Επίγνωση

Δεν θα πιστέψω ποτέ πως υπάρχεις. Να ζω με ψευδαισθήσεις, πως αν νιώθω, φταίει ο μορφέας που θέλει απεγνωσμένα να αφουγκράζομαι την μορφή σου  στα όνειρά μου για να με ξυπνά σε ξημέρωμα δίχως εσέ. Να δεχτώ τιμωρία, εσώκλειστη σε παραμιλητό, να κυλούν δάκρυα δίχως λόγο, αφορμές έχω τόσες θαρρώ. Δεν θα αρνηθώ ποτέ πως πίστεψα σε κάτι άπιαστο, μαγικό, εξωπραγματικό. Μόνο αυτό να κατέχω, περαστικούς που αγγίζουν την σκιά τους πάνω σε άσφαλτο, όχι χώμα, σε τσιμέντο.

Έχω μείνει τόσο πολύ σε όρια ακτών που η αλμύρα είναι οικεία πια, δεν θα ξεχωρίσω την στιγμή που θα βρίσκομαι και πάλι εντός περιορισμών.

Ξέρω, πως μονάχα μια φορά θα λυγίσω, μια στιγμή να ικετεύσω για την φυγή. 
Ανόητοι οι άνθρωποι, ελπίζουν......