Βάζω τις νουβέλες στην άκρη για να μπορώ να σε έχω αγκαλιά. Τις βλέπω ενώπιόν μου να ζωντανεύουν, να παραπονιούνται για το δακρύβρεχτο τέλος τους, ενώ σε νανουρίζω. Σε τρομάζει που όταν είναι μέσα σε αυτό το σκηνικό, δεν σκέφτεσαι τίποτα; σαν να είσαι απλά θεατής. Χείλη που αναζητούν άγγιγμα και θα βρουν ανταπόκριση πάνω σε μια ανάσα. Για σένα γράφω τα πιο απατηλά, δεν πρέπει να έχουν καμιά τύχη και σκάνε σαν πυροτέχνημα, απλά για να κάνουν το κομμάτι τους. Δεν προλαβαίνει κανείς να ρίξει δεύτερη ματιά. Έχει γαληνέψει η μορφή του συνάμα και δεν θα τολμήσεις να διακόψεις την σιωπή για ένα ακόμη φιλί. 

Όλα θα βρουν τον δρόμο τους και το χειρόγραφο θα φέρει αφιέρωση ευχαριστήρια για όσα άφησες να μείνουν.