Αλλαγή χρόνου....

Φεύγω κοιτάζοντας πίσω , όλα τα ίδια θα μείνουν , λες!;!
τίποτα να νοσταλγήσω , όλα ίδια θα μείνουν , λες;!;
περνούν οι μέρες , εύκολα , δύσκολα ,μέσα από τις ίδιες χαραμάδες
το φως , το σκοτάδι !
Πόσο χρειάζεται δεν ξέρω για να απομακρυνθώ ,στην ακτή να βγω!
Έκλεισε η πόρτα και πρέπει να ξεχάσω; φεύγει μια χρονιά και πόσα πρέπει
να θυμάμαι δεν ξέρω!
Όλα τα ίδια θα μείνουν , λες!;!
Έσβησαν τα φώτα και όλα πρέπει να αλλάξουν;
Όλα τα ίδια θα μείνουν , σαν φως μπει πάλι; λες!;!

Απλά στέκομαι στην αντίπερα όχθη , κοιτάζοντας στο άπειρο , χωρίς βούληση.
Άφησα τον άγγελό μου να ξεκουραστεί για λίγο και εγώ να καθίσω ακίνητη για μια στιγμή στην εικόνα που με περιβάλει. Αμίλητη η λαλιά και τα μάτια πιο καθαρά βλέπουν την φυγή στο τέλος του πελάγου. Γύρισα μόνο να κοιτάξω, όταν έσβησαν τα φώτα και το βλέμμα μου πήρε η δικιά σου η φωνή.

Πριν το όνειρο

Σε αναζητώ και σταματώ στην φωνή σου. Η ύπαρξή μου ανασηκώνεται στο βλέμμα σου, φυλαγμένη ευχή η μεταμόρφωση αυτή.
Τι νανούρισμα να ζητήσω , πέρα από αυτό!
Κάθε νύχτα καταλήγω στην αγκαλιά σου , ίσα ίσα να σε ακουμπώ και να βυθίζομαι στο όνειρο.
Δεν κοιμάμαι , ξάγρυπνη στην εικόνα σου. Με τα χείλη μου, υγρά , ακουμπημένα στην γυμνή σου πλάτη και την καρδιά μου να βρίσκει τον παλμό σου.

Ψυχή

Πονεμένη ψυχή που για κάποιον λόγο θα πρέπει να πληρώνω τους καημούς , τις πληγές άλλων. Να δίνεις και να αντέχεις να είσαι έτσι , να σε παρασέρνει η ορμή του είναι σου που ποτέ δεν το επιτήδευσες . Θα μιλήσεις , θα πεις το παράπονο και τι; Θα κοιμηθεί για ένα βράδυ χώρια σου και θα ξαναρθεί το επόμενο , γιατί θα ήθελες όλα να είναι αμοιβαία , να έρχονται όλα χωρίς να ζητάς , γιατί επαίτης δεν γεννήθηκες. Το πιο δύσκολο πράγμα , να νιώθεις έτσι . Να είσαι αντίκρυ στην θάλασσα και να λαμβάνεις σιωπή.

Αν κρυφτεί η σιωπή το πρωί, λες να είναι όλα καλύτερα;
αν ξεχαστώ μέσα σε μια σκέψη θα σωπάσει η ψυχή;
μου δίνεις όσα νομίζω πως μπορώ να αντέξω , αλλά
φοβάμαι για όσα δεν θα έρθουν , για όσα περάσουν και κρυφτούν στα μάτια μου.
Δεν θα ζητήσω κάτι ..το ξέρεις!
Δεν θα μιλήσω ...το ξέρεις !

Γλίστρησε ένα όνειρο μες του χιονιού τα σχέδια και ακολούθησε της φυγής την σκέψη. Έφτασε σε μια αγκαλιά και έμεινε εκεί ως την αυγή. Ένας άγγελος θα στο φέρει πάλι πίσω , μόλις το μυαλό ησυχάσει.

Με το πρώτο κλείσιμο των ματιών.

Εγώ που λέω τα πολλά και αφήνω άλλα τόσα στην ψυχή μου να ταξιδεύουν , δεν θα χρειαστεί ποτέ να σκεφτώ την ευχή να είσαι πάντα καλά και χαμογελαστός. Είναι πάντα στα χείλη μου, χωρίς να λεχθεί.
Εγώ που λένε πως ονειροπολώ και πως κατέχω την ψευδαίσθηση της εικόνας, μάθε πως δεν σε επιζητώ σαν όνειρο, αλλά σαν την ίδια μου την αγκαλιά. Σαν τον εαυτό μου , που όσο καλά κι αν τον ξέρω , πάντα με εκπλήσσει.

Κάθομαι πέντε έξι φορές στο ίδιο παγκάκι, δίπλα σε απόνερα , του μυαλού συντρίμμια , φέρνοντας την θύμησή σου βοριά . Δεν ξεχνά ποτέ την διαδρομή, αέρινη και παράδοξος απρόσμενη. Ήρθες και κάθισες και εσύ δίπλα μου.

Ίσα ίσα που με ακουμπάς , ίσα που με αγγίζεις, όσο πρέπει για να δηλώσεις παρών, όσο για να μην ενοχλείς. Τα βλέμματα εκεί , να βαθαίνουν με το τοπίο, αλλά και εκεί , να βγάζουν στο πρόσωπό τους.
Ο αέρας σε λικνίζει ή αφαίθηκες και νιώθεις τους παλμούς σου;! η κίνηση του κόσμου με έφερε μέσα στο άγγιγμά σου , να κάθομαι στο ίδιο παγκάκι.

Αδιάκοπα λόγια

Σκορπούν τα ποιήματα , τους στίχους , τις μελωδίες μέσα στων ανέμων τις σκηνές , φτιάχνουν μορφές , μπερδεύονται και γίνονται ένα. Aντάμωμα στο χάραμα , φευγαλέα ματιά στο δειλινό και όνειρα στο σούρουπο.
Σκορπούν οι νότες , τα λόγια , τα μεθυσμένα αποκούμπια , στα σκαλιά του φτωχικού. θα γυρίσεις στο πατρικό , μια στάση εκεί έξω , μια στιγμή και χάθηκες.
Αυτά τα λόγια που κατέχω , δεν είναι δικά μου , από το χθες ήρθαν , από αστέρια που τα βλέπω , αλλά δεν στέκουν εκεί.

Να κρυφτώ από την χαρά και τον πόνο προσπαθώ, να ισορροπήσω και να μην αισθάνομαι. Μάταιο. Σαν το αντιληφθώ , έρχεται ο βοριάς και με παρασέρνει και έρμαιο σκέψεων γίνομαι.
Δεν φαίνεται , αλλά φουρτουνιασμένη είναι η θάλασσα και τα κύματα με βρήκαν πάνω στο πεζούλι. Στάλες στην τζαμαρία σταματούν , καλύπτουν την θέα στο απέραντο ουρανό. Γρήγορα τα σύννεφα παίρνουν θέση , σχήματα και ακτίνες ξεπροβάλουν στο βάθος διώχνοντας την μελαγχολία.
Δεν θέλω να κρυφτώ , φως!

Σκίτσο

Σκιαγράφησέ με , νιώσε με ,που ακόμη εσένα αισθάνομαι και την ματιά σου δεν ξεχνώ.
Τόσος καιρός πέρασε κι όμως πρέπει , να μην σε έχω εδώ . Ταξίδια , ιστορίες για να λέμε στο μέλλον.
Είμαι σίγουρη πως ο χρόνος θα κυλάει γρήγορα , πως δεν θα καταλαβαίνουμε τις στιγμές που δεν θα μου κρατάς το χέρι για να σε ακολουθώ.
Με εσένα θέλω και ασχολούμαι , ο χρόνος γεμίζει με την εικόνα σου , με ό,τι είσαι εσύ ,με ό,τι σε αφορά, που μπορεί να σε κάνει να το σκεφτείς και ας μην το πεις,
Προσπαθώ να εκφράζω τα πάντα , να σου δείχνω ακόμη και το ηλιοβασίλεμα που διαφέρει , που ζωντανεύει το βλέμμα μου , γιατί αν στο πω , θα κοιτάξεις τον ουρανό και θα είμαστε καθρέφτης.

Φάσμα εικόνων

Στρίβω και έρχομαι αντίκρυ με τον ήλιο , δεν με καίει , δεν με ζεσταίνει, φεύγει όπως και εκείνος. Απομακρύνομαι γρήγορα , σκέφτομαι και ταξιδεύω σε όλα. Είναι ακόμα εδώ και εγώ που βρίσκομαι;! Δάκρυ , έρχεται απροσδόκητα , όσο και αν δεν το θέλεις , προσπαθεί να κάνει την εμφάνισή του.
Έφτασα πρίν από εκείνον , έχοντας την γεύση του στα χείλη μου , στο μυαλό μου.
Στροφή , πάλι αντίκρυ σε ένα μουντό φάσμα εικόνων.

Μαύρος φόντος εκεί έξω με σταλαγματιές από λάμψεις να σε ξαφνιάζουν , να σε μαγνητίζουν.
Κάθεσαι δίπλα στο παράθυρο , σιωπηλά και απλά κοιτάς , την βροχή να πέφτει σαν να ντύνει την ατμόσφαιρα , να σπάει την μονοτονία του αέρα. Ψύχρα , θα αναζητήσεις την ζακέτα σου , θα κουρνιάσεις , αλλά θα παραμείνεις εκεί , να χαζεύεις , σαν να μην έχεις ξαναδεί δάκρυα να πέφτουν στην γη.
Η μυρωδιά νωπή , υγρή , γνωστή έρχεται από τις χαραμάδες , κάλεσμα ύπνου.
Μπορείς να στέκεσαι εκεί ώρες ,χωρίς σκέψη να φυλάς , γιατί σε καλεί η μελωδία της , η πιο γνώριμη φωνή , η πιο οικεία.

Προσευχή

Στον εναπομείναντα ουρανό στέλνω προσευχή , στα εξασθενημένα από τους αιώνες αστέρια. Ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα πάνω τους , χωρίς σταθμούς. Τρέχουν βουβά , ακίνητα , παγιδευμένα στο φως και στο σκοτάδι. Μου έχουν αποσπάσει την προσοχή και με απομάκρυναν από την ακτή. Με πλάνεψαν σε μέρος ήμερο , αποστασιοποιημένο από θορύβους πολιτισμού. Αγκυροβόλησα σε ένα πέτρινο στασίδι , να σωπάσω και εγώ , δίνοντας ευκαιρία να φύγει αυτή η προσευχή.

Ερχομός

Πλησιάζει η μέρα ,πως θα είναι άραγε , θα είναι όπως πριν ;!

Πλησιάζεις ένα βήμα την τρέλα , την στεναχώρια , το χαμόγελο και τον αναστεναγμό που τελευταίος θα φανεί σε όλες τις σκέψεις.

Όνειρα ζωγραφίζεις όχι γιατί έτσι θες να γίνουν τα πράγματα , αλλά για να ξεχνιέσαι , να ελπίζεις , να αδημονείς για αυτό που η καρδιά σου φέρνει.

Θα σταθείς απέναντί του , θα δεις την μορφή του και θα αγωνιάς για το φιλί που θα θες να είναι πιο τρυφερό , πιο ζεστό , πιο έντονο.

Σιμώνουν και τα σύννεφα, βροχές λένε , μα εσύ ξέρεις πως του ήλιου την χάρη θα έχεις.

Παράξενα όσα σκέφτεσαι , αφηρημένη θα ξεχαστείς ως την πραγματικότητα του κόσμου.

Τα φώτα της πόλης σβήνουν καθώς απομακρύνεσαι από αυτήν για να δεις τα αστέρια που τόσο σου έχουν λείψει , τόση ησυχία μέσα σε έναν ουρανό , μέσα στου κόσμου την βοή.
Δεν θέλω να γυρίσω πίσω , τι να κρατήσω! τι να θυμηθώ!
Τόσα αστέρια έπεσαν στην γη και ένα κοιμήθηκε στης θάλασσας την αγκαλιά, μέσα σε κύματα να νανουριστεί .
Δεν θέλω να γυρίσω πίσω !

Νανούρισμα

Κοιμάμαι πάντα στην αγκαλιά σου , σε αυτό που ξέρω , την ψυχή σου.
Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι την καρδιά σου. Πόσα ακόμα να πω! Όλα τα βράδια ήρεμα , χαλιναγωγημένα από τα χάδια σου και άσε με να παραμιλώ , λέγοντας το όνομά σου , μιλώντας για όσα δεν μπορώ να αρθρώσω. Κοιμάμαι πάντα έχοντας εσένα νανούρισμα.

Τροχιά

Κινούμε , τρέχω , αλλάζω ταχύτητα χωρίς να ακούω τον κινητήρα , η μουσική γεμίζει τον αέρα.
Μετακινούμε σε λωρίδες , φώτα , όλα ξεχάστηκαν από την στιγμή που ξεκίνησα. Η αφορμή δόθηκε και η δικαιολογία στον εαυτό μου. Μπορεί να το είχα ανάγκη πιο νωρίς, αλλά αρκεί και το τώρα.
Θα ήθελες ένα ταξίδι , χωρίς προορισμό , σε μια ατέλειωτη ευθεία , απλά να τρέχεις , να κυλούν αμέτρητες εικόνες δίπλα σου , να απομακρύνεσαι από όλα και πάνω σε μια στροφή να φρενάρεις , να αλλάζεις σκέψεις.
Μπορεί να φοβάσαι την διαδρομή , δεν την χαράζεις εσύ , αλλά ακολουθείς τα σημάδια στην άσφαλτο.
Κινούμε , τρέχω , αλλάζω ταχύτητα χωρίς να ακούω , ξέρω....

Φύλακας ψυχής

Της αγκαλιάς μου άγγελε , της ψυχής μου φύλακας οι σταγόνες που καταλήγουν στο πρόσωπό μου , είναι από σένα;
μοιάζουν γαλήνη να φέρνουν , να είναι οι απαντήσεις που ζητώ.
Νεόφερτο και το φεγγάρι , δεν πρόλαβε να δει τον κόσμο , σύννεφα παντού.
Επανάληψη μελωδίας ως το τέρμα του ταξιδιού , υπόκρουση σε συναισθήματα.
Με συνεπήρε η στιγμή και ξεχάστηκε και ο πόνος.

Υγρά όνειρα

Αρρωσταίνω μέσα μου ,βρέχει , σκορπάει , σωπαίνει με υγρά μάτια.
Ο ουρανός το ίδιο σκέφτεται. Κοιτάζω ψηλά , θολά τα σύννεφα και δεν το πρόλαβα ,κύλησε. Πάνω σε κυματοθραύστη να σταθώ , είναι σωτήριο.
Το κύμα που έρχεται , θα μπερδευτεί με τις εικόνες του φουρτουνιασμένου μυαλού και θα λησμονήσω. Χρώματα ανάκατα , αλλά το μαύρο επιμένει και βγαίνει και τα δάκρυα ακόμα , δεν το ξεθωριάζουν.
Το φιλί στα χείλη δεν θα βγει , ίσως έτσι να γιάνει.

Αδόκιμος δον Κιχώτης

Αδόκιμος δον Κιχώτης περπατά ,
αγέρωχος μέσα σε σοκάκια ,σε πλήθη.
Περιπλανιέται και κατευθύνεται από ιαχές
που μπερδεμένες ηχούν στο μυαλό του.
Βλέμμα σκυθρωπό και σαστισμένο , κορμί αλύγιστο και πονεμένο.
Ψάχνει ένα σημάδι πυρός , το βάφτισμα να νιώσει.

Miscommunication

Κλείνεις τα μάτια και αφουγκράζεσαι τα χάδια , τα λόγια , τα αγγίγματα.
Ταξίδια με επιστροφή στην ματιά σου. Ταχύτητες πέρα από αυτές που γνώριζες , πέρα από τα όρια που έθετες. Που θα ήθελες να είσαι; εδώ.
Που θα ήθελες να τελείωνε ο κόσμος; εδώ.
Παράπονα σβήνουν , σκέψεις σωπαίνουν στων χειλιών σου τα σημάδια.
Μπέρδεμα από των αστεριών τις πορείες , αλλά σε σένα σταματούν. Απόδραση από την πραγματικότητα , κλείνεις τα μάτια και είσαι εδώ!

Τα έκλεισα όλα κ έρχομαι σε μισό λεπτό θα είμαι εκεί στην αγκαλιά σου να ξεχαστώ για μια στιγμή πριν χαθείς!
Τα έκλεισα όλα μέσα σε πέντε λέξεις , μέσα σε μια ματιά αν κ αυτή είναι αρκετή , αλλά δεν το ξέρεις!!
Φυλακή όταν το φεγγάρι με βλέπει μονάχη , μόνο με μια σκέψη στο προσκέφαλο.
Έσβησα τα φώτα και χάθηκα στο σκοτάδι για να σε βρω.
Τα έκλεισα όλα και έρχομαι μέσα στου ονείρου τον βυθό που μυστικά κρατεί.

Προσπάθεια

Να πω πως μου λείπεις προσπαθώ , αλλά με κρατάει η σκέψη για χίλιους δύο λόγους,αλλά κυρίως το ότι δεν θα πεις τίποτα.
Μπορεί να μην μετράει , μπορεί να μην αγγίζει ούτε την σιωπή.

Κακό στον εαυτό μου κάνω , ξέρω , δύο φορές τον καταδικάζω , αλλά ήδη πονώ.
Έτσι πρέπει να είναι.Μια στιγμή είναι θα πω και θα περάσει ,
ίσως δεν είναι τίποτα , ίσως δεν μετρήσει!

Κοιτάζω ψηλά , αυτό το πλημμυρισμένο σύννεφο , οι σταγόνες θλίψης με κατακλύζουν και όλα τα νιώθω. Αντανακλούν μέσα μου οι μελωδίες ενός σόλου που τον καημό μαχαιρώνουν και τον πνίγουν. Κλείνουν τα βλέφαρα , αποσιωπούν του ουρανού τις λάμψεις , τίποτα , νότες και ένα τοπίο που φιλοξενεί την μορφή σου.

