Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Κάπως έτσι βραδιάζει, νυχτώνει και ξεχνιέσαι ως το πρώτο φως της μέρας. Στα μάτια σου στάλλες από πρωινή δροσιά ή υγρασία από το νυχτοκάματό σου; έχω ορκιστεί και δεν προδίδω τα μονοπάτια σου παρά μόνο στην σκέψη μου, όταν νοητά σε ακολουθεί πέρα από όπου πας. Αντιληπτό το δάκρυ και η θλίψη σου και δεν θα τολμούσα να σε αγγίξω, αλλά για μια στιγμή ταξίδεψέ με μέσα στην αγκαλιά σου για όσο τα όνειρα θα γελούν στο προσκέφαλό μου.
Στον ίδιο κύκλο σπάει η σειρά και έβαλα λουλούδια να τρέχουν πιο γρήγορα από εσένα και για να σε ξαφνιάζουν σαν συγκρουστούν μαζί σου.
Κάπως έτσι βράδιασε, νύχτωσε και ξεχάστηκα ως το πρώτο σου χαμόγελο στο φως της μέρας. Στο βλέμμα σου μια δροσοσταλιά και έσπασε η ψύχρα σε τούτο τον καημό. Έδιωξες όλα τα πέταλα, να μην υπάρχει κάτι να μαραθεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια: