Αγάπη

Αγάπη , μου , αργείς , σαν να μην περισσεύει σταγόνα από δροσιά ,
από ενός παιδιού η χαρά , και εδώ να φανείς ,
πλάι στο παγκάκι που πάντα αδειανό χαζεύει στα δειλινά.
Αγάπη , μου , κλείνω τα μάτια και έχω ξεχάσει την μορφή σου ,
πως ήταν η γεύση του ηλιοκαμένου σου φιλιού.
Αγάπη , μου , αν σε κάλεσα , σε έχασα !
αν σε λησμόνησα , ελπίζω κάπου να μπορέσω να σε βρω,
ίσως σε ένα παραμύθι , στου τέλους την εικόνα.

10/5/2006

Σκαλίζει , πάνω στην μορφή του , στην ύπαρξή του , τις σκέψεις της ψυχής του. Ξεχασμένος στον κόσμο του , θέλοντας να πιστέψει πως έχει ακόμη αισθήματα μέσα του. Περιμένει πάνω στα φύλλα καπνού που πέφτουν στο μισογεμάτο τασάκι , στις στάχτες από ό,τι έχει μείνει , να θυμίζει εικόνες από περασμένες ζωές. Δύσκολη μοιάζει η νύχτα , το φεγγάρι ολόγιομο , αλλά κρύβεται από τα σύννεφα , από την κάπνα του δωματίου , από τα βουρκωμένα μάτια του. Μην ρωτήσεις γιατί, πόσα ακόμη να πει;!
Σκαλίζει , να αναταράξει την σιωπή , θα φανεί κάτι , θα βρει τα πάντα!

Να μην συνηθίσει ποτέ το φιλί, να το αναζητάει στα ίδια χείλη, πιο έντονα.
Να αδημονεί η ψυχή σε βλέμματα , σε στιγμές νωχελικές , τόσο ζεστές.
Να ξαγρυπνούν οι ματιές και σαν αποκοιμηθούν , να ξενυχτούν μέσα στα ίδια όνειρα.

Πρέπει να κοιμηθώ , να μπω σε μια σειρά , να ζω μέσα στην καθημερινότητα , να ζω για να δω εσένα. Όλα για σένα , όσα θέλω , όσα αναζητώ. Τα κρατάς πάντα μέσα σου , στην αγκαλιά σου , στην ματιά σου. Θέλω πάντα να είσαι καλά , είσαι το φυλαχτό μου πια και φοβάμαι για όσα συναισθήματα βγαίνουν όταν οι σκέψεις γίνονται όνειρα τα βράδια και με ξυπνούν λαχταρώντας εσένα.
Μυρίζω το άρωμά σου , παραισθήσεις ενός μυαλού που θέλει να σε έχει εδώ.
Είμαι ήρεμη!

Επιστροφή από ένα όνειρο...

Σε λατρεύω πέρα από κάθε όνειρο , πέρα από τον ορίζοντα.
Εκεί που ο ήλιος κοιμάται , αγκαλιάζοντας το φεγγάρι αμυδρά για μια στιγμή.
Λίγο πριν αποχαιρετιστούν έκρυψα το φιλί και το χώρισαν , ως το επόμενο δειλινό που θα σε δουν δίπλα μου.

Πάνω σε κύματα , δίπλα σε ακρογιάλια , αγκαλιά , χάδια και φιλί , που σβήνουν την προσμονή. Κοιτάγματα και ένα "τιιι;;" ...
μόνο χαμόγελα.Αναπάντεχα όλα!






Έπεφτε πάνω του το φως , οι σκέψεις των φιλιών.Που θα τον ακουμπήσουν , θα τα νιώσει όπως εκείνα ποθούν; Έπεφτε η σιωπή πιο πέρα από την μορφή του , καρφωμένη στην γροθιά , που είχε αφημένη στο στήθος του.
Λίγα τα χάδια να τον αφήσουν να κοιμηθεί βαθιά στην αγκαλιά ως το πρωί.




Όταν θα ονειρεύομαι που θα ταξιδεύεις; Εγώ θα έρχομαι σε σένα , θέλοντας να σε βρω το βράδυ στο ίδιο κρεβάτι , αναμένοντας την αγκαλιά μου .Την ματιά σου να κλείνει μέσα της την μορφή μου, ζητώντας της να μείνει εκεί πιο πολύ από όσο διαρκεί η μέρα.
Όταν σε νοσταλγώ , θα έρχεσαι δίπλα μου; με ένα χάδι , χωρίς λόγια , να κουρνιάζεις και η καρδιά σου να με νανουρίζει;!

Στιγμιαίος καημός

Τα σύννεφα τρέχουν πιο γρήγορα από τον αέρα. Περνάνε ξυστά από τον ήλιο , απλώνονται πιο πέρα από τις σκέψεις μου. Να με έπαιρναν μαζί τους , ως την αντίπερα όχθη , να έμενε εδώ ο καημός. Ακτίνες ζεστές , λιαχτίδες τα μάτια στεγνώνουν γοργά.Ώπου φτάνει η αντανάκλαση των χρωμάτων πάω και εγώ, στου ορίζοντα την άκρη.

υγ: η φωτο είναι τραβηγμένη στο ελαφονήσι , και ενώ σε ένα τόσο αξεπέραστα μαγικό τοπίο , εγώ έβγαζα φωτο τα σύννεφα...το ποίημα γράφτηκε τότε...

Προετοιμασία

Ετοίμασε τα πράγματά της , πάει διακοπές. Το πρώτο ταξίδι μαζί και βγαίνουν τόσο αναπάντεχα , συναισθήματα. Να χαίρεται θα έπρεπε , να σκέφτεται αυτά που αγαπάει. Το φεγγάρι που θα βλέπει στην αγκαλιά της θάλασσας να νανουρίζεται , τον ήλιο που θα χαϊδεύει την ακτή το πρωί. Και όμως δεν είναι έτσι. Περιμένει τόσα να 'ρθούν , να φανερωθούν και δεν το θέλει. Ελεύθερη από σκέψεις , θα πει και θα συνεχίσει την ετοιμασία της.

υγ: φωτό από Πρέβελη ( πάλι όχι η θάλασσα..)