Σπασμένο κατάρτι

Τελευταία στην πρύμη , περιμένω να πέσω στα βαθιά , στην σιωπή.
Αν γυρίσω να σε κοιτάξω , θα είσαι εκεί; δίπλα; πάνω σε κατάρτι απλά θεατής; η θάλασσα πάει και έρχεται , βρέχοντας το πρόσωπό μου. Αλμυρή η γεύση της , δεν έχει διαφορά από το φιλί σου. Δεν το ζήτησα , μόνο του ήρθε , μαζί της , κάθε φορά , μαζί με κάθε κύμα.
Είπε πως πρόσμενε και εκείνο να με συναντήσει , αλλά πάντα κάτι το κρατάει μακριά. Είναι το πέλαγος , οι φουρτούνες που πέρασε , τα κατάρτια που παρέσυρε , σπασμένα.
Ακόμη και αν φύγω , δεν θα καταλάβεις την προσμονή μου , την ψυχή μου.
Λιμάνι σε θεώρησα , μα σε βράχια με ρίχνεις. Απέραντο συναίσθημα και σε γυάλινο μπουκάλι αρνείται να μπει.
Δεν έχει λόγο για ταξίδι , εσύ είσαι εκεί , δίπλα , ένα βήμα πιο εκεί.
Πρώτη στην πρύμη , περιμένω την στιγμή που δεν ζήτησα.

Μονοπάτι

Δεν ξέρεις που βαδίζεις , αλλά ακόμα πηγαίνεις στο μονοπάτι που σε οδηγεί η σκέψη σου.
Δεν βλέπεις τις τύψεις που σε πνίγουν , αλλά σε πόθους είπες πως δεν θα ενδώσεις ξανά.
Ψύχρα στα σοκάκια που το κορμί σου πρόδωσες , μην κοιτάς , απλώς προσπέρνα τα ,γιατί θα σε κυνηγήσει το στοιχειό .
Δεν ξέρεις που να ακουμπήσεις ,την ψυχή να ξεκουράσεις , αλλά μέσα της δεν κοίταξες.

Υποψία...

Ξέρεις που να με βρείς , δίπλα σου , αλλά δεν πιστεύεις στη ύπαρξή μου. Σωστό , λάθος , επιλογές που θα σου πω να διαλέξεις και θα έχω δίκιο , γιατί σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα.
Πάω όπου πας , αλλά δύσκολα θα με αντιληφθείς. Σκορπώ μέσα στις σκέψεις σου και εμφανίζομαι εκεί στιγμιαία , όραμα.
Σκέψου , είμαι εκεί. Κοίτα , θα με δεις!

υγ : αυτή η έμπνευση , είναι πολύ "κουλή" ...χα enjoy

Ζωντανεύει η μορφή σου μέσα σε μια αγκαλιά; Παίρνει ανάσα και ζει; Όταν κοιμάσαι να νιώθεις αγγέλους να σε νανουρίζουν;

Ξεχνιέσαι , και μέσα σε όνειρο ζεις , όταν η αγκαλιά είναι αληθινή.

Όσο κρύος και αν είναι ο κόσμος , ζεις το όνειρο!

Ξενύχτι

Γυρίζω πάλι στα ξενύχτια , στις βραδιές χωρίς όνειρα , στις άυπνες σκέψεις , στους καπνούς που στροβιλίζουν στην ψυχή σαν κατάρα και την πνίγουν.
Κηλίδες στο πάτωμα από θάλασσες ,πέφτουν και σκορπούν όσα φουρτουνιασμένα είχαν κοπάσει τόσο καιρό.
Πρόλαβε ο βαρδάρης και είπε τα μαντάτα , και έφερε την αυγή πιο νωρίς .
Θαρρούσα πως δεν θα την έβλεπα , θα με είχε πάρει το κύμα , άθελα , στου μορφέα τα απόμακρα δρομάκια , αλλά καφέ πίνω από ραγισμένη κούπα.


υγ : εμπνευσμένο από ένα τραγούδι δίχως λόγια....

Εκεί που βρίσκεσαι , πρέπει να κάνει κρύο , να νοσταλγείς το καλοκαίρι που το πήρε μαζί του η φθινοπωρινή μπόρα. Μυρωδιά από νωπό χώμα , της αρέσει , ενώ εσύ θα ήθελες να τελειώσει στην στιγμή και ήλιο να δεις.
Εικόνες , ήχοι μπερδεύονται μονομιάς σαν ανταμώσεις το πιο απρόσμενο ηλιοβασίλεμα , ανάστατο από την παρωδία των σύννεφων , που του κλέβουν την παράσταση , αλλά δεν ζηλεύει , πιο όμορφο το κάνουν.
Εκεί που βρίσκεσαι πρέπει να είναι μια ψυχή μόνη , που περιμένει φως πιο ζεστό από αυτήν την νύχτα.

Φύλλα αρχίζουν να σχηματίζουν τις πρώτες εικόνες για το ταξίδι του ονείρου , με μυρωδιές από την βροχή του καλοκαιριού. Πίσω από το φεγγάρι και από τον ουρανό προβάλουν οι φιγούρες από τις νεράιδες της νύχτας , που ξέρουν το μονοπάτι της ψυχής.

Mιλιά...

Λέξεις που δεν λέγονται , που τις νιώθεις τόσο έντονα , χωρίς λόγο ,
απλά σκέφτεσαι. Εκείνον , μικρές λεπτομέριες , γκριμάτσες , κοιτάγματα , χάδια ,η λαχτάρα για κάτι τόσο μικρό , όσο ένα φιλί.

Αστέρι

Αστέρι μέσα σε τόσο σκοτάδι που δεν τυφλώνει το φως του , σε ζεσταίνει αν και αχνό.
Το ζηλεύεις που φεγγοβολά , που σε κοιτά γλυκά. Πολλά τα χάδια του , πολλές οι ματιές που κλέβει τόσα χρόνια , τόσα έτη , που περιμένουν να είναι αυτό η στιγμή της ευχής τους.

Αγγίγματα

Σε ακουμπάει ένα φιλί και συνεχίζει το ταξίδι στον ουρανό. Θύμηση μιας αυγής στα μάτια σου , λίγο πριν χαθεί στον ορίζοντα. Σε άγγιξε σταγόνα ευχής από τα σύννεφα για να σε νιώσει κοντά του το φεγγάρι , που από μακριά σε νοσταλγούσε .

Μέσα από τα μάτια σου θαρρώ πως αντικρίζω την ψυχή σου που νοσταλγεί την αγκαλιά και ονειροπολεί στην σκέψη της .Ταξίδεψα και εγώ για να ζω μαζί σου , μέσα σε μια τέτοια στιγμή , μέσα στην ματιά σου. Σε νανούρισα γλυκά λέγοντάς σου παραμύθια για να σου πάρω ένα φιλί , ένα ακόμα ταξίδι

Χαμήλωσαν τα φώτα και θέλω να κοιμηθώ.
Να 'ρθει να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και
γλυκά να πει "σ'αγαπώ". Αυτό να αρκέσει για
ένα φιλί και για νανούρισμα να έχω την ζεστή
του αγκαλιά. Το πρωί σαν έρθει και με ανταμώσει ,
να βγει αληθινή, η σκέψη του ονείρου να είναι
παντοτινή!

Σε μια σκοτεινή γωνιά κάθομαι την ψυχή μου να κρύψω για να ηρεμήσει , παρέα με τα δάκρυα που την πλημμυρίζουν. Σιωπηλή είναι η νύχτα και εκείνη δεν της μιλά. Θα ψιθυρίσει , θα αναζητήσει , αλλά που να βρει κουράγιο σε αγκαλιά να τρέξει! Ούτε το φεγγάρι δεν φάνηκε απόψε, δεν άντεχε να την δει στα μάτια, πώς να την παρηγορήσει! Αφού δεν είναι αυτό που καρτερεί. Ησύχασε η καρδιά μέσα στην θλίψη , ορκίστηκε , πόνεσε και πίσω πήρε τις ευχές από τα αστέρια.

Φωνή

Σταματώ και σε ακούω , αναλύω το κάθετί και υποσυνείδητα περνά στην ψυχή μου. Όσα γνωρίζω , τα πιστεύω , όσα κατέχω , όσα δεν μπορώ να φτάσω , ακόμη και το όνειρο. Μιλάς , στην άλλη γραμμή και αναρωτιέμαι την ίδια στιγμή , γιατί; πρέπει να είμαι εγώ που κάτι μου διαφεύγει και δεν καταλαβαίνω , που δεν θα πρέπει να ρωτάω , που θα πρέπει να μην δείχνω τίποτα , να μην λέω τίποτα , γιατί καημός δικός μου θα γίνει και η νύχτα μεγαλώνει. Μέσα με κρατάει , να κοιτάω απόμακρα δειληνά , εικόνες που σβήνουν και μελωδίες να βγάζουν σε χαρτί την ψυχή μου.

Περιμένω την στιγμή που θα κρυώνουν τα πόδια μου το πρωί και θα χώνονται σε κλειστά παπούτσια , που το κασκόλ θα στριφογυρίζει στον λαιμό μου για να νιώθω ζεστασιά σαν να είμαι ακόμη στο κρεβάτι χουχουλιασμένη και κρυμμένη από τις αχνές ακτίνες του χειμωνιάτικου ήλιου. Μόνο με την σκέψη και θέλω να χουζουρεύω , να χωθώ στην αγκαλιά σου .
Μπορεί το καλοκαίρι να αγαπάς πιο πολύ , την θάλασσα ,τις ακτές που σε βρίσκουν να κάθεσαι εκεί με τις ώρες , αλλά η αίσθησή του είναι πιο ζοφερή.

Η κολλητή...

Η καλύτερή μου φίλη , που όσα χρόνια και αν περάσουν , ξέρω πως θα είμαστε μαζί!
Γνωριζόμαστε από το λύκειο. Δεν κάναμε παρέα από την αρχή, είχε μια κολλητή που τύχαινε να την ξέρω από το δημοτικό , η οποία μου φαινόταν "ανώριμη" και για αυτό απείχα.
Εγώ από την άλλη , "εγκλωβισμένη" ( από το γυμνάσιο ) σε μια τετράδα κοριτσιών που έθαβαν η μια την άλλη και σχολίαζαν τους πάντες , συμπεριλαμβανομένου και εμένα και την Μ με την φίλη της. (Δεν τις θεώρησα ποτέ φίλες μου , ποτέ δεν μοιράστηκα όνειρα ή τα πιο προσωπικά , απλά μια τυπική παρέα για τις ώρες του σχολείου.)
Γνωριστήκαμε καλύτερα με την Μ , γιατί μέναμε κοντά. Απέχουν τα σπίτια μας 3 τετράγωνα και όμως δεν είχαμε ξαναϊδωθεί.
Καθημερινά ένα τσούρμο από παιδιά γύριζε μαζί και καταλήγαμε εμείς οι δύο και ο κολλητός. Δεν ξέρω , αλλά μάλλον το ένστικτο σε οδηγεί , αυτό που βλέπεις στον άλλον , η καθαρότητα της ψυχής , για να πεις αβίαστα το "ποιος είσαι ".
Δεν έχουμε μαλώσει σχεδόν , ποτέ :Ρ . Μια φορά και αυτό από χαζομάρα , στο λύκειο για ένα διαγώνισμα στα κείμενα. Το τι κλάμα έριξα μέχρι να πάω σπίτι , δεν λέγεται , που ήξερα πως δεν μου μίλαγε. Αδιανόητη κατάσταση , ως τότε , αδιανόητο συναίσθημα. Από δικό μου πείσμα τα ξαναβρήκαμε ( κάνω πάντα το πρώτο βήμα και ας μην φταίω , απόλυτα ).
Τα χρόνια έχουν περάσει μέσα από καθημερινότητα , μέσα από εκπλήξεις που φέρνει η ζωή , η φιλία στο ίδιο σημείο.
Είναι πεισματάρα , ξεροκέφαλη ( όπως κ εγώ άλλωστε :Ρ ) , και παραπονιάρα όσο δεν πάει , που αν τυχόν κάνω το λάθος και δεν μιλήσουμε για μια εβδομάδα ή δεν ιδωθούμε , έχω κρεβατομουρμούρα , χαχα . Θέλει να της λες πως την αγαπάς και πως σου λείπει , να της εκφράζεσαι (ναι , εγώ την πληρώνω την νύφη Β , τα ακούς; :Ρ ) , είναι ένα μωρό.
Μου κάνει παράπονα ακόμη και για τον κολλητό , γιατί θα ήθελε και εκείνη να έχει την ίδια σχέση που έχω μαζί του. Το καταλαβαίνω , αλλά όσο και αν της εξηγήσω , δεν "λύνει" κάτι.
Τα χρόνια έχουν περάσει και μένει πάντα το λεξιλόγιο που περιλαμβάνει λέξεις όπως : "τζενουλίνι " και όλα τα - λίνι .
Η οικειότητα , η αμεσότητα , η αγάπη , η συμπαράσταση.
Ξέρω πως θα είμαστε φίλες , αδελφές για μια ζωή.
Είναι ευλογία....

υγ: πιο μεγάλο κείμενο δεν ήξερα να γράψω;; !:Ρ ( επίτηδες για να μην το διαβάσετε ) χεχε

Nouvelle

Όσες προσευχές κι αν πω δεν κλείνομαι στην αγκαλιά σου τις νύχτες που μετρώ την μέρα.
Πως γίνεται; χωρίς σκέψη να γίνεται , χωρίς να χρειάζεται προστάγματα κ φυλακές.
Δεν σταματώ , εδώ μέσα στις σκέψεις , στις αναμνήσεις , δεν σβήνουν , είναι ελάχιστες μπροστά σε όσα προσμένουν τα φιλιά.
Μου ζητούν να τους μιλάω για σένα , γιατί με βλέπουν που καθρεφτίζω εσένα στην τρέλα που κουβαλώ.
Σε αυτό το όνειρο θα σε φιλήσω , θα βρω τρόπο και θα φτάσω την στιγμή που θα με συναντάς στις εικόνες του μυαλού σου , πρίν το αισθανθείς και ξυπνήσεις!

Όνειρο

Τι είναι όνειρο;! ένας αρχιτέκτονας σκέψης , που κάνει σχέδια , όταν το σώμα σιωπά την νύχτα. Δημιουργεί κόσμους , εικόνες , διαλόγους που στηρίζεσαι σε αυτούς την μέρα. Περιμένοντας σε ένα κόκκινο φανάρι , εως ότου κατέβεις στην επόμενη στάση , μέχρι να ξαποστάσεις από κάτι άλλο , ασήμαντο στην καθημερινότητα. Ξυπνάς και ακροβατείς στους πίνακες του μυαλού , γιατί εκεί συναντάς το πιο έντονο.
Όνειρο; οι φόβοι και οι ανησυχίες , αλλά πιο πολύ οι πόθοι.

Μικρός θεός

Μικρός Θεός μπροστά στο φως τυλίγεται
και αφήνει φτερά στην σιωπή.
Την σκέψη να μηδενίζει για να αγγίξει μία εικόνα ,
μακρινή που ούτε και αυτός φτάνει.
Μικρός Θεός πίσω από δάκρυα νανουρίζει το σύμπαν ,
να γαληνέψει τις ψυχές , να τις παρηγορήσει.

Μπορείς να πεις πως με έχεις χορτάσει; κορεσμός αισθημάτων και σκέψεων; όχι
Όπως τα όνειρα πάντα η μορφή σου , στιγμιαία εικόνα που χάνεται και λαχταράς να την δεις πάλι.
Μπορείς να πεις πως ο χρόνος δεν περνάει βασανιστικά , περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο της απόστασης; όλα όπως ένα δειληνό , άψογο και όμως χάνεται σε μια στιγμή.
Άγγελέ μου , στην αγκαλιά του μείνε , πιο πολύ σε έχει ανάγκη. Άσε μου δάκρυα , με γαληνεύουν , κρύβουν όλα τα υπόλοιπα και εκεί έρχομαι και εγώ!

Γιατρειά στις σκέψεις μου ψάχνω , κάτι που να κοπάζει στεναχώριες , να τις ησυχάζει σαν κάνουν βήμα να φανούν και να αναζητούν απεγνωσμένα να τον καλύψουν.
Σαν να θέλεις επιβεβαίωση για όσα νομίζεις πως έχεις , γιατί ξέρεις πως τίποτα δεν είναι σίγουρο , ακόμη και αυτές οι σκέψεις.
Πάνω που έρχεσαι να πιστέψεις όσα λες στον εαυτό σου , η ανάγκη να είσαι εκεί , όταν η καθημερινότητα τον πνίγει , σε ρίχνει στον ασκό των όσων είχες κρύψει.
Μέσα σε όλα ,συμπιεσμένα συναισθήματα , ανατροπές της ψυχραιμίας.
Ένα φιλί θα στείλω και όλα θα περάσουν...

υγ: ..μου λείπεις! ...

Τα μάτια σου θέλησα να δω για μια στιγμή και χάθηκα στην ψυχή σου, στις σκέψεις σου. Ταξίδια ατελείωτα οι καημοί σου , φωτιές τα όνειρα σου που σιωπούν στο αντίκρισμα ενός ωκεανού ελπίδων. Απομακρύνεσαι από μένα , θέλεις να είσαι εδώ , αλλά εκεί μένεις ,μέσα στις σκέψεις σου. Το βλέμμα σου θέλησα για μια στιγμή να αποθανατίσω και πλανεύτηκα στο χαμόγελό σου που γαληνεύει την μορφή σου.

Μου είπαν πως ακούστηκε μια προσευχή και ήταν δική μου. Την είχα ξεχάσει στην αγκαλιά της θάλασσας , όταν αντίκρισα το φεγγάρι μαγεμένο από σένα. Μου είπαν πως είδαν μια ευχή να κρύβεται στα μάτια σου , πως ήταν το φιλί σου μυστικό , στολίδι του βυθού.

