκρυά σου, απόδειξη πως δεν στεγνώνουν ποτέ, κάτι που θα ξεχαστεί σε μια άλλη αγκαλιά. Περιμένεις έστω το ψέμμα να φανεί, να γίνει αλήθεια σου, να σκεπαστείς σε όνειρα φειδωλά.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Ψεύτης εγώ που κρύβω τα δάκρυά μου, αλήτης εγώ που ξεσπώ στην αγκαλιά μου μονάχη, που δεν λογαριάζω εγωισμό και μπροστά σου θα καώ. Τσιγάρο σε στάχτες μιας αγάπης; σε μια ψευδαίσθηση που εγώ θέλησα να μπω για να ξεχαστώ από την δύνη της ζωής και πίνω στα φιλιά που θέλησα να σου δώσω, στους καημούς που απλά αιτιολογήθηκαν μερικές φορές σε ξένα μάτια. Φωτιά εσύ; αέρας εγώ να δυναμώνω και να σε παίρνω μαζί μου στις πιο θολές μου σκέψεις. Ένα αλάνι είμαι, τι περίμενες, να σωπαίνω;

Θα σε αδειάσει χίλιες φορές, γιατί μπορεί να το πράξει. Θα έρχεται όποτε νιώθει μόνος, όσες φορές σκεφτεί τον τρόπο που τον κοιτάς και σωπαίνεις, για το δικό του "είναι". Θα δακρύσει ο ουρανός σου χίλιες φορές, γιατί μπορείς να νιώσεις το κενό του. Θα απομακρύνεσαι όποτε την ψυχή σου θα κοιτάς στα μάτια του να μην υπάρχει. Πάνω σε διάζωμα κινείσαι δίχως να νοιαστείς για τα φώτα που έρχονται κατάματα και σβήνουν στιγμιαία τα πάντα.
Θα απομονωθείς χιλιάδες φορές, γιατί μόνο έτσι μπορείς να λυτρωθείς από άψυχη καρδιά.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Θα ξημερώνει πάντα στην ματιά σου, θα φυλακίζομαι μέχρι την αυγή και θα αγγίζω ουρανό σαν πω πως δειλινό και χρώματα είδα να αλλάζουν. Στο μεταίχμιο ζω, στην ανάσα και στην σιωπή, στην ελπίδα και στο χάος, δαίμονες να κρατώ, θεούς να τάζω και δεν αντιδρώ, παρά μόνο σε φιλί και αγκαλιά, σε δάκρυ και σε χαμόγελο δικό σου. Θα χαράζω ατέλειωτες γραμμές σε χαρτί, αιώνες και στιγμές, μόνο για να μην ξεχνώ πως την ψυχή μου έχω σταυρώσει για άλλων αμάρτημα, για μια δική σου χαρά.

Την ψυχή μου έλα και πείσε τα ίδια λάθη να μην κάνει, να μην ξαναπιστέψει ματιές και αγκαλιές, στιγμές που ο χρόνος σταματά και εγκλωβίζεται σε μάτια υγρά μα τόσο ψεύτικα. Βλέμμα μην χαμηλώνεις, εδώ μείνε, ξημερώματα να μου μιλάς για σένα για όσα θέλεις για όσα θα της λες και θα πονά, γιατί βλέπει την θλίψη της σε σένα. Πείσε με πως έτσι θα είμαι πάντα, μόνη, σε κόσμους αέρινους και μακρινούς, σε σύννεφα θολά και απλησίαστα για όλους.
Μια ευχή κάνε, σαν τα μάτια σου κλείνεις, ποτέ μην με βρεις στα σκαλοπάτια σου.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Φιλί χάραμα στα χείλη σου να αφήνω σαν σε ονείρου εικόνα, δίχως αποτύπωμα δικό μου. Ποτέ να μην γνωρίζεις την μορφή μου, μην την αναγνωρίσεις και με λησμονήσεις. Χίλια νανουρίσματα στο προσκέφαλο σου έφερα και παραμύθια στον μορφέα να σε οδηγήσουν, δίχως σκέψεις, δίχως σύννεφα, μόνο ήλιο, ζωγραφιές από καλοκαίρι. Μπορεί να στέκομαι δίπλα σου αιώνια, αλλά μονάχη, στην ψυχή σου, αλλά όχι στην καρδιά σου.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Ένα βήμα σε αγκαλιά και δυο σε ξένο χώμα να μην ξεχνώ, τις στιγμές μου σε ακτές και χάρτινα δειλινά. Ένα φιλί σε χείλη και δυο σε μάγουλα να μην ξεχνώ, πως γνωστοί θα παραμείνουμε στο πέρασμα του χρόνου. Ακούω μουσικές να ξεχνιέμαι, να με ακολουθούν στις σκέψεις του μυαλού, να μπορώ να βρω πάτημα για τούτο δα το στιχάκι και ψέμα να μην πω, πως όλα ξεκινούν και τελειώνουν σε σένα. Αποτυπώματα σε βρεγμένη άμμο και δεν αισθάνομαι την φυγή σου από τα μάτια μου. Δεν μπόρεσα ποτέ να πείσω τους αγγέλους μας πως δεν θα χαρίσω δάκρυα, αλλά ψυχή.

