Εύχεσαι να μπορούσες να ξεστομίσεις λόγια στα γραπτά σου, να σταμάταγες για λίγο την σκέψη σου πάνω στο χαρτί και να άφηνες την ψυχή σου να μιλήσει κατάματα στην λαλιά του. Στεγνώνει το μελάνι και γίνεται μουντζούρα από σταγόνες, από παύσεις στην νυχτιά σου. Είδες τόσες εικόνες, κάτι αποτυπώνεται πάλι και επαναλαμβάνεται σαν μοτίβο κοινό, πιστό στην λογική σου. Πες κι άλλα, σαν να καταλάβαινε κανείς, μια ανάσα και τελείωσε ο μονόλογος που τόσο αγωνιούσαν όλοι, την πρόποσή σου για το αύριο. 

Ξεπρόβαλε το χάραμα και είπε εκείνο να κλέψει την παράσταση και να σου πει που κρύβονται οι χαρές και όσα μυστικά ακόμη κρατάς.