Πέφτει η βροχή από τα μάτια σου στο πρόσωπό μου , σε φιλώ , να σε σώσω θέλω!
Πέφτεις στην αγκαλιά μου , σε κρατώ , να σε αγγίξω θέλω.
Φύλλα που τα έφερε ο αέρας , ένας βοριάς , μια πληγή.
Κοίτα με , σε σένα ελπιζω , εσένα αναζητώ.
Εδώ θα μείνω , δίπλα σου , να σιωπώ , να σε σκεπάζω.
Πέφτει το σκοτάδι , αλλά ο ουρανός πάντα φωτεινός.

Λυκόφως

Περιμένεις την αυγή για να κοιμηθείς , φοβάσαι την νύχτα , φέρνει πάντα όσα την μέρα λησμονείς. Πρέπει να περιμένεις το πρώτο φως για να σε νανουρίσει. Ξημερώνει και τα βλέφαρα φέρνουν κοντά τον μορφέα.
Όνειρο , η γαλήνη στο βλέμμα σου , η στιγμή που βρίσκεις το τέλος στις σκέψεις.

Αφοπλιστικό Κενό

Το απόλυτο κενό και σκέφτεσαι πως έφτασες εδώ , αφού εσύ αγαπούσες στον υπέρτατο βαθμό,
ένιωθες την κάθε στιγμή να σε πλημμυρίζει με αισθήματα , πως είναι δυνατόν;!
Στον εαυτό σου τι να πεις , που το βιώνει και είναι χειρότερο από πριν που πονούσες ,
που ξενύχταγες και λύτρωση έψαχνες!
Ήρθε η λύτρωση. Καμία σκέψη , κανένα αίσθημα , μόνο το κενό και η αποδοχή του.
Μα τόσο πολύ αγάπησες; τόσο πολύ πόνεσες , που στέρεψαν όλα ;
είναι δυνατόν;! ίσως το μυαλό σώπασε , ίσως η καρδιά νέκρωσε και μέσα της
μόνο παλμοί μιας ψυχής ηχούν πια.
Μπορεί αυτό που νόμιζες αγάπη , τίποτα να μην ήταν. Μπορεί αυτό που σαν πόνο θαρρούσες ,
να ήταν ψευδαίσθηση και ήρθε η στιγμή να μηδενιστούν.
Κενό και πάλι από την αρχή!

Τι να καταλάβεις; για τι να κλάψεις;
ψυχές αντίκρισες σε έναστρους ουρανούς
να κυνηγούν την αγάπη τους. Φυλακισμένες στο άπειρο ,
γιατί απλά στην ελπίδα πιάστηκαν ,
σε ένα φιλί πίστεψαν , σε μια αγκαλιά πέθαναν.
Τι να πιστέψεις; τι να λησμονήσεις;

Ήταν ευχή το φιλί σου , σαν κύμα ,
σαν δροσιά την ψυχή μου να ξυπνήσει,
μέσα σε όνειρα να κλείσει.
Ήταν θαύμα η μορφή σου , σαν οπτασία
την σκέψη μου να αφυπνίσει ,
μέσα σε εικόνες να ταξιδέψει ,
το φεγγάρι να αντικρύσει.

Αγάπη

Αγάπη , μου , αργείς , σαν να μην περισσεύει σταγόνα από δροσιά ,
από ενός παιδιού η χαρά , και εδώ να φανείς ,
πλάι στο παγκάκι που πάντα αδειανό χαζεύει στα δειλινά.
Αγάπη , μου , κλείνω τα μάτια και έχω ξεχάσει την μορφή σου ,
πως ήταν η γεύση του ηλιοκαμένου σου φιλιού.
Αγάπη , μου , αν σε κάλεσα , σε έχασα !
αν σε λησμόνησα , ελπίζω κάπου να μπορέσω να σε βρω,
ίσως σε ένα παραμύθι , στου τέλους την εικόνα.

10/5/2006

Σκαλίζει , πάνω στην μορφή του , στην ύπαρξή του , τις σκέψεις της ψυχής του. Ξεχασμένος στον κόσμο του , θέλοντας να πιστέψει πως έχει ακόμη αισθήματα μέσα του. Περιμένει πάνω στα φύλλα καπνού που πέφτουν στο μισογεμάτο τασάκι , στις στάχτες από ό,τι έχει μείνει , να θυμίζει εικόνες από περασμένες ζωές. Δύσκολη μοιάζει η νύχτα , το φεγγάρι ολόγιομο , αλλά κρύβεται από τα σύννεφα , από την κάπνα του δωματίου , από τα βουρκωμένα μάτια του. Μην ρωτήσεις γιατί, πόσα ακόμη να πει;!
Σκαλίζει , να αναταράξει την σιωπή , θα φανεί κάτι , θα βρει τα πάντα!

Να μην συνηθίσει ποτέ το φιλί, να το αναζητάει στα ίδια χείλη, πιο έντονα.
Να αδημονεί η ψυχή σε βλέμματα , σε στιγμές νωχελικές , τόσο ζεστές.
Να ξαγρυπνούν οι ματιές και σαν αποκοιμηθούν , να ξενυχτούν μέσα στα ίδια όνειρα.

Πρέπει να κοιμηθώ , να μπω σε μια σειρά , να ζω μέσα στην καθημερινότητα , να ζω για να δω εσένα. Όλα για σένα , όσα θέλω , όσα αναζητώ. Τα κρατάς πάντα μέσα σου , στην αγκαλιά σου , στην ματιά σου. Θέλω πάντα να είσαι καλά , είσαι το φυλαχτό μου πια και φοβάμαι για όσα συναισθήματα βγαίνουν όταν οι σκέψεις γίνονται όνειρα τα βράδια και με ξυπνούν λαχταρώντας εσένα.
Μυρίζω το άρωμά σου , παραισθήσεις ενός μυαλού που θέλει να σε έχει εδώ.
Είμαι ήρεμη!

Επιστροφή από ένα όνειρο...

Σε λατρεύω πέρα από κάθε όνειρο , πέρα από τον ορίζοντα.
Εκεί που ο ήλιος κοιμάται , αγκαλιάζοντας το φεγγάρι αμυδρά για μια στιγμή.
Λίγο πριν αποχαιρετιστούν έκρυψα το φιλί και το χώρισαν , ως το επόμενο δειλινό που θα σε δουν δίπλα μου.

Πάνω σε κύματα , δίπλα σε ακρογιάλια , αγκαλιά , χάδια και φιλί , που σβήνουν την προσμονή. Κοιτάγματα και ένα "τιιι;;" ...
μόνο χαμόγελα.Αναπάντεχα όλα!






Έπεφτε πάνω του το φως , οι σκέψεις των φιλιών.Που θα τον ακουμπήσουν , θα τα νιώσει όπως εκείνα ποθούν; Έπεφτε η σιωπή πιο πέρα από την μορφή του , καρφωμένη στην γροθιά , που είχε αφημένη στο στήθος του.
Λίγα τα χάδια να τον αφήσουν να κοιμηθεί βαθιά στην αγκαλιά ως το πρωί.




Όταν θα ονειρεύομαι που θα ταξιδεύεις; Εγώ θα έρχομαι σε σένα , θέλοντας να σε βρω το βράδυ στο ίδιο κρεβάτι , αναμένοντας την αγκαλιά μου .Την ματιά σου να κλείνει μέσα της την μορφή μου, ζητώντας της να μείνει εκεί πιο πολύ από όσο διαρκεί η μέρα.
Όταν σε νοσταλγώ , θα έρχεσαι δίπλα μου; με ένα χάδι , χωρίς λόγια , να κουρνιάζεις και η καρδιά σου να με νανουρίζει;!

Στιγμιαίος καημός

Τα σύννεφα τρέχουν πιο γρήγορα από τον αέρα. Περνάνε ξυστά από τον ήλιο , απλώνονται πιο πέρα από τις σκέψεις μου. Να με έπαιρναν μαζί τους , ως την αντίπερα όχθη , να έμενε εδώ ο καημός. Ακτίνες ζεστές , λιαχτίδες τα μάτια στεγνώνουν γοργά.Ώπου φτάνει η αντανάκλαση των χρωμάτων πάω και εγώ, στου ορίζοντα την άκρη.

υγ: η φωτο είναι τραβηγμένη στο ελαφονήσι , και ενώ σε ένα τόσο αξεπέραστα μαγικό τοπίο , εγώ έβγαζα φωτο τα σύννεφα...το ποίημα γράφτηκε τότε...

Προετοιμασία

Ετοίμασε τα πράγματά της , πάει διακοπές. Το πρώτο ταξίδι μαζί και βγαίνουν τόσο αναπάντεχα , συναισθήματα. Να χαίρεται θα έπρεπε , να σκέφτεται αυτά που αγαπάει. Το φεγγάρι που θα βλέπει στην αγκαλιά της θάλασσας να νανουρίζεται , τον ήλιο που θα χαϊδεύει την ακτή το πρωί. Και όμως δεν είναι έτσι. Περιμένει τόσα να 'ρθούν , να φανερωθούν και δεν το θέλει. Ελεύθερη από σκέψεις , θα πει και θα συνεχίσει την ετοιμασία της.

υγ: φωτό από Πρέβελη ( πάλι όχι η θάλασσα..)

γιούπι!!

