Σαν να σε άφησε το τρένο στην μέση του πουθενά. Σταμάτησε ο χρόνος για στιγμές, έως ότου καταλάβεις τι συμβαίνει. Έβρεχε, στο πρόσωπό σου λαχτάρα, σταγόνες από ουρανό. Ξεκίνησες να περπατάς σε κατεύθυνση γνώριμη, αλλά έχεις λησμονήσει την έννοια της πυξίδας. Σκέψεις ακόμα και τώρα σε οδηγούν σε αισθήματα, σε παραμύθια, σε φιλιά. Αργεί να ξημερώσει κι ακόμη και τώρα ζητάς παρηγοριά σε νανούρισμα.
Κάπως, θα πρέπει να πιστέψω.