Θα σε αφήσω τόσες φορές στο πεζούλι να κλαις, θα έρχομαι άλλες τόσες, γιατί η αιτία θα είμαι εγώ και ας μην έχεις δει ποτέ εσύ τα δικά μου. Μια στιγμή μονάχη, μια ανάσα πιο σιωπηλά και νιώθω πνοή και ας ήταν από ξένο αεράκι. Σε φυλακίζουν οι στιγμές, η έλλειψη συναισθημάτων ή επειδή σε πλημμυρίζουν όπως πάντα, τίποτα δεν σιωπά. Θα σε αφήσω στην επόμενη στάση, μην παραπονιέσαι, σου χάλασα ποτέ χατίρι; ελεύθερο σε θέλω, όπως ήσουν, όπως πίστευες πως ήσουν και ας μην με είχες γνωρίσει πίσω από σίδερα. Έχω το κουράγιο θα πεις, έχω τις τύψεις και το βάρος της ενοχής να μην γυρίσω εκεί, γιατί τα δάκρυά μου μόνο εγώ τα αγγίζω, πίστεψέ το, είναι αλήθεια!