Μονόλογος

Βλέπω πάλι την ταινία που τόσο αγαπώ. Έχω τόσες ομοιότητες με τον ήρωα , που από την μία γελώ ( χαλαράαα :Ρ) στον κόσμο του κυριολεκτικά , ποιητής και πιστεύει σε όσα πιστεύω και εγώ....η φράση που μου έχει μείνει " εγώ φταίω που δεν της είπα την ιστορία σωστά , που δεν την έκανα να την νιώσει...πρέπει να υπάρχει μια δουλειά που να χρησιμοποιεί τις σωστές λέξεις , να βάζεις τα πράγματα σε μια σειρά , που όταν χτυπάει η καρδιά σου , να κάνεις και των άλλων να χτυπάνε..."
Μπορεί να αγαπάς και να είσαι εκεί , δίπλα στον άλλον και ας μην το ζητάει , να το αποφεύγει , να προσπαθεί να μην νιώθει όπως και συ , δύσκολο.
Να μεταδίδεις εικόνες και να σε καταλαβαίνει κάποιος που δεν ξέρεις , απλά επειδή έκλεισε τα μάτια και αφουγκράστηκε τον παλμό των λέξεών σου.
Ένα όμορφο όνειρο , μια ταινία , μια εικόνα από χίλιες λέξεις , που δείχνει το ακατόρθωτο που πραγματοποιείται. Όμορφο όνειρο!
"και όμως χαίρομαι που γεννήθηκα .Είμαι σίγουρος πως όταν πεθάνω θα θυμάμαι όταν ήμουν ζωντανός."