Σάββατο 2 Ιουνίου 2007


Το τέλος το ξέρω , την αρχή φοβάμαι , αυτή είναι πιο δύσκολη.Είναι πιθανό να σε αγαπώ και να μην το ξέρω ,αλλά προσπαθώ.Είναι πιθανόν να με αγαπάς λες και αυτό ίσως δεν αντέχεις .Σε αφήνω και πάλι πίσω γυρνάς σαν κύμα σε ακτή , σε ξεχνώ και πάλι θύμηση έρχεσαι σε ηλιοβασίλεμα .Μακρινό είναι το ταξίδι , αλλά αγάπη μην πεις ψέματα πως υπάρχεις.Ίσως σε πελάγη κατοικείς , σε αύρες πρωινές , σε εικόνες ονειρικές ,σε αψεγάδιαστα δειλινά και σε ελπίδες ψυχών.

6 σχόλια:

iLiAs είπε...

σε πελάγη κατοικείς , σε αύρες πρωινές Ωραίος στίχος!
Καλό σαββατοκύριακο!

Μαριλένα είπε...

Εμένα μου άρεσαν τα "αψεγάδιαστα δειλινά".

Εκτός αυτών όμως, ήρθε η ώρα να μάθουμε: ποιος είναι, τι κάνει, τι σκοπούς έχει, τι σκοπούς εσύ έχεις, είναι καιρό αυτή η ιστορία;
Αυτά!

Εvgenia Tr είπε...

xaxa όλα θες να τα μάθειςςς :Ρ

Μαριλένα είπε...

Φυσικά! Για να σου πούμε και μια γνώμη, αξίζει ή όχι; :pp

Εvgenia Tr είπε...

χαχα , το ποιημα πάντως δεν γράφτηκε "τωρα" , θυμάμαι έψαχνα πόσην ώρα μια λέξη για να χαρακτηρίσω ενα "δειληνο"

Μαριλένα είπε...

Τόσα δειλινάαα τόσα ξενύχτιαααα
Ωπα!! :)))