Άσπρο Μαύρο

 Στα χρώματά σου, στην αφή σου, στα σημάδια σου, στο νοιάξιμό σου, μια άβυσσος απόσταση.

Δεν θέλω να γράψω για αναμνήσεις, για πληγές, για την θύμησή σου, για τα φιλιά.

Στ' απάνεμα και στ' αγιάζι, σε βροχή και σε φουρτούνες δεν θα βρεθείς, δεν θα αφεθείς.

Έληξαν οι προθεσμίες, έκλεισαν σύνορα, στέρεψαν θάλασσες.

Να περπατήσω σε χώμα νωπό μου έλειψε, σε φως χαμηλό και σε δρομάκια με στίχους γραμμένους που δεν έχουν αποδέκτη, αλλά ψυχές και ματιές, που τάχα θα βρεθούν τυχαία στο όνειρο και στου τρελού το φευγιό.

Μην ξεχνάς,  από το νοιάξιμό σου μια ανάσα σε βυθό.

Οιωνός

 Μου έδινε το σκοτάδι και σκόρπιζα το φως γύρω μας. Σε ξέρω; Δεν σε χάνω, όσο κι αν προσπαθείς, να με αρνηθώ δεν μπορώ.

Ό,τι κι αν σε θυμίζει, τον Μορφέα δεν ξεγελάς και σε έχει αποκλείσει από όνειρα φαιδρά. Πιες μια γουλιά και άλλα μυστικά μην λες, άλλωστε σε βουβό σκηνικό τι να ηχήσει!

Μου έδινε προσμονή και σκόρπιζα το πάθος απλόχερα. Με ξέρεις; Μη λησμονείς στιγμές σε παράλληλη πορεία, δεν σου ανήκουν.

Ήταν όλα τόσο προσεγμένα κι όμως, το σημάδι, το ψεγάδι έμεινε. 

Την επόμενη φορά, όποτε, να προσέξεις τι θα ζητήσεις! 

Προ πολλού

Πώς με κόβεις; για πόσο με υπολογίζεις; πόσο με κοστολογείς; Προφίλ ή en face; τί προτιμάς; χαμόγελο ή μυστήριο; το πάθος να το αφήσουμε απέξω ή να σε κοιτώ με πόθο και πόνο;

Από ένα παγκάκι ξέχασα να σηκωθώ και έμεινα στο μεταίχμιο, μεταξύ δειλινού και φεγγαριού.

Πώς το κόβεις; πως θα πάει; ο ένας θα είναι ο ταξιδεμένος και ο άλλος ο ταξιδευτής; ο ένας ο γοητευτικός και ο άλλος ο σαγηνευμένος; 

Δράμα η σκηνή και οι θεατές έφυγαν πριν τελειώσει το έργο. Πώς το κόβεις; μην ξεχνιέσαι μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω, ούτε ζωή, ούτε φιλί. 

Μην προσπαθείς, έχεις ξεχαστεί, από τα πρίν!