Επισήμως από σήμερα διακοπές...γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιι :)) καλά , όχι ότι περίμενα την άδεια... :Ρ

υγ: να ξέρετε πως σας νοιάζομαι κ πως θα μου λείψετε Ο:)

μάκιααααααααα :χ μπλούμ

Ένα αστέρι έπεσε για να το δεις ,για να μπορέσει να είναι κοντά σου.
Πόσες φορές ζήλεψε το βλέμμα σου να αντικρύσει και όμως ήξερε πως τόσοι γαλαξίες σας χώριζαν .
Όνειρο δεν είναι , ψέμα μέσα στην νυχτιά ήταν , που πίστεψε πως θα σε άγγιζε. Έσβησε μέσα στης θάλασσας την αγκαλιά τις ευχές και αγνάντεψε τα μυστικά από του βυθού την γαλήνη.

every single pair of hands...

Ήταν απλά καταπληκτικός. 'Εχει τόσα τραγούδια που δεν φτάνει μια συναυλία. Ο κόσμος απίθανος ( κ εγώ μέσα σε αυτόν εε :Ρ )
πρώτη φορά είπαν σωστά το όνομά του.. "Γιώργος" , η οικογένειά του ηταν εκεί. Ήταν τόσο χαρούμενος κ έκπληκτος σε τόσο πλήθος που τραγούδαγε από μόνο του όλα τα τραγούδια , που ζητωκραύγαζε , που αν κ τόσες ώρες όρθιοι , υπήρχε τόση ενέργεια.
Η καλύτερη συναυλία ( so far ) για μένα. Πάντα ήθελα να τον δω από κοντά , αγαπημένος.Τον λάτρεψα με το "older"...
βιντεάκι δεν τολμώ να "ανεβάσω" θα ζαλιστείτε από πέρα δώθε κ το πάνω κάτω χεχε (κινητό , κάμερα δεν ήθελα να πάρω..δεν θα μπορούσα να ευχαριστηθώ αλλιώς αυτή την εμπειρία!)


..fast love , outside , freedom , shoot the dog , edge of heaven , careless whisper , amazing , father figure , flawless , faith , easier affair , praying for time , spinning the wheel, freek , jesus to a child ( το πρώτο μου cd single ) , star people, you have been loved , first time i saw your face ....

Κλεψύδρα

Μετράω τις μέρες , ατέλειωτο κ αυτό το φεγγάρι. Η Άμμος κυλάει αργά , δεν περνάει ο χρόνος μαζί της . Ξαπλωμένη προς την μεριά σου, ανατέλλω δειλά προς τα όνειρα , με μια ματιά. Αφαιρέθηκα , που πήγε! Σύννεφα πουθενά στο διάβα , με ξεγέλασε η σιωπή , η αντανάκλαση μιας όασης από τόσο μακριά. Όλα είναι εδώ , κατοικούν στο μυαλό. Δεν τελειώνει ο χρόνος , δεν μηδενίζει, να πεις « τώρα ζω..» στον ίσκιο , στον ήλιο με ανάσα , με πνοή από όσα ανακαλύπτεις.
Έδυσα δίπλα σου κ αναρωτήθηκα , γιατί είσαι εδώ. Πόσα να πω κ να σκεφτώ , το φεγγάρι είναι ακόμη εκεί , η θάλασσα δεν το ζήτησε να το νανουρίσει , μόνο ο ουρανός το φιλάει. Ξέκλεψα οίστρο και τον έδεσα εκεί , να με πάει όπου πάει , τίποτα να μην χάσω , όσο θα μετράω τις μέρες , τον καιρό που περνάει νωχελικά. Να ξυπνήσω και να είναι ατελείωτο το φεγγάρι..

υγ: εμπνευσμένο από το τραγούδι που έχει ο Αίολος στην σελίδα του

Αναμονή...

Έχει περάσει η ώρα , δεν έχει φανεί ο μορφέας , αναπάντεχο! Όλα έδειχναν πως τα όνειρα έπρεπε να με καλύπτουν , αλλά όχι σήμερα.Υπερένταση; τάση φυγής , χωρίς λόγο.Ταξίδι θέλω , προσπάθησα , αλλά δεν φτάνει. Περίεργη η νύχτα η σημερινή, σαν να έπρεπε να είμαι εγώ και εκείνη αντικριστά , να δώσει ουρανό , να πάρει σκέψεις.
Λίγα όσα γράφω , δυσνόητα , ψάχνουν τρόπο , να χαράξουν μια πορεία στον ορίζοντα , πάνω σε αυτήν την μελωδία να πατήσουν και να γλυστρίσουν πρίν καταλάβω πως ήρθε η ανατολή.
Εικόνες από ακτές , από την άμμο που κρύβει κοχύλια κ πατημασιές.Αν με άφηνες εκεί , εκεί θα έμενα , χωρίς να νοσταλγώ.

Μπαίνω σε τροχιά και πάλι ξεφεύγω χωρίς να με δει κανείς.
Ταξίδι εκεί όπου η ψυχή θέλει να ανταμώσει ένα δειλινό , εκεί όπου ο νους την πάει.
Πως μέθυσα δεν ξέρω και οδηγώ σε μονοπάτι αδειανό.
Μπαίνω σε τροχιά για να μείνω σε ουρανό φωτεινό.
Και όσα δεν είπα ήταν για σένα , όσα δεν είπα ήταν για μένα φυλαχτά!!

Χωρίς φιλί το στόμα μένει, δίχως γεύση από σένα. Χωρίς κρασί ξαγρυπνούν τα χείλη και μεθούν στην σκέψη του ξυπνήματός σου. Δίχως πνοή το σώμα μένει , χωρίς άγγιγμα από την αύρα σου, κι όμως ακόμα αντέχει να παλεύει εδώ , μέσα στα όνειρα που ήρθαν μαζί με τούτο το φεγγάρι , μαζί με τα χάδια της θάλασσας που τόσα ομολογούν!

Τόσα γράμματα και όμως κανένα δεν έχει φτάσει στην καρδιά σου. Τόσα κύματα και όμως κανένα δεν έχει βγει στην ακτή σου. Σου στέλνω φιλιά σε αυτό το φεγγάρι , ελπίζω να σου ζεστάνουν την ψυχή, όσο κι αν αργήσουν να φανούν θα κρύβουν μια αγκαλιά.

Κατέβηκε το βλέμμα σου για να ανατείλει ο ήλιος της ψυχής σου. Μικρά ταξίδια αναψυχής σε ράγες του μυαλού τα όνειρα. Την ώρα που κοιμάσαι ,κρυφά ,μυστικά πλέκουν την πλοκή των επιθυμιών και ανασταίνουν το φως της ημέρας.

Πέφτει το χάδι γλυκά να σε αγγίξει και να αισθανθεί τα κύματα της καρδιάς σου που χτυπούν πάνω στην ψυχεδελική σου αύρα. Ξέπλυνα τα δάκρυα και τα άφησα να αναπνέουν την αλμύρα από τα χείλη σου. Στιγμή μοναδική και ιερή. Η ψυχή αποσύρεται στο μονοπάτι των ονείρων για να ανταμώσει την μορφή σου.

Drift

Just a little bit to give you a grip , just a thought to get you at the back seat.
A mess of thoughts just went blind.Travelling upon velvet dreams , chasing hopeless fears.
I am seconds from this turn , locked , broken , gone.
A quick spin and i am back on track.

Άδικη κατάρα να ξαπλώνω και να σε σκέφτομαι ,
να ξενυχτώ με το φεγγάρι λέγοντας για σένα.
Άδικο είναι να σε χρειάζομαι και να μην είσαι εδώ ,
να μου λείπεις και να μην μπορώ να στο πω, μονάχα στα αστέρια.
Άδικο είναι σε όνειρο να σε δω και σαν ξυπνήσω ,
να σκεφτώ πως θα σε λησμονήσω.

Με άλλα ξενυχτάει η ψυχή και άλλα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρωί.
Όλα αλλάζουν σαν η μοίρα παιχνίδι να στήνει και να γελά που τίποτα δεν προκάλεσα.
Με άλλα το φιλί ξεχνιέται , κοιτάζεται σε καθρέφτες θαλασσινούς ,
το είδωλο του να δει , μήπως και πιστέψει πως υπάρχει.

Απομακρύνεται ο καημός , αφήνοντας δάκρυα στο φεγγάρι.
Κοιτώντας σοκάκια , κοιτώντας ευχές ,απομακρύνεται το φιλί στα ρηχά μιας ακρογιαλιάς.
Και σωπαίνει η αυγή και την ψυχή παίρνει η νυχτιά. Και νοσταλγεί η μοναξιά χαμόγελα αντικριστά στον ήλιο.Και λησμονεί η καρδιά χτύπους από δειλινά.
Πλάι στο κύμα θα κοιμηθώ , με την αλμύρα στην αγκαλιά!

