Ακόμα αισθάνεσαι το κύμα, τον ήχο από τα βράχια και ας είσαι σε στεριά. Περπατάς σε αποβάθρα, σε πεζούλι, λιμάνι κι όμως δροσιά σε αγγίζει από θαλασσινό καιρό. Πρέπει να γυρίσεις, να ακουμπήσεις σε όνειρο και να επιτρέψεις έστω για το τώρα. Να δεχτείς πως είσαι αφημένος σε ψυχή που δεν λησμονεί, σε αγκαλιά που δεν παύει ποτέ να είναι πορφυρή. Ζεις κι ας μην το επιδίωξες. Μια λέξη ας ειπωθεί και αυτή όχι από ξένα χείλη. Έχεις κοντοσταθεί στην άκρη της αποβάθρας, στο καράβι δεν ανέβηκες ποτέ, πιστευτό.