Δεν λες πια καληνύχτα και έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Δεν μπορώ να γείρω, τα μάτια να κλείσω και όνειρα να κάνω, αφού αγκαλιά πια δεν έχω να ζητώ νανούρισμα. Ψυχή άδεια, γιατί όλα όσα έχω θέλουν να βγουν έξω και να φωνάξουν, κάπου να λησμονήσουν εικόνες και σ' αγαπώ μην πουν ξανά. Γνώριμο συναίσθημα, το ψυχρό μου δάκρυ. Ακόμα προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει φταίξει σε μένα; άνθρωπος εστί η απάντηση και δεν έχω υπάρξει ποτέ σε όνειρα. Όσα φιλιά είναι να ρθούν, να ξέρεις πως ήδη τα έχω κάψει, κουράστηκα να πονώ.

Πόσο θα ήθελα ένα νανούρισμα τώρα, από τα δικά σου χείλη και ας ήταν τελευταίο χατίρι που το χάλαγα για σένα. Πόσο απόμακρα μπορεί να είναι όλα και να μην σε αφήνουν να χαθείς στον δικό σου κόσμο, εκεί που ξέρεις πως είναι τα πράγματα, που γνωρίζεις κάθε τι και όσους το περιβάλλουν. Μπορεί ήδη να έχω χάσει την μάχη με όσα κατέχω, μην διστάσεις να το πεις, δεν θα με ξαφνιάσει, μιας και δεν βλέπω κάτι άλλο τριγύρω μου. Γιατί φοβάσαι να δακρύσεις, ο ουρανός σου δείχνει τον δρόμο, λες και βγήκε από κοιλιά μάνας και εσύ διστάζεις; Προσπαθώ να ανασάνω βροχή!

Κάπου έπρεπε να σου είχα πει όχι, κάπου έπρεπε να είχα σταματήσει, να είχα φύγει και να μην είχαμε υπάρξει μαζί. Δίχως τέλος μόνο στην ψυχή μου, παλεύουν τα όνειρα με το μυαλό και όσα σου είπα ξέχνα τα και εγώ η ίδια δεν τα πιστεύω πια. Δεν θα κοιμηθώ, θα περιμένω το δειλινό σε χείλη υγρά. Συγχώρα με που δεν μπορώ να ξεχάσω, που δεν μπορώ να ξεχαστώ και σου θυμίζω όσα δεν ένιωσες, κενό. Κάπου υπήρξα για μια στιγμή,αλλά πως να γυρίσεις σε παρελθόν που έχει μηδενιστεί. Έγυρα σε αγκαλιά και όχι δεν μπορώ να σου πω.

Η ψυχή τερματίζει; μέσα σε τούτο το σώμα που κινείται και στο μυαλό πως χωρά, στην καρδιά και αν πάλλεται μόνο όταν δακρύζεις, πες μου. Θαρρώ πως πρέπει να έχει ξεχαστεί, γιατί σίγουρα μπορεί να φύγει όποτε θελήσει για ταξίδι πιο μακρινό και οπό όσα έχει φανταστεί. Μετράς αντίστροφά, στα ανάποδά σου βήματα και σαν πεις πως έφτασες, θα ξεκινήσεις πάλι το φευγιό σου. Σε έχω καταλάβει και όλα όσα σου λέω, αν σε αγγίζουν, πονούν. Θα χαθείς και εγώ θα απορώ. Τι θες να σου πω, πέραν από όσα βλέπω;! Καλοκαίρι, θα έπρεπε να είμαι αλλού, σε παραλία ξεχασμένη, αλλά έχω παραμείνει σε δωμάτιο για όσο χρειαστεί, αρκεί μια κουβέντα να πεις, αντίκρυ μου.

Μαυρίζεις απλά μια σελίδα ή απλά μουντζουρώνεις, να περνά η ώρα και κάποιοι θα δουν φιγούρες, κάποιοι άλλοι σκιές και εσύ μαύρο σε λευκό φόντο. Αν μπορούσες να μιλήσεις, τι θα έλεγες; "γεια σας", "χαίρω πολύ...μπορώ να φύγω;". Λάθος σημείο διάλεξες να σταθείς, όλοι από εδώ περνούν, όλα εδώ μένουν και δεν μπορείς να αποφύγεις καμία σύγκρουση, ούτε ένα φιλί όμως. Καταφέρνεις πάντα να δείχνεις την ίδια απάθεια για όσα συμβαίνουν, ενώ μέσα σου, τι;.... Αισθητές παρουσίες, αλλά αρνήσε τα πάντα και όσα έζησες. Λάθος τίτλο κατέχεις δούκισσά μου, αλλά σε ποιον να το πεις, τα ρόδα έχουν μαραθεί και κατέληξαν μουντζούρα σε φύλλο.

