Μονάχα εγώ θα φτάνω μερόνυχτα σε τούτο το πέτρινο παγκάκι, να το βλέπω μονάχα, να μην κάθομαι. Το κεφάλι στραμμένο στο δρομάκι, στενό και ελάχιστα φωτεινό, ίσα ίσα να διαγράφονται σκιές και μορφές. Δεν θα θυμίζει τίποτα στιγμές, μα κάπως θα ξεσπάς. Μια ανάσα από αλμύρα μονάχα θα είναι αρκετή για να επιζήσεις, μια ακόμη φορά. Επανάληψη δεν θα χρειαστείς, γιατί κατέχεις τα ψεγάδια και είναι ελάττωμα να μην ξεχνάς, όσα φεγγάρια κι αν δεις μάτια μου.

Όσο κι αν ξέρω πως σου αρέσει ένα μελώ-δραματικό τέλος, δεν μπορώ να στο χαρίσω, δεν στο έταξα και έχω υπάρξει συνεπής σε όλα. 

Υποκλίνομαι σε σένα, μονάχα εσύ θα μπορούσες να με είχες αγκαλιάσει και θαρρώ πως θα αντέξω για δέκα ζωές.