Ψυχή θλιμμένη σε μια αγάπη όπως το ρόδο, θα μαραθεί. Παραμένει στα χέρια, στα χείλη να μοιράζεται τα χρώματά του, να φέρνει αναμνήσεις σε χείλη και εγώ πως βρέθηκα μάρτυρας; βήμα σε νερό να ξυπνήσεις, να αφήσεις το άνθος εκεί να επιπλεύσει, να ταξιδέψει, να φύγει μακρυά σου, να μην το δεις να αλλάζει, να μην αλλάξει μορφή. Ζήτησες κάτι, μια ανάσα στο πλάι σου και όλα χάνονται πιο γρήγορα και από το δειλινό. Θα χαζέψεις τα πουλιά που φεύγουν, που μπορούν και πετούν πέρα από τούτο τον ουρανό και ξέρουν τον πηγαιμό τους. Θα ξανάρθουν, θα ελπίσεις να φέρουν και ένα φιλί από τα μέρη τους, ένα δικό σου γνώρισμα.