Δάκρυα, βρες έναν τρόπο να τα σταματήσεις και ας χρειαστούν αγκάθια να βάλεις κόντρα. Χαμόγελο, βρες μια στιγμή να το φυλακίσεις και ας χρειαστούν άσπονδες ευχές μοναξιάς. Μονοπάτια και σχισμές, θάρρος στην λογική θα ανταμώσεις; της ψυχής σου το θέλω και να κάνεις πράξη; περνά η ώρα και αφαιρείσε, όταν πιαστείς από την κλωστή του ουρανού. Την ματιά σου είδα, όπως την θυμάμαι. Φόβος, γιατί το μυαλό σχεδιάζει δίχως μορφή.