Αδόκιμος δον Κιχώτης περπατά ,
αγέρωχος μέσα σε σοκάκια ,σε πλήθη.
Περιπλανιέται και κατευθύνεται από ιαχές
που μπερδεμένες ηχούν στο μυαλό του.
Βλέμμα σκυθρωπό και σαστισμένο , κορμί αλύγιστο και πονεμένο.
Ψάχνει ένα σημάδι πυρός , το βάφτισμα να νιώσει.
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007
Αδόκιμος δον Κιχώτης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Aυτό είναι εξαιρετικό!!
Το 'χω ξαναδιαβάσει παλαιότερα;
Κάτι μου θυμίζει..
έτσι ειχες πει και όταν το είχες πρωτοδιαβάσει :)
ήξερα ότι θα το θυμώσουν :Ρ
Σίγουρα.
είναι τόσο όμορφο :))
Kαλησπέρα Ευγενία (πρόσεξε, καλησπέρα στις 12μιση :P )
:)
Αν και δεν διαβάζω ποίηση, οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτό το ποίημα μου άρεσε πολύ ^^
Φιλάκια πολλά, lots of hugs και καλό βράδυ :)
Buyes ^^
Οντως κατι θυμίζει...ίσως θυμίζει τον άνθρωπο που συναντούμε κάθε μέρα στο δρόμο.
Ισως θυμίζει κάποιον άλλον εαυτό μας.
πολύ καλό ποίημα!!
Καλο βράδυ! :)
χαίρομαι που σας άρεσε τόσο. Και εμένα με εξέπληξε όταν το έγραψα!!
έχεις σκοπό να το ξενυχτήσεις;;; :Ρ
καληνλυχτα μας! σας γλυκοφιλώ
Δημοσίευση σχολίου