Γύρω γύρω τριγυρίζει η σιωπή σε λασπόνερα, σε κάτι καχεκτικό να μην βγει στο φως. Είναι μέρα πια, κοιμήθηκες σε αγκαλιά και σκέφτεσαι μήπως ξύπνησες απότομα. Δεν έχεις νιώσει έτσι ποτέ σου κι όμως ξέρεις το γνώρισμά του. Κύκλοι γύρω από θήραμα, μια σταλιά είναι, μια χαψιά και όσο εύκολο κι αν φαίνεται, δείχνεις να απολαμβάνεις  την διαδικασία και καθυστερείς.
Νωχελικά κινείσαι, ενώ όλα μοιάζουν να τρέχουν προς την έξοδο. Μοιάζει όμορφη εικόνα το δάγκωμα σε λαιμό, χέρια περασμένα σε μέση, μα είναι η στάση του θηρευτή.
Πνοές βγαίνουν να ακουμπήσουν, να αποκτήσουν υπόσταση για το λίγο τους.