Στο τέλος εγώ, στην αρχή εσύ, λάθος στιγμή να διαλέξεις και θα πάρω την ρότα την σωστή να φύγω από το δικό σου μονοπάτι. Θάλασσα εγώ, αέρας εσύ και ποτέ δεν άγγιξες την ψυχή μου, γιατί στον πυθμένα ούτε φως. Στροφή, καμιά οπτική επαφή με το τι έρχεται. Στην επιφάνεια για λίγο, αναπνοή, ανάσα, αέρας, ειρωνικό και συνεχίζω την καθοδική μου πορεία σε ό,τι πιο σκοτεινό και απόμακρο. Σταυροδρόμι σε παράλληλες γραμμές, το παράλογο όλων.