Ανταλλάσσω τα ραβασάκια σου με φιλιά, δίκαια πράγματα, ένα να σου επιστρέφω, χίλιες σιωπές δικές σου ενώπιόν  μου. Όρισε τους όρους εσύ, εγώ δεν μπορώ να βγάλω μιλιά, μόνο σκανταλιές ξέρω να πράττω, να φλυαρώ, να μπερδεύω σκέψεις, να φυλακίζω στιγμές σε ορίζοντα μακρινό και αέρινο. Πάνω σε παράταση χρόνου αναπνοής , σου χαρίζω όσα μοιάζουν ξεπερασμένα και αλλιώτικα, μα δεν με έχω μάθει διαφορετικά. Όλα σημαντικά και ανιαρά, όλα ίδια και πρωτόγνωρα, σίγουρα έχουν κάτι να ζηλέψουν και να ζητήσουν τράκα από το δικό σου καπνό. 

Αν κάτι είχα ανάγκη, ήρθες και έθεσες όρια για να αλλάξουν οι συντεταγμένες της ύπαρξης μου, πάνω σε ίδιες χαρακιές.