Είναι θλιβερό, όταν δεν σε κοιτά στα μάτια και σου λέει πως δεν μπορεί άλλο πια, πως όλα τον κουράζουν και η σκέψη σου μέσα σε όλα αυτά. Θα αποτραβηχτείς γρήγορα. Βιαστικά θα σωπάσεις και θα διαγράψεις αισθήματα και ανασφάλειες. Είχες στα χέρια σου ευχές, αλλά μάταια να ψελλίσεις για εκείνον όσα θα ήθελες να έχει, έστω μακρυά από σένα. Παραδόξως θα χαρείς, που όλα όσα πίστευες ισχύουν ακόμη, δεν άλλαξε τίποτα. Έχουν μείνει κάποιες στιγμές στην ψυχή σου, βάλσαμο για τα χρόνια που είναι να έρθουν και θα σε έβρουν σε παραθύρι, να χαζεύεις μονάχα ουρανό, όχι μορφή.

Δεν χρειάζεται να πούμε λέξεις. Δεν μετανιώνω, δεν μπορώ να ακυρώσω τον εαυτό μου. 
Μου επιτρέπεται να σε φιλήσω; δεν θα δακρύσω, αντέχω, στο είχα πει.