Φιγούρα λεπτή πια, φουμάρει με το βλέμμα στραμμένο προς τον ωκεανό. Αυτό γύρευε πάντα, να μπορεί να αντικρίζει την θάλασσα, να μην την αγγίζει, να μην έχει τον φόβο της, μόνο την έννοια της φουρτούνας, μόνο την μπονάτσα. Θα πεις πως έχει περάσει πολλά, σωστός καρβουνιάρης, αλλά καμιά ρυτίδα, μόνο αιχμές, σημάδια από καψίματα, κατά λάθος, εσκεμμένα.

Σε φίλησε; περίμενες να το νιώσεις, μα το βιώνεις, άλλο μην ζητήσεις.

Σκιά λεπτή, αχνή πνοή στο τζάμι, σου άφησε σημείωμα " είμαι εδώ κι ας έχει κοπάσει η καταιγίδα".

αφιερωμένο σε 2 άτομα που υπάρχουν στην ζωή μου χρόνια, για τα χρόνια που θα έρθουν.....