Παγκάκι

Η ξα , ερωτευμένη , εγώ , η ανάγκη για βόλτα και επιτέλους έπρεπε να τα πούμε από κοντά.Μας χωρίζουν κάτι τετράγωνα , η ανάγκη να είμαστε στον κόσμο μας.Είχαμε την ίδια σκέψη ταυτόχρονα "σε 5 θα είμαι εκεί.." .." κατεβαίνω..." ( εντάξει το "τώρα κατεβαίνω "το δικό της ισοδυναμεί από ένα τέταρτο , μέχρι ότι την πήρε ο ύπνος και άντε ξύπνα την :Ρ )
Στο ερώτημα" που θα πάμε ;" , χμ ,
"είμαι κομμάτια ,βολτίτσα απλά "
Ξεκινήσαμε , μηχανικά η διαδρομή , την έχω κάνει τόσες φορές , αλλά χωρίς την ξα. Ξέρω που θα πάμε , δεν γίνεται να κινούμαστε συνέχεια. Δεν ξέρω ( μάλλον ξέρω γιατί..) , αλλά δεν μπορούσα να της δώσω όση προσοχή ήθελε , δεν ήθελα να μιλάμε έτσι.
Φτάσαμε πολύ γρήγορα ( μαριλένα δεν έτρεχα ... Ο:) :Ρ ) , έχουν ξεκινήσει οι διακοπές , καλοκαίρι...
Παρκάρω το όχημα και νιώθω πως θα φύγουν όλα , έννοιες , σκέψεις που μένουν να σκαλίζουν το μυαλό ώρες σήμερα.Το τέλειο σημείο , παγκάκι ασβεστωμένο , βράχια και θάλασσα. Στο βάθος αμυδρά τα καράβια πηγαινοέρχονται , φέρνουν εικόνες .
Η ξα έχει ξεκινήσει λέει σχεδόν όλαα :Ρ λεπτομέρειες , θέλει να το ζήσει όλοο , να το μεταφέρει όλο.Την ακούω , αλλά το βλέμμα ξεφεύγει , ηλιοβασίλεμα , κίνηση να βγάλω φωτογραφία ,
" θα σου πετάξω την τσάντα .."
"εκεί είναι κ τα κλειδιά :Ρ " , γέλια , αλλά μου την πήρε.Άλλοτε δεν θα την πείραζε , αλλά πρέπει να την κοιτάζω συνέχεια. Εγώ εκεί , παρακολουθώ την πορεία του ήλιου , την ξέρω , φαίνεται πίσω από την μορφή της , θα την ξεγελάσω κ τσούπ η φωτογραφία χεχε
Δεν με άφησε όμως να αποθανατίσω τα χρώματα , τα πιο έντονα , σαν την τελευταία προσπάθεια να μείνει στον ουρανό.
Μου μιλάει , την ακούω , θέλει να βρει ισσοροπίες σε όσα την διακατέχουν.
Θα την ξεγελάσω πάλι , "δεςςς το φεγγάρι.." χμ δεν είχε το αποτέλεσμα που περίμενα :Ρ
Έφυγε ο ήλιος , αλλάζει το τοπίο και ξεκινάει η επιστροφή.

Αποπλάνηση

Μια το φιλί να κλέβεις και μια την σκέψη να αποπλανείς , γλυκό που είναι το βλέμμα σου , σαν χάδι απλώνεται σε όλο το κορμί.
Μια την αναπνοή να ξεγελάς και μια την αύρα να οδηγείς σε πελάγη και σε εικόνες , όπου γαλήνιες μορφές εσύ και γω.
Το ηλιοβασίλεμα πως κατάφερες να μείνει και μέσα σε ένα λουλούδι τον ήλιο να κρύψεις ,δεν κατάλαβα!
Η μορφή σου σαν τον χρόνο να σταματά και παιχνίδια να κάνει με όσα σε αντικρίζουν.
Μια την ευχή να κλέβεις και μια την καρδιά να ανασταίνεις !
Γλυκιά που είναι η ματιά σου !

Σκοτάδι

Σε ακούω , είμαι πάντα εκεί , να αναμένω τις λέξεις που αποτυπώνεις στο πρόσωπό σου , τις κινήσεις του κορμιού σου.Νοχελικά όλα στο μυαλό , αργά και απόμακρα από τούτον τον κόσμο. Ο χρόνος έχει πάψει εδώ και καιρό να απασχολεί την ύπαρξή μου , έχω εσένα , εικόνα , φωτιά , σιωπή και γαλήνη. Σκοτεινό το δωμάτιο , έχω χαμηλώσει τα φώτα στις σκέψεις , τίποτα να μην με αποσπά από τούτη την στιγμή.Έκλεισα τα μάτια μου και ήρθα κοντά σου , στο αστέρι που τάζεις πως θα είναι το μόνο φωτεινό στον ουράνιο κόσμο.
Χάθηκα , αλλά είμαι πάντα εκεί !

υγ : εμπνευσμένο από το τραγούδι που έχει ο αίολος στην σελίδα του!

Ήρθε ένα φιλί με το αγέρι και νόμισα πως ήσουν εσύ,
αλλά δεν ήταν παρά μόνο η ψευδαίσθηση της στιγμής.
Τόσες ώρες σε αυτό το ακρογιάλι , θαρρώ πως σταμάτησε ο χρόνος
να κυλά πάνω στου ουρανού τα χρώματα.
Φταίνε τα κύματα που ακούσματα βγάζουν με αλμύρα από τον βυθό
και σαν μπουν στην σκέψη ,
εικόνες αφήνουν να ξετυλίγονται , αισθήματα να ξαφνιάζουν την νυχτιά
και να χάνονται με τον νοτιά!

Ζωγραφιά

Τα όνειρα αρχίζουν να ζωγραφίζουν το μονοπάτι ως το φεγγάρι , ως την άκρη της μοναξιάς. Ένα φιλί γλιστράει και αγγίζει το βλέφαρο του νοτιά. Η ψυχή άρχισε να κεντά του μορφέα τα μυστικά , μέσα στην νύχτα να φανούν και να ντύσουν το μονοπάτι , που ζωγράφισε το όνειρο .

Μονόλογος

Βλέπω πάλι την ταινία που τόσο αγαπώ. Έχω τόσες ομοιότητες με τον ήρωα , που από την μία γελώ ( χαλαράαα :Ρ) στον κόσμο του κυριολεκτικά , ποιητής και πιστεύει σε όσα πιστεύω και εγώ....η φράση που μου έχει μείνει " εγώ φταίω που δεν της είπα την ιστορία σωστά , που δεν την έκανα να την νιώσει...πρέπει να υπάρχει μια δουλειά που να χρησιμοποιεί τις σωστές λέξεις , να βάζεις τα πράγματα σε μια σειρά , που όταν χτυπάει η καρδιά σου , να κάνεις και των άλλων να χτυπάνε..."
Μπορεί να αγαπάς και να είσαι εκεί , δίπλα στον άλλον και ας μην το ζητάει , να το αποφεύγει , να προσπαθεί να μην νιώθει όπως και συ , δύσκολο.
Να μεταδίδεις εικόνες και να σε καταλαβαίνει κάποιος που δεν ξέρεις , απλά επειδή έκλεισε τα μάτια και αφουγκράστηκε τον παλμό των λέξεών σου.
Ένα όμορφο όνειρο , μια ταινία , μια εικόνα από χίλιες λέξεις , που δείχνει το ακατόρθωτο που πραγματοποιείται. Όμορφο όνειρο!
"και όμως χαίρομαι που γεννήθηκα .Είμαι σίγουρος πως όταν πεθάνω θα θυμάμαι όταν ήμουν ζωντανός."

Απομόνωση

Κάποια πράγματα δεν είναι έτοιμα να αποτυπωθούν , να ακουστούν. Κάνεις την κίνηση και κρύβονται πάλι πρίν προλάβεις.Νιώθεις πως δεν θα αγγίξουν , δεν θα τα καταλάβει , δεν θα τα καταλάβουν.Είναι γραμμένα σε ένα χαρτάκι , πίσω πίσω σε ένα τετράδιο , μοιρασμένα σε ένα αρχείο στο κινητό.
Θα σκεφτεί , προτρέχει , δεν θα γίνουν έτσι τα πράγματα , μπορεί να κάνει λάθος. Κάνει; η ίδια η σκέψη αποσιωπεί την προηγούμενη , την απομονώνει , κάπως πρέπει να ξεφύγει. Ένα φιλί θα στείλει και θα σβήσει την σιωπή.

Πρίν χαράξει...

Μια πόλη ξενυχτά στα σοκάκια , στα φώτα που αγκαλιάζουν την χαραυγή .
Τυλίγεται κ ξεδιπλώνεται στα μάτια σου η ψυχή της. Όσο κρύβει εικόνες ,
αναμνήσεις εδώ θα έρχεσαι να την συναντάς.
Σου θυμίζει εκείνη...εκείνη την στιγμή που χάθηκες, γιατί νόμιζες
ότι ανακάλυψες θησαυρούς σε ξεχασμένα σεντούκια , πλάι σε ακρογιαλιά.
σε άφησε να γευτείς μια δροσοσταλίδα
στην άκρη των χειλιών σου πριν ζωγραφίσουν οι ηλιαχτίδες την σκιά σου ,
στους δρόμους της πόλης!

