Απομόνωση

Να προσέχεις, να είσαι καλά, να προστατεύεις τον εαυτό σου. Αν η απομόνωση δεν μοιάζει να είναι αρκετή, κράτα μου το χέρι και θα παγώνω για να μην παίρνεις συναίσθημα, να μην αντιλαμβάνεσαι διαφορά με τον έξω κόσμο.
Να βρέχεσαι, να στέκεσαι στο αγιάζι, να αφήνεσαι σε αέρα και καταιγίδα, όλο και κάπου αλλού θα σε βγάλει και θα καταλάβεις πως εκεί που ήσουν, δεν μπορείς να γυρίσεις και αυτό γιατί δεν θα έχεις πυξίδα πια.
Τα αστέρια να κοιτάς, να μην ξεχνάς την εικόνα του ουρανού και εκεί να θες να φτάσεις, στεγνός και αδειανός από σκέψεις και άνοια. Να τα πράξεις όλα αυτά για να λαμβάνω γράμμα. Να περιμένω στην άκρη του τετραγώνου το μαντάτο κι ας είναι μοναχό, δίχως καρτ-ποστάλ, δίχως φιλί κόκκινο στην υπογραφή.
Να προσέχεις τον εαυτό σου στην προσευχή σου, μην ξεφύγεις και ψελλίσεις όνομα, μην τυχόν και πεις την μορφή που δεν θα μπορείς να αντιστρέψεις και δεις καθρέφτη και δεις ζωή.
Να μου κρατάς το χέρι και εγώ θα παγώνω, οι στάλες μην φτάσουν την ύπαρξή σου και την σκοτοδίνη σου.
Ένας από τους δυο μας ας είναι βιαστικός, ας είναι ένας μας ο λογικός και ο μάντης, που δεν θα δει, αλλά θα έχει νιώσει τα πιο πολλά.