Θα ήθελα να γράψω για σένα, αλλά άδεια η αγκαλιά μου στέκει και δεν περιφρονεί, περιμένει. Μάτια κλειστά ετούτη την ώρα και να τρυπώσεις μέσα στα όνειρά του θα πρόσμενες. Θα ήθελα σε παρελθοντικό χρόνο να είχα πιστέψει στην ματιά σου και τίποτα να μην είχε ραγίσει και έως σήμερα να μπορούσα να άκουγα, πως γλυκά νανουρίζεις και ψιθυρίζεις λόγια στον μορφέα για να μείνει, όσο διαρκεί η βόλτα του φεγγαριού.
Λάθος ουρανό χαζεύεις και εγώ ακόμη θα ήθελα να γράφω για σένα.
Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω!