Σπασμένο κατάρτι

Τελευταία στην πρύμη , περιμένω να πέσω στα βαθιά , στην σιωπή.
Αν γυρίσω να σε κοιτάξω , θα είσαι εκεί; δίπλα; πάνω σε κατάρτι απλά θεατής; η θάλασσα πάει και έρχεται , βρέχοντας το πρόσωπό μου. Αλμυρή η γεύση της , δεν έχει διαφορά από το φιλί σου. Δεν το ζήτησα , μόνο του ήρθε , μαζί της , κάθε φορά , μαζί με κάθε κύμα.
Είπε πως πρόσμενε και εκείνο να με συναντήσει , αλλά πάντα κάτι το κρατάει μακριά. Είναι το πέλαγος , οι φουρτούνες που πέρασε , τα κατάρτια που παρέσυρε , σπασμένα.
Ακόμη και αν φύγω , δεν θα καταλάβεις την προσμονή μου , την ψυχή μου.
Λιμάνι σε θεώρησα , μα σε βράχια με ρίχνεις. Απέραντο συναίσθημα και σε γυάλινο μπουκάλι αρνείται να μπει.
Δεν έχει λόγο για ταξίδι , εσύ είσαι εκεί , δίπλα , ένα βήμα πιο εκεί.
Πρώτη στην πρύμη , περιμένω την στιγμή που δεν ζήτησα.