Στην θάλασσα

Να ήμουν ερωτευμένη μια δυο φορές τον χρόνο με περίσσια ψυχή. Να είχα να δωρίζω, να είχα να πονώ και να μην αισθάνομαι καημό. Λένε, παρηγορούν καίνε σημάδια και απομεινάρια, ενώ εσύ πενθείς και βρίσκεσαι στην άκρη. Να ήθελε η καρδιά να ξεχνά, να μην νοσταλγεί, να κάνει όνειρα μονάχα. Αυτό της είπαν πως ξέρει, αυτό και μόνο αυτό και εκείνη άντεξε, να στέκεται όρθια στην άκρη. Ξέρεις το τέλος, το είχες μελετήσει από την αρχή, με προσοχή και σύνεση, μα το αγαπάς τόσο πολύ το δράμα και το μελό.
Δυο μάτια που βλέπου θολά από τα δάκρυα και μια καρδιά που δεν σταμάτησε ποτέ να ακούει στο ίδιο καρδιοχτύπι.