Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Απομόνωση

Άκουγες την απομόνωση που σου χάριζε η βροχή. Τα σύννεφα είχαν καλύψει τον ορίζοντα και το μόνο που έβλεπες, ήταν οι γραμμές που έπεφταν στο χώμα, οι σταγόνες ξέφευγαν απλά από τα μάτια σου. Λευκό τοπίο δίχως χιόνι. Τα φώτα της πόλης ξεγελούν και τον πιο γνωστικό. Μικρά βήματα θα κάνεις ή και καθόλου, αν αυτό αναφέρεται στο να μείνεις στο κρεβάτι σου για όσο ακούς αυτό το γλυκό θόρυβο της βροχής. Έχει σκοτεινιάσει αρκετά για να φέγγει ένα δυο λαμπιόνια από ξεχασμένα Χριστούγεννα και γιορτές Κλείνεις τα μάτια, ανοίγεις την κουρτίνα. Αφήνεις μια σχισμή στο παράθυρο, να αναπνέει το δωμάτιο και αφήνεσαι στην στιγμή. Πιο ασφαλής από ποτέ, σκέφτεσαι ένα χαρτάκι, τσαλακωμένο, υγρό να περιφέρεται σε μια ροή σκέψεων, που θα συνέχιζε μέχρι την θάλασσα και εσύ είσαι μακριά της. 
Ο ουρανός άθικτος από το τόσο γκρίζο. Είναι πέρα από το σύννεφο, στολισμένος με όμορφα αστέρια, μικρά υπέρλαμπρα, απόμακρα ή και ανύπαρκτα, αλλά έχουν αφήσει το φως τους αναμμένο γα επόμενες αδήλωτες περιπλανήσεις.
Λευκό, κρύσταλλο και οι σταγόνες που ξεφεύγουν και ακουμπούν στο χώμα, αυτό σε σώνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: