Παραμύθι

Τα μαλλιά της έλουζαν αιώνες και την μορφή της μονάχα μέσα από δάκρυα βροχής μπορούσες να την δεις. Τοπίο συννεφιασμένο τα μέρη που μεγάλωσε και εκεί θα την βρεις, αλλά να ξέρεις πως θα είναι μοιραίο να την αναζητήσεις. Παραμύθι κοίτα να της πεις και να είσαι ευσεβής, αν την τρομάξεις, αν θεωρήσεις πως είναι πιο εύθραυστη και από την στιγμή της αυγής, θα χάσεις το βιός σου.
Τα μάτια της θάλασσες απέραντες και το κορμί της μονάχα μέσα από σύννεφα μπορούσες να το αγγίξεις. Φεγγάρι βρες και τάξε, τέτοιο που παρόμοιο να μην έχει ξαναδεί. Αστέρι βρες και φύλαξε, μα να φέγγει τόσο όσο ένα διαμάντι, τόσο ώστε να το θελήσει για στολίδι της στον δικό της ουρανό.
Την θλίψη της κρατούσε μια ψυχή και μόνο όταν ακούμπαγε την υγρή άμμο ξεδίψαγε ο νους της.
Αυτά ξέρω να σου πω για δαύτην, μα μόνο μια παράκληση, μην την καταραστείς, μην την ζηλέψεις, επειδή δεν θα την αισθανθείς.