Μέσα σε κύμα, τυλιγμένη και έχω το άρωμά σου στις εικόνες μου. Θάλασσα δεν με αγγίζει και σιωπώ σε λάθος αποκούμπια για να περάσει το βράδυ. Σε ένα σκοτάδι επιπλέω, αλλά με βυθίζει σε μορφέα δρόμο μόνο η ύπαρξή σου. Άμμος δεν με ακουμπά και παραμιλώ σε λανθασμένα μονοπάτια για να ακούσω το μιλητό σου. Αν σε γνώριζα, θα άντεχα; να είμαι εκεί μάτια μου; αν ήξερα, θα μπορούσα να υπομείνω την φυγή. Ανάσα είναι, δεν είναι καημός, όσα φοβάσαι είναι ακόμη εδώ, αλλά δεν τρομάζουν κανέναν.