Χάσμα στο μονοπάτι σου και βαδίζεις σε σκοτάδι. Τόσες σκέψεις που πληγώνουν και πως να κοπάσουν τα δάκρυα στα όνειρά σου; τόσος καιρός έχει περάσει και θα περίμενες όλα να έχουν κοπάσει. Θάλασσα να βλέπεις πάντα, έστω και φουρτουνιασμένη, έτσι ξέρεις πως μπορεί να σε πάει πιο μακρυά. Βραδιές που καίνε και την μοναξιά δεν μπορείς να κατηγορήσεις, που έχει υπάρξει φίλη καλή. Μόνο εσύ ακούς την ηχώ, μόνη στις επιλογές της ζωής. Θα σε αποκαλέσουν αγάπη, απλά είχες ψυχή. Φως, θα έπρεπε να έχεις ξυπνήσει, να δεις τοπίο πιο εκθαμβωτικό, μα στα όνειρα προσμένεις να αντικρίσεις ματιά.

Δύσκολο να βρεις ένα δάκρυ, να κυλήσει, να λυτρώσει ψυχή από σκέψεις που πια κρύβονται. Ψάχνεις και μοιάζει μάταιο να προσπαθείς για χνάρια που δεν υπήρξαν ποτέ. Διαβάζω παλιές εικόνες, σημειώματα που έδειχναν πόνο στο βάθος και δεν μπορούν να μου πουν κάτι. Παρηγοριά ο ουρανός και ας μην έχει φεγγάρι, δεν θα ήθελα να έχει για να μπορέσω να χαθώ, σε κάποιον γαλαξία. Ρόδο θα νοσταλγούσες στο πρόσωπό σου, μα δεν έχω ματιά να κοιτάξω. Θάρρος σε λάθος βραδιά βρήκα, μην παρερμηνεύσεις, δεν νιώθω πια.

Είμαι μόνη, ε και; πρωτοτυπία θες να κερδίσεις; φυσικό επακόλουθο μιας ζωής που θα ζήλευε ο κάθε ονειροπαρμένος και οπαδός ονειρεμένου κόσμου. Κάνουμε ένα τσιγάρο ακόμη; δεν θέλω να κοιμηθώ, όλα έχουν φέξει, αλλά η νυχτιά μου λείπει. Ψεύτικο χαρτάκι και είχα γράψει τόσα για έναν θαμπωμένο ήλιο, από φεγγάρι,ταμένο στον δικό μου λαιμό,περιδέραιο. Είσαι μόνος, ε και; χειροκροτώ και ας μην έχει τελειώσει τίποτα. Ακολουθία πραγμάτων και σκέψεων σε υγρό μαξιλάρι. Πες το ψέματα, δεν έχω υπάρξει ποτέ, μην παραπονιέσαι.

Ξεχνάς πως περιμένω σε λάθος σειρά και θα φύγω όπως πάντα, από την πίσω πόρτα, δραπέτης, κλέφτης σε μια ματιά. Ζημιά, είναι αργά, θα την αφήσεις αποδεικτικό στοιχείο πως πέρασες δίπλα της, δεν ακούμπησες καν, δεν μπορεί να φταις. Λησμόνησες λάθος κομμάτι, λάθος σκοπό και μην με κοιτάς. Στέκομαι και θαρρείς πως κινούμε πιο γρήγορα από σένα, λανθασμένη εκτίμηση και πάλι. Μέσα σε όλο αυτό είμαι και εγώ, μα μη διστάσεις, φτάσε με, δεν ήρθε ακόμη η στιγμή να αποκαλυφθώ, για όσα θα πρέσβευα σε όνειρα.

Σα να ήμουν άνθρωπος, χρώματα θα έβλεπα ή από τα όνειρα θα έπαιρνα εικόνες; και σαν γινόμουν μορφονιός θα ήμουν σωστός; έχω χάσει το φως μου, μα δεν έπαψα ποτέ να μιλώ ακόμα και στο σκοτάδι. Αθεράπευτα σιωπηλή η νυχτιά, αλλά πως να σου πει, πνίγεται η λαλιά της, σα σε δει. Ονειροπαρμένη θάλασσα σαν να ήμουν, κατέληξα σε λάθος αγκαλιά και ξέμεινα σε κενή ακτή να χτυπούν τα κύματά μου. Ήμουν άγγελος δίχως φτερά.

