Finally

Ένας κόσμος που φθείρεται στα μάτια σου και μένουν μονάχα οι ανάσες της ψυχή σου. Ζηλεύεις το φεγγάρι, όχι το πιο φωτεινό άστρο και αυτό σου δίνει προσμονή. Αν εκείνο έχει και την φωτεινή του πλευρά, σε εκείνο να μοιάσεις, λες και δεν έχεις σκοπό στην ζωή;!
'Ενας κόσμος που δεν βρίσκει αξία σε συναίσθημα, την δύναμη να κλάψει, δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Κοιτάς ψηλά, να μην ξεφύγει η αδυναμία και φανείς μικρός, ίσως και ασήμαντος.
Πάνω στις λέξεις θα τα πεις όλα; κράτα βρε πουλάκι μου κάτι, οικονομία λέγεται και δεν κοστίζει.
Τρεις μέρες κρατάει όλο κι όλο και ό,τι είναι θα φανεί και ό,τι δεν αξίζει θα φύγει, θα ξεθωριάσει.
Δεν πιστεύω σε άνθρωπο, μόνο σε ψυχές!