Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Φόντος ασημί

Παραμένει το σκοτάδι σε έναν ουρανό φωτεινό από φεγγάρι. Το βλέμμα εκεί στραμμένο, μα λείπουν τα στολίδια. Να κοιτώ τα μάτια σου, λες και δεν έχω ξαναδεί ψυχή να λάμπει σε σκιά!
Στην σιωπή ήχος, παλμός και το φιλί που καίγεται για να σωθεί.
"Σ΄αγαπώ, το ξέρεις έτσι;!" και το φεγγάρι δεν λέει να σβήσει, να μην υπάρχει φως πια για αυτή την στιγμή.
Αν κάποιος ήθελε το κακό σου, τι έπρεπε να πει; να σε παρακαλέσει, να εκλιπαρήσει για συγχώρεση ή απλά να σε κοιτάξει στα μάτια;
Παραμένει το αίσθημα ανέπαφο από την ταραχή, δεν ζητάει, δεν μπορεί να βγάλει μιλιά, λες και η ανάσα παρενοχλεί  την σκέψη.
Θα 'ρθει κοντά σου, μπας και κάπως σώσει την κατάσταση η θέρμη του κορμιού.
"Να είμαι δίπλα σου θέλω" και το φεγγάρι λες και κόλλησε λίγο πιο πάνω από τον ορίζοντα για όσο.

Αφορμή

Η ψυχή φτάνει στο γκρι-λιλά, λες και υπάρχει τέτοιο χρώμα! ακολουθούσε την αύρα σου και άπλωνε το χέρι να σε φτάσει, όχι να σε αγγίξει. Πρέπει να αφήνουμε χώρο στους άλλους λες, πρέπει να αφουγκράζεται κανείς την μοναξιά του, την ηρεμία της στιγμής που βιώνει το πως αναπνέει το κορμί του.
Πόσο μου λείπεις! φταίνε τα μέτρα και τα σταθμά, που δεν τα ορίζω εγώ, αλλά ένας κόσμος ευθύς, δίχως διασταυρώσεις. Μου λείπεις! σαν να ακούω μολύβι να πέφτει πάνω μου. Δεν μπορεί κανείς να καλύψει την απόσταση, την αίσθηση της ψυχής.