Μονάχα

Η αγάπη έλεγε και εκείνοι ονειροπολούσαν το φιλί κι ας το είχαν γευτεί. Είχε δαχτυλίδια στα χέρια ενώ την αγκάλιαζε και πέρναγε εικόνες από αναμνήσεις στα μαλλιά της. Θα άκουγες να ψελλίζουν λέξεις, ενώ εκείνοι μιλούσαν για μια ιστορία αιώνων και καημών. Ήταν κάτι δυνατό, είχαν χαράξει τα ονόματα τους στην άμμο και η αλμύρα θα τους το θύμιζε αργότερα.
Η πορεία κράταγε την κλωστή σε όλη τη ζωή και εκείνοι μεθούσαν, την άκρη μην βρουν, να μην δώσουν εξηγήσεις, το φιλί να μην χαθεί. Είναι ίσως απερίσκεπτο να μην σκέφτεσαι, αλλά δεν πονά πιο πολύ το να μην νιώθεις το άγγιγμα; τον τρόπο που σε κοιτά και εσύ που διστάζεις να κοιτάξεις μάτια και αρέσκεσαι να εστιάζεις στο χαμόγελο;
Αρκούσε να τον κρατά από το χέρι ευλαβικά και εκείνος να μιλά.