Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Νανούρισμα πάνω σε βροχή και έκλεισες τα μάτια να ακούς την φωνή του, να σε ταξιδεύει έξω. Έφτασες σε τοπίο υγρό μα φιλόξενο. Ξάπλωσες στο γρασίδι και άφηνες να σε σκεπάζει το νερό, καθώς ένιωθες την ψυχή σου να μιλά και να νοσταλγεί την εικόνα του. Πέρα από εσένα κοντοστέκεται και σε χαζεύει σε τούτο το ταξίδι επέλεξε να είναι απόμακρος για να φανούν σε εκείνον όσα δεν έχει αντιληφθεί ακόμη. Πως να πιστέψει πως στα μάτια σου ξεχωρίζει το δάκρυ από την βροχή, πως η ψυχή σου στέκεται πάντα δίπλα του, όχι για να του μιλά, αλλά για να έχει η δική του άλλοθι να σε κοιτάξει.
Σηκώθηκες να περπατήσεις στο ίδιο σκηνικό, με μόνη προσμονή να αντέξεις το κρύο για να μπορέσεις να δεχτείς τον ουρανό στο κορμί σου.
Δεν σε άγγιξε τίποτα, ανέπαφη η ματιά του κατέληξε στην αγκαλιά σου, να του λες νανούρισμα για να μην τρομάξει από τον κεραυνό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: