Μια ζωή σου λείπει φωνή, παρουσία και για αυτό στα όνειρα αλλάζει μορφές, κάθε βράδυ και σωπαίνει μόλις ξυπνήσεις η ψυχή σου. Μοιάζουν οι μέρες τιμωρία που περνούν, αλλά δεν ξέρουν πως δεν λυγίζεις σε τίποτα, πως σε όλα σου θα βγεις αληθινή και δεν θα νιώθεις μοναξιά, όσο τα χρόνια θα προσπερνούν για να σε βρει ένας ακόμη χειμώνας, σε παραθύρι να κοιτάς δίχως προσμονή στο νησί.

Το ξέρεις πως θα βγει αληθινός σε όλα κι ας μην μίλησε κουβέντα. Γνωρίζεις όλα όσα θα σου έλεγε φεύγοντας. Έχει σημασία αν παλμοί δεν υπάρχουν πια; είναι προτιμότερο να έχεις ησυχία στα μεταμεσονύχτια ταξίδια σου σε αυτό που νοσταλγείς περισσότερο από όλα.

Απόμακρη φιγούρα από επιλογή, μόνο το κύμα ακουμπά για μια καληνύχτα, ξεδιψά με φιλιά κι ας είναι νερό, την αλμύρα του παίρνεις και αφήνεται.
Έχει εικόνα, δημιουργεί αισθήσεις, είναι αρκετό.