Υγρή πολυτέλεια ένα δάκρυ να κυλά σε επιδερμίδα, σε μάτια κρυστάλλινα που φυλακίζουν τα πάντα. Στο όνειρο υπήρξε μοναχική φιγούρα. Κάποια στιγμή θα σβήσουν τα ίχνη και θα έχει λόγο να μελαγχολεί, όχι τώρα όμως. Στίχοι που βγάζουν νόημα και συνδέουν αποσιωπητικά σε λευκές σελίδες. Θυμάμαι πως έτρεξε να ξεφύγει. Θυμάμαι, έμεινε να χαθεί. Δεν θα υπάρξει ποτέ ψεγάδι πάνω του κι ας ξέρεις, δεν θα φέρνει πόνο η μορφή του κι ας ξυπνάς ξημέρωμα, την ίδια στιγμή κάθε φορά. Θα έχει σημασία μόνο για σένα, άγνοια για τους αγνώστους. 

Θαυμαστές οι αρετές σου, μα δείξε μου την εύθραυστη ματιά σου, να κλέψω το δάκρυ σου, να βρει μονοπάτι σε δικές μου χαρακιές.