Αγάπη νεκρή και εσύ θα έκανες τα πάντα για να την αναστήσεις στα χέρια σου, στην καρδιά σου, αλλά είναι ήδη αργά. Κυλά το αίμα της στην αγκαλιά σου και δεν μπορείς να συνέλθεις από την απουσία, από την έλλειψή της, από τους χτύπους της. Παλμοί αδειανοί και φιλάς ξένα χείλη, δεν αναγνωρίζεις την μορφή της πια.
Αγάπη ψεύτικη και εσύ θα έκανες τα πάντα για να πιστέψεις πως απλά ξεψύχησε λάθος στιγμή, σε λανθασμένα φιλιά. Θα αφήσεις λίγα δάκρυα πάνω από την άμμο που την σκεπάζει και θα συνέλθεις μες το αλκοόλ του κόσμου σου.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Μπορεί τον πόνο σου να μην κατέχω, αλλά σε νιώθω και τα σημάδια σου μετρώ κρυφά και απολογούμαι εγώ για αυτά. Μέσα στο όνειρο πνιγμένος, σε θολωμένα νερά ναυαγός. Ακτή μακρινή, αγώνας ζωής να φτάσεις και ας σε τραβήξει ένα κύμα εκεί. Μπορεί τις πληγές σου να μην κατέχω, αλλά αφουγκράζομαι την ψυχή σου σαν κοιμηθείς. Μου μιλάει για σένα, για τα θέλω της και την κατάρα στην αύρα της που ξενυχτά δίχως σταματημό, δίχως να ξεχνά ποτέ τα μάτια της. Σιωπηλά βήματα σε κρεβάτι να την έβρεις εκεί δίπλα σου, όταν το κορμί ξυπνήσει και θελήσει φως να δει. Μπορεί τις στιγμές σου να μην κατέχω, αλλά σε διαβάζω.

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010


Αέρας περνά από τα μαλλιά σου και παρκάρει σε ξένο γιακά. Γυρνά η ματιά και αντικρίζει βλέμμα, σιωπή και ένα χαμόγελο. Ποιο μονοπάτι για να ξεφύγεις από την φυγή σου και να επιστρέψεις εκεί που θα εγκλωβιστείς στην μοναξιά σου;! Ψέμμα θα πεις, μια ψευδαίσθηση της στιγμής που έπρεπε την καρδιά να μπερδέψει, να κουρδίσει,και στο μυαλό καταλήξει συζήτηση να γίνεται για το υποθετικό και το παράλογο. Κύμα στην ακτή που κοιτάς και το φεγγάρι θολό στην αγκαλιά σου αρνείται να κοιμηθεί. Νανούρισμα ξημέρωμα δύσκολο να βρεις και το φως να σκορπίσεις,τα μάτια του να μην ξαφνιάσουν πριν παραμιλήσει.