Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Απομόνωση

Άκουγες την απομόνωση που σου χάριζε η βροχή. Τα σύννεφα είχαν καλύψει τον ορίζοντα και το μόνο που έβλεπες, ήταν οι γραμμές που έπεφταν στο χώμα, οι σταγόνες ξέφευγαν απλά από τα μάτια σου. Λευκό τοπίο δίχως χιόνι. Τα φώτα της πόλης ξεγελούν και τον πιο γνωστικό. Μικρά βήματα θα κάνεις ή και καθόλου, αν αυτό αναφέρεται στο να μείνεις στο κρεβάτι σου για όσο ακούς αυτό το γλυκό θόρυβο της βροχής. Έχει σκοτεινιάσει αρκετά για να φέγγει ένα δυο λαμπιόνια από ξεχασμένα Χριστούγεννα και γιορτές Κλείνεις τα μάτια, ανοίγεις την κουρτίνα. Αφήνεις μια σχισμή στο παράθυρο, να αναπνέει το δωμάτιο και αφήνεσαι στην στιγμή. Πιο ασφαλής από ποτέ, σκέφτεσαι ένα χαρτάκι, τσαλακωμένο, υγρό να περιφέρεται σε μια ροή σκέψεων, που θα συνέχιζε μέχρι την θάλασσα και εσύ είσαι μακριά της. 
Ο ουρανός άθικτος από το τόσο γκρίζο. Είναι πέρα από το σύννεφο, στολισμένος με όμορφα αστέρια, μικρά υπέρλαμπρα, απόμακρα ή και ανύπαρκτα, αλλά έχουν αφήσει το φως τους αναμμένο γα επόμενες αδήλωτες περιπλανήσεις.
Λευκό, κρύσταλλο και οι σταγόνες που ξεφεύγουν και ακουμπούν στο χώμα, αυτό σε σώνει.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Στην θάλασσα

Να ήμουν ερωτευμένη μια δυο φορές τον χρόνο με περίσσια ψυχή. Να είχα να δωρίζω, να είχα να πονώ και να μην αισθάνομαι καημό. Λένε, παρηγορούν καίνε σημάδια και απομεινάρια, ενώ εσύ πενθείς και βρίσκεσαι στην άκρη. Να ήθελε η καρδιά να ξεχνά, να μην νοσταλγεί, να κάνει όνειρα μονάχα. Αυτό της είπαν πως ξέρει, αυτό και μόνο αυτό και εκείνη άντεξε, να στέκεται όρθια στην άκρη. Ξέρεις το τέλος, το είχες μελετήσει από την αρχή, με προσοχή και σύνεση, μα το αγαπάς τόσο πολύ το δράμα και το μελό.
Δυο μάτια που βλέπου θολά από τα δάκρυα και μια καρδιά που δεν σταμάτησε ποτέ να ακούει στο ίδιο καρδιοχτύπι.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Μονάχα



Η αγάπη έλεγε και εκείνοι ονειροπολούσαν το φιλί κι ας το είχαν γευτεί. Είχε δαχτυλίδια στα χέρια ενώ την αγκάλιαζε και πέρναγε εικόνες από αναμνήσεις στα μαλλιά της. Θα άκουγες να ψελλίζουν λέξεις, ενώ εκείνοι μιλούσαν για μια ιστορία αιώνων και καημών. Ήταν κάτι δυνατό, είχαν χαράξει τα ονόματα τους στην άμμο και η αλμύρα θα τους το θύμιζε αργότερα.
Η πορεία κράταγε την κλωστή σε όλη τη ζωή και εκείνοι μεθούσαν, την άκρη μην βρουν, να μην δώσουν εξηγήσεις, το φιλί να μην χαθεί. Είναι ίσως απερίσκεπτο να μην σκέφτεσαι, αλλά δεν πονά πιο πολύ το να μην νιώθεις το άγγιγμα; τον τρόπο που σε κοιτά και εσύ που διστάζεις να κοιτάξεις μάτια και αρέσκεσαι να εστιάζεις στο χαμόγελο;
Αρκούσε να τον κρατά από το χέρι ευλαβικά και εκείνος να μιλά.


Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Πείσμα

Πρέπει να υπάρξει απόσταση για να σε ζητήσω τόσο έντονα πίσω, να σε αγκαλιάσω. Η αίσθηση δεν σε αφήνει ποτέ, αλλά σε αποπαίρνει η συνήθεια της σκέψης, που όσο κι αν προσπαθήσεις, καταλήγεις στο ίδιο πρόσωπο. Είναι τόσο ζεστό ή σου έλειψε η θέρμη του;
Πρέπει να υπάρξει αφορμή για να σε ζητήσω πίσω, τόσο επίμονα και να σε φιλήσω. Τα όνειρα δεν ξεχνούν, δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις τα μάτια που ποθείς και θα στα φέρουν εικόνα ζωντανή. Όσο κι αν προσπαθήσεις, η φυγή σου κάνει κύκλους και σε οδηγεί με ακρίβεια στην ηδονή σου.
Ξέσπασμα η αφή και όσα τα χείλη φίλησαν, δεν έγιναν ποτέ δικά τους.