Απροσπέλαστο Φεγγάρι

Στην φυλακή της άκρης της ψυχής, που έμαθε να έχει όρια και δεν ξεσπά σε φιλιά και αγάπες. Δεν το ήξερες πως υπήρχαν όροι απαράβατοι και πληγές που δεν έσβησαν ποτέ, δεν ήταν από μολύβι. 

Κιμωλίες τριμμένες σε ξύλινους πίνακες έχουν πάρει την θέση των γραμμένων που θέλησες να ξεχάσεις και ο χρόνος σε τιμωρεί που αφέθηκες σε ψεγάδια.

Από την άκρη του τέλους του παραθύρου κοιτάς λοξά τον κόσμο απέξω να περνά και μέσα να μην θέλει να κοιτάξει. Υπάρχουν τρόποι να πιστέψεις το παρόν σου, αλλά εσένα το μυαλό σου τρέχει σε τοπία παράξενα και απροσπέραστα. 

Στο χέρι σου κρατάς χαρτί τσαλακωμένο, τι περιμένεις και δεν το πετάς; διάλεξε, σαϊτιά ή καλάθι!

Άγνωστοι είναι οι περαστικοί τι σε νοιάζει τι θα πουν, αφού κι εσύ όμοιος τους έγινες, απλά επέλεξες να το μάθεις με τον πιο άσχημο τρόπο, στο ξαφνικό, από μια λέξη!

Συγνώμη, μα δεν μπορώ να πω άλλα, θα εκτεθείς και είναι κρίμα, μικρό παιδί, άμυαλο και ξενικό.