Προέτρεξες και δάκρυσες, ενώ σου μιλούσα για μας, θεώρησες τέλος την αρχή του προλόγου και έμεινες άφωνη στον επίλογο. Δικαιολογήθηκες λέγοντας πως ανάγκη ήταν να ξεσπάσεις την πιο κρίσιμη στιγμή, γιατί πως αλλιώς να με σταματήσεις. Αγκαλιά μαζί στου ονείρου την πρύμη, εικόνες σου έπλασα να δεις πως είναι να αφουγκράζεσαι μόνο την καρδιά που βρήκε ψυχή και σώπασε.

Σε πρόλαβα στα σκαλιά, σε κράτησα με ένα φιλί και σε ακούμπησα στο προσκέφαλο να μην πεις πως δεν σε πρόσεξα.

Αλλάζει ο καιρός λένε, τα πουλιά ξεκίνησαν ταξίδι και ακόμη έχω μείνει να χαζεύω την ενστικτώδη απώλειά τους.

Μην βιάζεσαι να μοιρολογήσεις, στάσου πλάι μου και θα δεις πως θα αντέξεις όλα όσα είναι να 'ρθουν και να αποτελέσουν παρελθόν κοινό και μέλλον.