Ευχή

Άγγελέ μου όταν έρθεις να με αγκαλιάσεις και από αυτό τον κόσμο να με πάρεις , άσε με να ονειρευτώ τον ουρανό. Τα μάτια μου σαν κλείσω με την εικόνα του να φύγει η ψυχή. Το κορμί σαν μείνει πίσω να μην στενοχωρηθεί , εύκολα να το αποχωριστεί. Άγγελέ μου σαν με φιλήσεις και την πνοή μου κλέψεις , άσε με την θάλασσα να νοσταλγώ , στην αγκαλιά της νανούρισε με και ταξίδεψέ με .

Μπορεί η ψυχή σου να μου ανήκει, ίσως και για αυτό να σε ακολουθώ,
να σε αναζητώ .
Μπορεί η καρδιά σου να ανησυχεί πως δεν θα με βρεις, αλλά με την στοργή θα σε ανταμώσω και με φιλιά από ηλιοβασιλέματα.
Μπορεί τα μυστικά σου να έχουν την λύση τους μέσα μου ,ίσως για αυτό
να με αναζητάς!

Αισθήσεις ονείρου

Σε χαζεύω , σε αγγίζω , σε αισθάνομαι , σε γεύομαι , ακούω την ανάσσα σου , σε παρατηρώ , σε κόσμο αέρινο και μακρινό. Εικόνες όσα σκέφτομαι και αποτυπώνω σε κάθε σκέψη. Χάνεις τον δρόμο , τα μονοπάτια θολά και απόμακρα. Σε αναζητώ σε όσα πιστεύω πως υπάρχουν , σε όσα δεν κατέχω και υποκλίνομαι. Αν ο χρόνος κυλά πάνω σε όνειρα , έχει σταματήσει στο δικό σου!

Αυτό που θέλει...

θέλει να ζήσει μέσα από εκείνην , να του χαρίζει χαμόγελο και εκείνος να αναπνέει.
Το αναζητάει απεγνωσμένα , αυτό πιστεύει , έτσι πρέπει να γίνει.
Εκείνη , πίστεψε σε εκείνον και περιμένει να γύρει δίπλα της , να την κοιτάξει και να νιώσει
πως είναι εκεί.
Η απόσταση , εμπόδιο , η σκέψη φραγμός το φιλί φυλακίζει.
Ακίνητη στον κόσμο της , όνειρο πρέπει να της τάξει για να μπορέσουν να είναι μαζί.

Xάδι του ουρανού

Ο φάρος

Έφτασα εκεί δίπλα , μια ανάσσα από την θάλασσα.Λίγο πιο μπροστά από τον ορίζοντα , ένας ωκεανός , θέλει να χωρέσει σε ένα λιμάνι. Δεν θα τον δεχτεί , τα βράχια πίσω τον στέλνουν . Ξαναπροσπαθεί και κομμάτια γίνεται. Πάλι αλμύρα στα μαλλιά , πάλι εικόνες. Από την μία ο ήλιος , δύει έντονα , ζωηρά , να σβήνει , αλλά δίνει χρώματα απλώχερα στον ουρανό. Από την άλλη το φεγγάρι , σιωπηλό ξεκινάει την τσάρκα του , ζωντανεύοντας αντίκρυ του ήλιου.Και εσύ εκεί , ανάμεσα σε δυο κόσμους , σε δύο ξεχωριστές στιγμές .

Ξέρω πως το φιλί να σου χαρίσω , τον χρόνο να παγώσω και πίσω να γυρισω.
Όνειρο , πνοή και χάδι , όσα ελπίζω να σου δώσω και για μένα; όσα μπορέσω να σου κλέψω.
Τρόπο θα βρω , πίστεψέ με , δίπλα σου να είμαι στην σιωπή την αυγή.
Χάρη να ζητήσω θέλω από την νυχτιά , να μην με αφήσει εκεί , να με ξυπνήσει το πρωί και
στην αγκαλιά της μέρας να με φέρει , χωρίς αντάλλαγμα την μορφή σου.

Xαλαράαα....

"Μετά από την πρόσκληση της Μαριλένας.." και εφόσον μου το έχει πει 500 φορές , θα αναφερθώ πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι κυριολεκτικά στον κόσμο του :Ρ
Ήταν πρίν 2-3 μήνες , λίγο μετά την αλλαγή της θερινής ώρας.Όλα έβαιναν ομαλά , είχα αλλάξει την ώρα σε ρολόγια , κινητά και ακίνητα , ώσπου ένα ωραιότατο και χαλαρό βραδάκι , λίγο πρίν κοιμηθώ , ενεργοποιώ την αφύπνιση στο κινητό (το οποίο είναι και symbian , τρομάρα μου..)για να ξυπνήσω "ήσυχα" και ωραία το πρωί.Δεν στάθηκα όμως εκεί, όοχι δεν γινόταν να ξεραθώ αμέσως , με έπιασε το ζιζάνιο και πείραξα διάφορες ρυθμίσεις,όπως την "ενεργοποίηση αυτόματης ενημέρωσης ώρα".Εφόσον πάτησα ότι δεν είχα πατήσει πριν, εκοιμήθειν.
Την επομένη , ξύπνησα κανονικότατα , χωρίς να έχω την αίσθηση ότι νυστάζω"μωρέ μπράβο μου, πως το έπαθα αυτό;;" , ετοιμάζομαι και μετά από 1 ώρα φτάνω στον χώρο της εργασίας μου.Με το που μπαίνω , αντιλαμβάνομαι ότι με κοιτάνε "κάπως" στην γραμματεία , δεν ήξερα , δεν ρώταγα; όχιιιι , θεώρησα ότι είχα καθυστερήσει , ως συνήθως :Ρ
Ανεβαίνω στον ημιώροφο για να περάσω ό,τι είχα στο σύστημα , να δω τι είχα να κάνω και να φύγω με" ελαφρά" για τον έξω κόσμο .
Με την άκρη του ματιού μου ," πιάνω "μια μορφή , η προϊσταμένη είναι ήδη στο γραφείο της " πως το έπαθε και ήρθε νωρίς;" χμ... γρήγορα γρήγορα για να μην με πάρει είδηση , υπέγραψα την ώρα αφίξεώς μου 9:00 και όταν ήρθε η ώρα της αναχωρήσεως , πάλι έπρεπε να υπογράψω. Κοιτάω στον ηλεκτρονικό υπολογιστή "10:30" ε σκέφτηκα " μα ποτέ να μην διορθώνουν την ώρα πια?" , γιατί με την δική μου λογική , είχε περάσει μόνο μισή ώρα και επομένως θα έπρεπε να δειχνει "9:30"...
Κανείς δεν μου λέει τίποτα , σηκώνομαι και φεύγω.Φτάνω στην πρώτη υπηρεσία , όλα καλά , τελειώνω πολύ γρήγορα και συνεχίζω το "¨ταξίδι "μου.Καθώς περιμένω στην στάση του λεωφορείου αναμένοντάς το , ακούω ραδιόφωνο.Να και ο εκφωνητής " τουέλβ ατ τουέλβ"..."...τι έγινε; άλλαξε ώρα η εκπομπή;;; και κράτησαν τον ίδιο τίτλο;;; να μου πεις πως να την έλεγαν "ηλέβεν του ηλέβεν;; δεν ταιριάζει" ( την δικαιολογία έτοιμη την είχα χαχα)
Ήρθε και το αστικό όχημα , πάλι ρολόι μπροστά μου " σιγά μην είχαν σωστά την ώρα..."
Ξεμπερδεύω με τις υπηρεσίες και γυρίζω σπιτάκι μου , καθότι λόγω του ότι μένω "μακριά", δεν ξαναπάω πίσω , γιατί ψιλοσχολάω ( :Ρ είν καλή η προϊσταμένη ).
Με το που μπαίνω σπίτι
" θα με πάς "εκεί";" ( η μητέρα μου)
"από τώρα;;;"
"1:30 έχει πάει"
"εεε;; πήγε κιόλας;( φαντάσου πόσην ώρα είμαι έξω) εντάξει , άντε πάμε"
Την πήγα εκεί που ήθελε , γυρίσαμε , έφαγα και ξεράθηκα στον ύπνοοο ( είπαμε εγώ με τον μορφέα μεγάλη λόβ )
Ξυπνάω αναζωογονημένη , απαλή απαλή επιδερμίδα , κεφάλι ψιλοκουδουνιασμένο και μου έρχεται το εξής ερώτημα
" τι ώρα είναι;" ( αδελφός)
"καλά ,εμένα περίμενες;;;; ρολόι δεν έχεις;;; κινητό ;; υπολογιστή;;"
"θα μου πεις;;" ( το χρυσουλάκι μου είχε ραντεβού ..)
"4:30"
'τι; μήπως εννοείς 5:30;"
"την ώρα δεν με ρώτησες;;; ε την ώρα σου λέω"
" δες πάλι.."
"αυτή την δουλειά θα κάνουμε τώρα;; ( νευράκια νευράκια;; χαχα ) σου είπα , 4:30"
"για δες το λαπτόπι σου"
ε και παθαίνω το σόκ...συνειδητοποιώ ότι η ώρα είναι 5:30 και ότι όλη την μέρα πήγαινα 1 ώρα πίσωω!!!

υγ: άγχος;;; εεε;; τι;;;

ζαντό!