Είμαι φυγάς , καταδικασμένος αιώνια να περιφέρομαι σε αβύσσου μονοπάτια, νοσταλγός έναστρου ουρανού. Παίζοντας κιθάρα σε έρημο μπαλκόνι κουβεντιάζω με τις σκέψεις μου και η μελωδία τρέχει, ψελλίζω στίχους και το δάκρυ δεν θα αφήσω να κυλήσει, κάνει κρύο και σε τέτοιο σκηνικό, θα παγώσει. Αεράκι, ζήταγες, ήθελες και δεν μπορεί να σε αγγίξει, να αλλάξεις ρότα και να μην πεισμώσεις και να γυρίσεις στο κρεββάτι σου. Ξέστρωτο, μέρες κοιμάσαι σε λάθος κύματα, σε λάθος ακροθαλασσιές και δεν μπορείς να αγγίξεις ξανά κορμί. Θα ήθελα να είμαι ψεύτης.

Παράτολμο να αποζητάς αγάπη ετούτη την στιγμή, θρασύς ο νέος. Έχεις μάθει να φυλάς σε ένα δωμάτιο σκυμμένος, μίζερος και μοναχός. Πίστη μόνο στην καρδιά σου και σε ό,τι εκείνη θελήσει. Αινιγματική η σιωπή, είχες μάθει στην οχλαγωγία, στα γυμνάσια του μυαλού και ό,τι εκείνο ήθελε να ορίζει αλήθεια. Ειλικρινής; φοβάμαι, δεν θέλω να σε κοιτάξω, πονώ, γιατί ξέρω πως αν γυρίσω να σε δω, δεν θα είσαι εδώ, εκεί. Δεν έχει σημασία, όσα ζω, ψευδαίσθηση!

Ποιον θα πείραζε αν η ψυχή σου αιμορραγούσε, αν πλημμύριζε από δάκρυα, αν συννεφιά πάντα στα μάτια σου. Αντέχω, τι περίμενες; Το μόνο άσχημο είναι πως η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ, δεν ξεχνά όσο κι αν ο καιρός ξεθωριάζει, εκείνη πάντα ίδια στέκεται σε γκρεμό, σε φλόγα, σε φιλιά χιλιοειπωμένα. Γελούν οι μοίρες, που φέρνουν δικά τους καλούδια απρόσκλητες. Ποτέ δεν χάνω το ηλιοβασίλεμα του φεγγαριού, όσο κι αν ο μορφέας επιμένει πως στον κόσμο του είναι παντοτινό. Μην με νιώσεις!

Λάθος κουβέντα ξεστόμισες και ξέρεις πως ευθεία δεν πηγαίνω, πως πορείες δεν ακολουθώ. Δρομάκι για να αποφύγω την οχλαγωγία, σοκάκι για να πνίξω καημούς και δεν σε συναντώ. Είναι όλα μια στιγμή και μπερδεύτηκα σε λάθος και παρανόησα. Κατρακυλάς σε ότι πιο απόμερο και σβήνεις τσιγάρα, μισοτελειωμένα, γιατί δεν τα έχεις ανάγκη στα πνευμόνια σου, είναι γεμάτα από δίψα. Έλα πέρνα κερνώ το αγαπημένο σου ποτό, σε αυτό που δεν αρνείσαι να είσαι. Μια χάρη θα σου ζητήσω μόνο, φίλα όπως και πριν, πριν από το φονικό. Κάτσε και περίμενε, έναν περαστικό, αλλά μην ξεχνάς, πως ο εαυτός σου σε πληγώνει πιο πολύ από όλους.

Δυο κουβέντες είχες πει στην καρδιά και τις είχε ξεχάσει, όχι γιατί δεν θυμόταν, απλά τα όνειρα την σκεπάζουν αιώνες τώρα. Δυο ματιές και ήταν αρκετό να βυθιστεί σε σκέψεις, σε εικόνες που ποτέ δεν θέλησε και όμως ηχούν ακόμα. Νωπό το σκοτάδι και δεν γυρίζεις πλευρό, κενό και εκεί, το ξέρεις, δεν υπάρχει δισταγμός. Συζήτηση και η ώρα περασμένη, θα ξαποστάσεις σε αγκαλιά, σε ό,τι έχει απομείνει και θα ψιθυρίσεις λόγια γλυκά, την ψυχή σου να κερδίσεις. Είναι όμορφα όταν κουρνιάζεις και νιώθεις την θέρμη της νυχτιάς, σε γνωρίζει και την ξέρεις καλά.