Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Απένταρος δισεκατομμυριούχος


Θα είσαι πολύ καιρό μονάχη ακόμη, πιο πολύ κι από όσο έχεις συλλογιστεί, ακόμη και τώρα και δεν μπορείς να διανοηθείς το μέγεθος, δεν μπορείς να φτάσεις στα χαρακώματα. Εκτεθειμένο σώμα σε πυρά ή σε πνοές; κάθε ριπή μια διακοπή της φωνής σου, της ροής από τις σκέψεις. Βολές προς την μεριά σου, φωνές και δεν θα ακούσει που θα πεις όνομα, που θα επικαλεστείς την μορφή του και δεν θα το αισθανθεί ποτέ, αλλά θα του το μεταφέρουν όσοι ζήσουν να ξεψυχάς σε ξένα χέρια. Καλό κορίτσι θα σου πουν, μα άτυχο, δεν ήταν εκεί όποιος κι αν ήταν αυτός, απλά δεν ήταν. Μπορεί όλα να μοιάζουν δύσκολα και απόμακρα, μα ήταν όλα μια στιγμή για εκείνην. Απόφαση μέσα σε ένα πιοτό, μαχαιριά μέσα  στις χαρακιές της, δεν θα προφτάσει να στο πει, έτσι ήθελες εσύ για εκείνην, να μην ξεστομίσει φιλιά για χατίρι σου.
Θα κρατήσει πολύ καιρό η νυχτιά, επειδή αυτό επιζητά η αύρα της, να έχει έναν ουρανό να κοιτά, σκοτεινό με χιλιάδες λαμπιόνια, να χάνεται το βλέμμα αιώνια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: