Κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους θα ήθελα να είμαι।
Να ξέρω πως δεν έχω άλλες επιλογές , πως μόνο τον ήλιο
και το φεγγάρι έχω να προσμένω। Να έσβηναν στην θάλασσα
κάθε φορά , μαζί και τις σκέψεις।
Όνειρο είναι και αυτό , όσο στενάχωρο κι αν φαίνεται।
Θα άφηνε την καρδιά να φύγει στο πέλαγος και δεν θα την
γύρευε πια। Μόνη θα έστεκε , ανάμεσα στους τοίχους ,
με την σιωπή και την αλμύρα!
και το φεγγάρι έχω να προσμένω। Να έσβηναν στην θάλασσα
κάθε φορά , μαζί και τις σκέψεις।
Όνειρο είναι και αυτό , όσο στενάχωρο κι αν φαίνεται।
Θα άφηνε την καρδιά να φύγει στο πέλαγος και δεν θα την
γύρευε πια। Μόνη θα έστεκε , ανάμεσα στους τοίχους ,
με την σιωπή και την αλμύρα!
3 σχόλια:
Πόσο καλύτερα που δεν γίνονται αυτά που θέλουμε..
Στο πέλαγος πέρα μακριά,
κρύβονται τ' όνειρα σου,
πάρε τη βάρκα μια βραδιά
με καπετάνιο την καρδιά σου!
καλά θα ήταν να γινόταν, ησυχία θα είχε :Ρ
Δημοσίευση σχολίου