Φευγιό

Μάτια κουρασμένα παραπατούν βραδιάτικα σε ξένα μονοπάτια, να αφουγκρασθούν πόνο και να εκφραστούν. Δεν άκουγαν λόγια, αλλά την μελωδία και ένιωθαν μόνα, την μοναχικότητα της ψυχής. Κάθισαν σε σκαλοπάτι υγρό και ακούμπησαν το κεφάλι τους στον ώμο του διπλανού. Μοιράστηκαν καπνό και επέτρεψαν στον εαυτό τους μια κοινή ανάμνηση, εφόδιο για τις επόμενες νυχτιές.
Να σου πω; να με ακούσεις με προσοχή και εγώ θα σου αφήσω δυο τάλαρα, ένα για τον κόπο σου και ένα για τον πόνο μου.
Πέρασαν τόσο γρήγορα οι σκιές; τέλειωσε ο χρόνος μου και πρέπει να προχωρήσω; πάνω στη νότα ακούστηκε καημός, αν δεν σε ένιωσε, ξέχνα, μα άσε τα χέρια σου να σε οδηγούν εδώ τα βράδια, γιατί τα καημένα θα περιμένουν.
Δεν άργησαν να κλείσουν  τα βλέφαρα και δεν πρόλαβαν να δουν το φευγιό του.
Τους έμεινε ο ρυθμός να κρατά τα ίσα και τις αποστάσεις.